Komenda Rejonu Uzupełnień Ostrowiec

Komenda Rejonu Uzupełnień
Ostrowiec
Powiatowa Komenda Uzupełnień
Ostrowiec
Historia
Państwo

 II Rzeczpospolita

Sformowanie

1919

Rozformowanie

1939

Tradycje
Rodowód

PKU 24 pp Opatów
PKU 24 pp Opatów w Ostrowcu
PKU Ostrowiec

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Stanisław Nowakowski

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Ostrowiec Świętokrzyski

Podległość

DOGen. „Kielce”
DOK X

Skład

PKU typ I

Komendy rejonów uzupełnień OK X

Komenda Rejonu Uzupełnień Ostrowiec (KRU Ostrowiec) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[1].

Historia komendy

We wrześniu 1919 roku, na podstawie rozkazu Ministerstwa Spraw Wojskowych z 7 lipca 1919 roku, w Okręgu Generalnym „Kielce” przeprowadzono reorganizację służby poborowej polegającą na likwidacji Okręgowej Komendy Uzupełnień w Kielcach oraz utworzeniu ośmiu pułkowych komend uzupełnień w miejsce dotychczasowych czterech. Jedną z nowo powstałych komend była Powiatowa Komenda Uzupełnień 24 pp w Opatowie, która obejmowała swoją właściwością powiaty: opatowski i sandomierski, wyłączone z dotychczasowej PKU Radom. W sierpniu 1920 roku PKU 24 pp została przeniesiona z Opatowa do Ostrowca[2]. Od tego czasu nazwa jednostki brzmiała „PKU 24 pp Opatów w Ostrowcu”[3].

Z dniem 15 listopada 1921 roku, po wprowadzeniu podziału kraju na dziesięć okręgów korpusów oraz wprowadzeniu pokojowej organizacji służby poborowej, PKU 24 pp została przemianowana na Powiatową Komendę Uzupełnień Ostrowiec i podporządkowana Dowództwu Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Okręg poborowy PKU Ostrowiec nie uległ zmianie i nadal obejmował powiaty: opatowski i sandomierski. W siedzibie każdego powiatu miał rezydować oficer ewidencyjny. W 1923 roku stanowiska te nie były obsadzone[4][5][6][7][8].

18 listopada 1924 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 maja 1924 roku o powszechnym obowiązku służby wojskowej[9], a 15 kwietnia 1925 roku rozporządzenie wykonawcze ministra spraw wojskowych do tejże ustawy, wydane 21 marca tego roku wspólnie z ministrami: spraw wewnętrznych, zagranicznych, sprawiedliwości, skarbu, kolei, wyznań religijnych i oświecenia publicznego, rolnictwa i dóbr państwowych oraz przemysłu i handlu[8]. Wydanie obu aktów prawnych wiązało się z przejęciem przez władze cywilne (administracji I instancji) większości zadań związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem poboru[10][11]. Przekazanie większości zadań władzom cywilnym umożliwiło organom służby poborowej zajęcie się wyłącznie racjonalnym rozdziałem rekruta oraz ewidencją i administracją rezerw. Do tych zadań dostosowana została organizacja wewnętrzna powiatowych komend uzupełnień i ich składy osobowe. Poszczególne komendy różniły się między sobą składem osobowym w zależności od wielkości administrowanego terenu[12].

Zadania i nowa organizacja PKU określone zostały w wydanej 27 maja 1925 roku instrukcji organizacyjnej służby poborowej na stopie pokojowej[10]. W skład PKU Ostrowiec wchodziły dwa referaty: I) referat administracji rezerw i II) referat poborowy[10]. Nowa organizacja i obsada służby poborowej na stopie pokojowej według stanów osobowych L. O. I. Szt. Gen. 3477/Org. 25 została ogłoszona 4 lutego 1926 roku. Z tą chwilą zniesione zostały stanowiska oficerów ewidencyjnych[13][14][15].

12 marca 1926 roku została ogłoszona obsada personalna Przysposobienia Wojskowego, zatwierdzona rozkazem Dep. I L. 6000/26 przez pełniącego obowiązki szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Edmunda Kesslera, w imieniu ministra spraw wojskowych. Zgodnie z nową organizacją pokojową Przysposobienia Wojskowego zostały zlikwidowane stanowiska oficerów instrukcyjnych przy PKU, a w ich miejsce utworzone rozkazem Oddz. I Szt. Gen. L. 7600/Org. 25 stanowiska oficerów przysposobienia wojskowego w pułkach piechoty[16].

Od 1926 roku, obok ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność PKU Ostrowiec normowała „Tymczasowa instrukcja służbowa dla PKU”, wprowadzona do użytku rozkazem MSWojsk. Dep. Piech. L. 100/26 Pob.[17]

W marcu 1930 roku PKU Ostrowiec nadal podlegała DOK X i administrowała powiatami: opatowskim i sandomierskim[18]. W grudniu tego roku PKU Ostrowiec posiadała skład osobowy typu I[17].

11 listopada 1931 roku ogłoszono nadanie Krzyża Niepodległości st. sierż. Władysławowi Duli[a] z PKU Ostrowiec[20][21].

1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby uzupełnień, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Ostrowiec została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Ostrowiec przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[22], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[23]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU Ostrowiec normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938 roku. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[24].

Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr X, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował powiaty: opatowski i sandomierski[1].

Obsada personalna

Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU i KRU Ostrowiec, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 1926 i 1938 roku.

Komendanci
  • ppłk Stanisław Nowakowski (do 12 IX 1919 → komendant PKU 26 pp[25][26])
  • ppłk Dominik Tarasiewicz (12 IX 1919[25] – 12 XII 1920[27])
  • płk Antoni Towiański (p.o. do 1 XII 1920 → dyspozycja Sekcji Poboru i Uzupełnień Oddziału I Sztabu MSWojsk[28].)
  • mjr Feliks Dobrowolski (od 12 XII 1920[29])
  • płk Jan Nowakowski (do 16 VI 1921 → komendant PKU Szamotuły[30])
  • ppłk Wacław Wałda (16 VI 1921[30] – 1 IX 1922 → komendant PKU Miechów[31])
  • ppłk piech. Antoni Kamiński (1 IX 1922[31] – 1 VII 1923 → komendant PKU Toruń[32])
  • mjr piech. Gustaw Płaskowicki (1 VII 1923[32] – do II 1924 → dowódca baonu sztabowego 57 pp[33])
  • ppłk piech. Eugeniusz Skulski (II 1924[33] – II 1927 → stan spoczynku z dniem 30 IV 1927[34])
  • mjr piech. Edward Pieczonka (od II 1927[35])
  • ppłk piech. Konrad Witold Sieciński[b] (XI 1927[44] – 20 III 1928[45] → dyspozycja dowódcy OK X)
  • ppłk piech. Ludwik Okniński (VII 1928[46] – IX 1930[47] → komendant PKU Wieluń)
  • mjr piech. mgr Józef Bronisław Hendrich[c] (od IX 1930[47], był w VI 1935 → stan spoczynku z dniem 31 III 1939[50])
  • mjr piech. Stanisław Michał Tondos (1939[51])
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1921–1925[52][7]
  • I referent – kpt. piech. Eustachy Ewaryst Kenig (1923 – 1924)
  • II referent
    • urzędnik wojsk. XI rangi / kpt. kanc. Kazimierz Piziak (do X 1924 → I referent PKU Piotrków[53])
    • por. kanc. Stanisław Maciaszek (XII 1924[54] – II 1926 → referent)
  • oficer instrukcyjny – por. piech. Ludwik Maria Emanuel Szul (V[55] – 15 VIII 1923[56] → odkomenderowany do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, w charakterze ucznia)
  • oficer ewidencyjny Opatów – urzędnik wojsk. XI rangi / por. kanc. Józef Głogowski
  • oficer ewidencyjny Sandomierz
    • urzędnik wojsk. XI rangi Jan Jursa (do 1 XII 1922[57] → OE Jasło PKU Jasło w Sanoku)
    • urzędnik wojsk. XI rangi / por. kanc. Stanisław Maciaszek (1 VI 1923[58] – XII 1924 → II referent)
    • por. piech. Jan I Zych (II 1925[59] – II 1926[60] → 28 pp)
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1926–1938[61][62][63]
  • p.o. kierownika I referatu administracji rezerw i zastępca komendanta
    • kpt. san. / kanc. Konstanty Łotocki (II 1926 – 1 XI 1932[64] → praktyka u płatnika 25 puł)
    • kpt. piech. Andrzej Sitek (1932[65] – VI 1938 → kierownik I referatu KRU)
  • kierownik II referatu poborowego
    • kpt. piech. Eustachy Ewaryst Kenig (od II 1926)
    • kpt. piech. Walenty Jaworski (IX 1930[66] – †21 VI 1933[67])
    • kpt. piech. Piotra Pawła Popławskiego[d] (I – III 1934 → dyspozycja dowódcy OK X)
    • kpt. piech. Marek Hajdasz (1 I 1935[73] – VI 1938 → kierownik II referatu KRU)
  • referent
    • por. kanc. Stanisław Maciaszek (II 1926 – VIII 1929[74] → dyspozycja dowódcy OK X)
    • kpt. piech. Walenty Jaworski (I[75] – IX 1930 → kierownik II referatu)
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych KRU w latach 1938–1939[51][e]
  • kierownik I referatu ewidencji – kpt. adm. (piech.) Andrzej Sitek
  • kierownik II referatu uzupełnień – kpt. adm. (piech.) Marek Hajdasz[f] †26 VII 1944[80]

Uwagi

  1. ↑ St. sierż. Władysław Dula ur. 22 grudnia 1897 roku w Jeleśni, w rodzinie Józefa i Rozalii. Ukończył 4 klasy szkoły handlowej i 2 klasy Szkoły Przemysłowej w Tarnowie. 8 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 16. kompanii 2 pułku piechoty. Następnie służył jako łącznik konny dowódcy IV baonu. W 1915 roku został ranny pod Mołotkowem i wzięty do niewoli. W marcu 1917 roku powrócił z niewoli i wcielony został do 3. kompanii 2 pp, a potem przydzielony do dowódcy pułku jako konny łącznik. Służył do przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15–16 lutego 1918 roku)[19].
  2. ↑ Konrad Witold Sieciński (ur. 9 listopada 1885 w Warszawie, zm. 26 września 1944 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego. Urodził się w rodzinie Jana i Walerii. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Tego samego dnia minister spraw wojskowych zezwolił mu korzyć tytularnie ze stopnia podpułkownika. Był wówczas dowódcą III samodzielnego dywizjonu Strzelców Granicznych[36]. W czerwcu 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Pomorze, a jego oddziałem macierzystym był 71 pp. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 107. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 71 pp. 10 lipca został zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy 78 pp w Baranowiczach z równoczesnym przeniesieniem z 64 pp[37]. Z dniem 15 listopada tego roku został przeniesiony do 28 pp w Łodzi na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[38]. Z dniem 15 kwietnia 1925 roku został odkomenderowany z 28 pp na III trzymiesięczny kurs oficerów sztabowych w Grupie. W październiku 1926 roku został przeniesiony do 39 pp w Jarosławiu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[39]. 31 marca 1927 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z równoczesnym przeniesieniem służbowym do PKU Jarosław, w celu odbycia praktyki poborowej[40]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do PKU Ostrowiec na stanowisko komendanta. Z dniem 20 marca 1928 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X. Z dniem 30 września 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[41]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[42]. W czasie powstania warszawskiego pełnił służbę w Komendzie Placu Mokotów. Zaginął lub poległ w kanałach 26 września 1944 roku. Po wojnie bezskutecznie poszukiwany za pośrednictwem PCK przez żonę Marię. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Wawrzyszewskim[43].
  3. ↑ Mjr piech. mgr Józef Bronisław Hendrich (ur. 4 maja 1892) do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgier. Uzyskał dyplom magistra praw na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie[48]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku w korpusie oficerów piechoty. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[49].
  4. ↑ Piotr Paweł Popławski (ur. 11 lipca 1893[68]). Kapitan ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku w korpusie oficerów piechoty. Był odznaczony Medalem Niepodległości[69]. W styczniu 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie z 85 pp w Nowej Wilejce do PKU Ostrowiec[70]. W marcu 1934 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy OK X[71], a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[72].
  5. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939 roku, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939 roku[76].
  6. ↑ Marek Hajdasz ur. 25 kwietnia 1894 roku w Tarnowicy Polnej, w rodzinie Antoniego i Łucji. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 3 Pułku Piechoty Legionów Polskich. W latach 30. XX wieku pełnił służbę w KOP na stanowisku dowódcy kompanii granicznej „Pieszczaniki” i dowódcy kompanii szkolnej baonu KOP „Sienkiewicze”. W czerwcu 1934 został przeniesiony do PKU Ostrowiec[77]. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych[78][79].

Przypisy

  1. ↑ a b Dz.U. z 1939 r. nr 20, poz. 131.
  2. ↑ Jarno 2003 ↓, s. 51–53.
  3. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 69 z 23 czerwca 1921 roku, zał. nr 2 do pkt 11.
  4. ↑ Jarno 2003 ↓, s. 178–179.
  5. ↑ Almanach oficerski 1923/24 ↓, s. 39.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1474.
  7. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1343.
  8. ↑ a b Dz.U. z 1925 r. nr 37, poz. 252.
  9. ↑ Dz.U. z 1924 r. nr 61, poz. 609.
  10. ↑ a b c Jarno 2001 ↓, s. 169.
  11. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, autor użył sformułowania „wszystkie czynności przygotowawcze do poboru, jak również jego przeprowadzenie przeszły do władz administracyjnych”, co nie odpowiadało podziałowi kompetencji władz wojskowych i cywilnych, określonych we wspomnianych aktach prawa.
  12. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393–394.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 7-20.
  14. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, wg autora stanowiska oficerów ewidencyjnych, po krótkotrwałym przydzieleniu ich do władz administracyjnych, zostały zniesione w 1925 roku.
  15. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 169, autor także datuje zniesienie stanowisk oficerów ewidencyjnych na rok 1925, co stoi w sprzeczności z ogłoszoną 4 lutego 1926 roku obsadą służby poborowej na stopie pokojowej.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 1-10.
  17. ↑ a b Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 40 z 23 grudnia 1930 roku, poz. 471.
  18. ↑ Dz.U. z 1930 r. nr 31, poz. 270.
  19. ↑ Wykaz Legionistów 2 ↓.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 372.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  22. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 173.
  23. ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220.
  24. ↑ Historia WKU Suwałki ↓.
  25. ↑ a b Dz.Rozk. MSWojsk. ↓, Nr 91 z 1919 roku, s. 3388.
  26. ↑ Jarno 2003 ↓, s. 52, wg autora na stanowisku komendanta PKU 24 pp pozostawał od września do listopada 1919 roku.
  27. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 140 z 31 grudnia 1921 roku, pkt 1.
  28. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 126 z 1 grudnia 1920 roku, pkt 5.
  29. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 139 z 28 grudnia 1920 roku, pkt 3.
  30. ↑ a b Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 65 z 16 czerwca 1921 roku, pkt 2.
  31. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 12 sierpnia 1922 roku, s. 608.
  32. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 12 czerwca 1923 roku, s. 393.
  33. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 22 lutego 1924 roku, s. 78.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 38, 44.
  35. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 lutego 1927 roku, s. 65.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 595, 613.
  37. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 544.
  38. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 56 z 16 grudnia 1922 roku, s. 918.
  39. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 335.
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 97.
  41. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 262.
  42. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 324, 908.
  43. ↑ Konrad Sieciński. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2019-10-13].
  44. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 301.
  45. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 128.
  46. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 226.
  47. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 12.
  48. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 sierpnia 1932 roku, s. 363.
  49. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28.
  50. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 955, był wówczas przydzielony do KRU Prużana.
  51. ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 854.
  52. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1474, 1557, 1562, 1564.
  53. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 116 z 31 października 1924 roku, s. 649.
  54. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 133 z 21 grudnia 1924 roku, s. 753.
  55. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 19 maja 1923 roku, s. 281.
  56. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 29 lipca 1923 roku, s. 495.
  57. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 8 grudnia 1922 roku, s. 898.
  58. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 30 marca 1923 roku, s. 225.
  59. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 8 lutego 1925 roku, s. 64.
  60. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 2.
  61. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 20.
  62. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 520.
  63. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 18, 39, 59.
  64. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 429.
  65. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 417.
  66. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 28.
  67. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 212.
  68. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 31, sprostowano datę urodzenia z „12 lipca 1893 roku” na „11 lipca 1893 roku”.
  69. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 52, 613.
  70. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 9.
  71. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 marca 1934 roku, s. 134.
  72. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 283.
  73. ↑ Rozkaz Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X Nr 5 z 25 lutego 1935 w: Żandarmeria Wojskowa w dokumentach z lat 1918–1939. Jan Tarczyński (nadzór merytoryczny). T. 2: Dzienniki Rozkazów Dowództw Okręgów Korpusów. Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa, 2017, s. 613. ISBN 978-83-63050-46-7..
  74. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 261.
  75. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1930 roku, s. 34.
  76. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  77. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 181.
  78. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 63, 907.
  79. ↑ Wykaz Legionistów ↓.
  80. ↑ Internetowy lokalizator grobów. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. [dostęp 2019-01-18].

Bibliografia

Służba uzupełnień Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej
Wydziały Mobilizacji i Uzupełnień
Komendy rejonów uzupełnień
Powiatowe komendy uzupełnień

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
KRU DOK X.jpg
Komendy rejonów uzupełnień OK X