Komenda Rejonu Uzupełnień Wilno Powiat

Komenda Rejonu Uzupełnień Wilno Powiat
Powiatowa Komenda Uzupełnień
Wilno Powiat
Historia
Państwo II Rzeczpospolita
Rozformowanie1939
Tradycje
RodowódPKU Wilno
PKU Wilno Powiat
Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacjagarnizon Wilno
PodległośćDOK III
SkładPKU typ I
Komendy rejonów uzupełnień DOK III

Komenda Rejonu Uzupełnień Wilno Powiat (KRU Wilno Powiat) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[1].

Historia komendy

18 listopada 1924 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 maja 1924 roku o powszechnym obowiązku służby wojskowej[2], a 15 kwietnia 1925 roku rozporządzenie wykonawcze ministra spraw wojskowych do tejże ustawy, wydane 21 marca tego roku wspólnie z ministrami: spraw wewnętrznych, zagranicznych, sprawiedliwości, skarbu, kolei, wyznań religijnych i oświecenia publicznego, rolnictwa i dóbr państwowych oraz przemysłu i handlu[3]. Wydanie obu aktów prawnych wiązało się z przejęciem przez władze cywilne (administracji I instancji) większości zadań związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem poboru[4][5]. Przekazanie większości zadań władzom cywilnym umożliwiło organom służby poborowej zajęcie się wyłącznie racjonalnym rozdziałem rekruta oraz ewidencją i administracją rezerw. Do tych zadań dostosowana została organizacja wewnętrzna powiatowych komend uzupełnień i ich składy osobowe. Poszczególne komendy różniły się między sobą składem osobowym w zależności od wielkości administrowanego terenu[6].

W kwietniu 1925 roku PKU Wilno obejmowała swoją właściwością powiaty: wileńsko-trocki i oszmiański należące do Ziemi Wileńskiej[3].

Zadania i nowa organizacja PKU określone zostały w wydanej 27 maja 1925 roku instrukcji organizacyjnej służby poborowej na stopie pokojowej[4]. W skład PKU Wilno wchodziły trzy referaty: I) referat administracji rezerw, II) referat poborowy i referat inwalidzki[4]. Nowa organizacja i obsada służby poborowej na stopie pokojowej według stanów osobowych L. O. I. Szt. Gen. 3477/Org. 25 została ogłoszona 4 lutego 1926 roku. Z tą chwilą zniesione zostały stanowiska oficerów ewidencyjnych[7][8][9].

12 marca 1926 roku została ogłoszona obsada personalna Przysposobienia Wojskowego, zatwierdzona rozkazem Dep. I L. 6000/26 przez pełniącego obowiązki szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Edmunda Kesslera, w imieniu ministra spraw wojskowych. Zgodnie z nową organizacją pokojową Przysposobienia Wojskowego zostały zlikwidowane stanowiska oficerów instrukcyjnych przy PKU, a w ich miejsce utworzone rozkazem Oddz. I Szt. Gen. L. 7600/Org. 25 stanowiska oficerów przysposobienia wojskowego w pułkach piechoty[10].

Od 1926 roku, obok ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność PKU Wilno normowała „Tymczasowa instrukcja służbowa dla PKU”, wprowadzona do użytku rozkazem MSWojsk. Dep. Piech. L. 100/26 Pob.[11]

Z dniem 1 stycznia 1927 roku została utworzona PKU Wilno Miasto, która administrowała obszarem miasta Wilno, wydzielonym z dotychczasowej PKU Wilno, która otrzymała nazwę „Wilno Powiat”. Siedziba PKU Wilno Powiat pozostała w Wilnie. Okręg administracyjny nadal obejmował powiaty: wileńsko-trocki i oszmiański[12].

W marcu 1930 roku PKU Wilno Powiat nadal podlegała Dowództwu Okręgu Korpusu Nr III i administrowała powiatami: wileńsko-trockim i oszmiańskim[13]. W grudniu tego roku PKU Wilno Powiat posiadała skład osobowy typu I[11].

31 lipca 1931 roku gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, w zastępstwie ministra spraw wojskowych, rozkazem B. Og. Org. 4031 Org. wprowadził zmiany w organizacji służby poborowej na stopie pokojowej. Zmiany te polegały między innymi na zamianie stanowisk oficerów administracji w PKU na stanowiska oficerów broni (piechoty) oraz zmniejszeniu składu osobowego PKU typ I–IV o jednego oficera i zwiększeniu o jednego urzędnika II kategorii. Liczba szeregowych zawodowych i niezawodowych oraz urzędników III kategorii i niższych funkcjonariuszy pozostała bez zmian[14].

1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby uzupełnień, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Wilno Powiat została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Wilno Powiat przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[15], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[16]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU (…) normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938 roku. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[17].

Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr III, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował powiaty: wileńsko-trocki i oszmiański[1].

Obsada personalna

Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU Wilno oraz PKU i KRU Wilno Powiata, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 1926 i 1938 roku.

Komendanci
  • ppłk Wiktor Henzl (od I 1920[18])
  • ppłk piech. Jan Karol Kopeć (1922[19] – 1923 → komendant PKU Lida)
  • tyt. ppłk st. spocz. zatrz. w sł. czyn. Józef Chrystowski (do 31 X 1923[20])
  • ppłk piech. Stanisław Metzler (15 IX 1923[21] – 30 IV 1925 → stan spoczynku[22])
  • mjr piech. Aleksander Prystor (V 1925 – 31 X 1926 → kierownik Sam. Ref. Pers. GISZ[23])
  • mjr piech. Rudolf Antoni Franciszek Vavrouch[a] (XII 1926[27] – 30 VI 1934[28] → stan spoczynku)
  • ppłk piech. Stanisław Szyłeyko[b] (VII 1934 – 1939)
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1921–1925[33][34]
  • I referent
    • kpt. piech. Dominik Tarasiewicz (XII 1922[35])
    • ppłk piech. Józef Bronisław Janicki (do VII 1924 → PKU Mołodeczno[36])
    • mjr piech. Wacław Kaj (VII[36] – X 1924 → kwatermistrz 41 pp[37])
    • mjr piech. Władysław Putrament (X 1924[37] – II 1925[38] → komendant PKU Lida)
    • mjr piech. Tadeusz Stożek (od II 1925[38])
  • II referent
    • kpt. piech. Jan Polkowski (do 1 X 1922[39] → I referent PKU Święciany)
    • kpt. piech. Antoni Czyż (od 1 X 1922[39])
  • oficer instrukcyjny – por. piech. Edmund Galinat (od XII 1922[40])
  • oficer ewidencyjny Oszmiany – wakat
  • oficer ewidencyjny Troki – wakat
  • oficer ewidencyjny Wilno miasto
    • urzędnik wojsk. XI rangi Jan Pietkiewicz – oficera ewidencyjnego miasta Wilna[41] (1922)
    • ppor. piech. Bolesław Leszczyński (16 V 1923[42] – III 1924 → PKU Lida[43])
    • por. piech. Piotr Orciuch (IV[44] – XII 1924[45] → kierownik kancelarii 19 DP)
    • por. piech. Julian Łazarewicz (od I 1925[46])
  • oficer ewidencyjny Wilno powiat – por. piech. Wiktor I Baranowski[c]
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1926–1938[49][50][51][52][53]
  • kierownik I referatu administracji rezerw i zastępca komendanta
    • mjr piech. Rudolf Antoni Franciszek Vavrouch (II – XII 1926 → komendant PKU)
    • mjr adm. (więź.) Maksymilian Ossowski (V 1927[54] – XI 1928[55] → p.o. komendanta PKU Wilno Miasto)
    • mjr art. Bolesław Dioniziak (Dyoniziak)[d] (I[58] – VII 1929[59] → dyspozycja dowódcy OK III)
    • kpt. piech. Stanisław III Zarębski[e] (był w 1932 – VII 1935[67] → dyspozycja dowódcy OK III)
  • kierownik II referatu poborowego
    • kpt. piech. Antoni Czyż (II 1926 – II 1927[68] → kierownik II referatu PKU Wilno Miasto)
    • por. kanc. Stanisław Chodań (od II 1927[69])
    • por. piech. Ignacy Julian Spirydowicz (IX 1930[70] – 1932[71] → kierownik II referatu PKU Wilno Miasto)
    • por. kanc. Jan Sopiński[f] (do 1 VIII 1932[75][76] → praktyka u płatnika 6 pp Leg.)
    • kpt. piech. Bronisław Węckowicz (1932[77][78] – VII 1935[67] → dyspozycja dowódcy OK III)
  • referent
    • por. piech. Hipolit Hubar (od II 1926)
    • ppor. tab. Tomasz Teofil Łoziński (od II 1927[68])
  • referent (etat przejściowy) – por. kanc. Władysław IV Ostrowski (od II 1927[69])
  • referent inwalidzki – por. / kpt. kanc. Stanisław II Jastrzębski (II 1926 – II 1927[79] → referent w DOK III)
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych KRU w latach 1938–1939[80][g]
  • kierownik I referatu ewidencji – kpt. adm. (piech.) Antoni Iwaszkiewicz[h]
  • kierownik II referatu uzupełnień – kpt. adm. (piech.) Karol II Lewandowski[i] (więzień Obozu NKWD w Griazowcu[86])

Uwagi

  1. ↑ Mjr piech. Rudolf Antoni Franciszek Vavrouch vel Wawrouch[24] (ur. 19 stycznia 1888). W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Armii. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1914 roku w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był Batalion Strzelców Polnych Nr 13. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku w korpusie oficerów piechoty[25]. W lutym 1926 roku został przydzielony z 5 pp Leg. do PKU Wilno na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta[26]. W grudniu tego roku został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta PKU Wilno Powiat.
  2. ↑ Ppłk piech. Stanisław Szyłeyko vel Szyłejko[29] (ur. 22 kwietnia 1892) był odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W kwietniu 1928 roku został przeniesiony z 81 pp do 23 pp we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[30]. W czerwcu 1933 roku został przydzielony do PKU Lida w celu odbycia praktyki w służbie uzupełnień[31]. We wrześniu tego roku został przeniesiony do PKU Wilno Powiat[32]. Po przeniesieniu majora Rudolfa Vavroucha w stan spoczynku (30 czerwca 1934 roku) objął obowiązki komendanta PKU Wilno Powiat.
  3. ↑ por. piech. Wiktor I Baranowski ur. 6 marca 1894 w Przydrujsku, w rodzinie Ignacego. 2 marca 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[47]. W 1939 jako oficer stanu spoczynku został zdegradowany za nadużycia i wyłudzenia na stanowisku inspektora Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych[48].
  4. ↑ Bolesław Dyoniziak (Dioniziak) ur. 4 grudnia 1887 we wsi Dzięcioły Bliższe, w powiecie sokołowskim, w rodzinie Andrzeja. W 1921, w stopniu porucznika, służył w 9 pap. We wrześniu 1926 został przesunięty w 2 pac ze stanowiska kwatermistrza na stanowisko dowódcy I dywizjonu[56]. W kwietniu 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska, przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do PKU na okres czterech miesięcy w celu odbycia praktyki poborowej[57]. W styczniu 1929 został przydzielony do PKU Wilno Powiat na stanowisko kierownika I referatu. W lipcu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III.
  5. ↑ Kpt. piech. Stanisław III Zarębski (ur. 22 grudnia 1900[60]) był odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)[61]. W marcu 1925 roku został przydzielony z 5 pp Leg. w Wilnie do PKU Wieluń na stanowisko oficera ewidencyjnego na powiat wieluński[62]. W lutym 1926 roku, w związku z likwidacją zajmowanego stanowiska, powrócił do macierzystego pułku[63]. W latach 1928–1929 był przydzielony do Wojskowego Sądu Rejonowego Wilno na stanowisko oficera sądowego[64][65]. W czerwcu 1930 roku został przydzielony z 5 pp Leg. do PKU Wilno Powiat[66].
  6. ↑ Kpt. int. Jan Sopiński ur. 9 lipca 1893 roku we Lwowie, w rodzinie Bolesława i Rozalii z Sucharkiewiczów. Z dniem 1 sierpnia 1932 roku został skierowany na czteromiesięczną praktykę u płatnika 6 pp Leg. Po ukończeniu praktyki został przeniesiony do bsilnik. w Modlinie na stanowisko płatnika[72], a z dniem 15 sierpnia 1933 roku przeniesiony do korpusu oficerów intendentów[73]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 roku. W 1940 roku został zamordowany w Katyniu. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi[74].
  7. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[81].
  8. ↑ Kpt. adm. (piech.) Antoni Iwaszkiewicz (ros. Ивашкевич Антон Константинович) ur. 26 listopada 1895 w Wilnie, w rodzinie Konstantego. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 29 Syberyjskiego Pułku Strzelców. 9 marca 1916 był ranny lub kontuzjowany. W czerwcu 1934 został przeniesiony z 3 pp Leg. do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sambor[82]. Z dniem 1 stycznia 1935 został wyznaczony na stanowisko kierownika II referatu PKU Sambor. Służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do kraju i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[83], Orderem Świętego Stanisława 3. stopnia z mieczami i wstęgą (14 lutego 1917) oraz Orderem Świętej Anny 4. stopnia z napisem „za odwagę” (9 czerwca 1916).
  9. ↑ Kpt. adm. (piech.) Karol II Lewandowski ur. 4 listopada 1895 roku. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 marca 1921 roku. W 1932 roku w KOP, a następnie w 6 pp Leg. w Wilnie. Był odznaczony Krzyżem Walecznych z dwoma okuciami[84]. W sierpniu 1941 roku, po uwolnieniu, został członkiem Komisji Poborowej nr 3 w obozie griazowieckim[85].

Przypisy

  1. ↑ a b Dz.U. z 1939 r. nr 20, poz. 131.
  2. ↑ Dz.U. z 1924 r. nr 61, poz. 609.
  3. ↑ a b Dz.U. z 1925 r. nr 37, poz. 252.
  4. ↑ a b c Jarno 2001 ↓, s. 169.
  5. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, autor użył sformułowania „wszystkie czynności przygotowawcze do poboru, jak również jego przeprowadzenie przeszły do władz administracyjnych”, co nie odpowiadało podziałowi kompetencji władz wojskowych i cywilnych, określonych we wspomnianych aktach prawa.
  6. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393–394.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 7-20.
  8. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, wg autora stanowiska oficerów ewidencyjnych, po krótkotrwałym przydzieleniu ich do władz administracyjnych, zostały zniesione w 1925 roku.
  9. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 169, autor także datuje zniesienie stanowisk oficerów ewidencyjnych na rok 1925, co stoi w sprzeczności z ogłoszoną 4 lutego 1926 roku obsadą służby poborowej na stopie pokojowej.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 1-10.
  11. ↑ a b Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 40 z 23 grudnia 1930 roku, poz. 471.
  12. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 2 z 21 stycznia 1927 roku, poz. 15.
  13. ↑ Dz.U. z 1930 r. nr 31, poz. 270.
  14. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 23 z 31 lipca 1931 roku, poz. 290.
  15. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 173.
  16. ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220.
  17. ↑ Historia WKU Suwałki ↓.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 24 stycznia 1920 roku, s. 13.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 14 grudnia 1922 roku, s. 913, pełniący dotychczas obowiązki został zatwierdzony na stanowisku komendanta PKU.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1584.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 11 września 1923 roku, s. 557.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 9 kwietnia 1925 roku, s. 194.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 3 listopada 1926 roku, s. 393.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 28, sprostowano nazwisko i imiona z Rudolf Wawrouch na Rudolf Antoni Franciszek Vavrouch.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 25.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 2, 10.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 31 grudnia 1926 roku, s. 458.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 144.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 147, minister spraw wojskowych sprostował nazwisko z „Szyłejko” na „Szyłeyko”.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 130.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 207.
  33. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1483.
  34. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1352.
  35. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 14 grudnia 1922 roku, s. 913, pełniący dotychczas obowiązki został zatwierdzony na stanowisku I referenta.
  36. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 62 z 3 lipca 1924 roku, s. 368.
  37. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 104 z 4 października 1924 roku, s. 573.
  38. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 17 lutego 1925 roku, s. 79.
  39. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 11 listopada 1922 roku, s. 827.
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 6 grudnia 1922 roku, s. 893.
  41. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 14 grudnia 1922 roku, s. 913, pełniący dotychczas obowiązki został zatwierdzony na stanowisku OE Wilno Miasto.
  42. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 27 maja 1923 roku, s. 352.
  43. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 22 marca 1924 roku, s. 142.
  44. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 29 kwietnia 1924 roku, s. 242, oficer 5 psp odkomenderowany do Komendy Obozu Warownego Przemyśl, przydzielony do PKU z równoczesnym przeniesieniem z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów administracji, dział kancelaryjny.
  45. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 134 z 24 grudnia 1924 roku, s. 757.
  46. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 stycznia 1925 roku, s. 19.
  47. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-26]..
  48. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 801.
  49. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 10-11.
  50. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 120, 520, 698, 827, 831.
  51. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 526.
  52. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 15, 68, 73.
  53. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 10, 65, 70.
  54. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 131.
  55. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 346.
  56. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 10 września 1926 roku, s. 297.
  57. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 148.
  58. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 26.
  59. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 187.
  60. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 451, sprostowano datę urodzenia z „22 grudnia 1898” na „22 grudnia 1900”.
  61. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 68.
  62. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 24 marca 1925 roku, s. 163.
  63. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 2.
  64. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 372.
  65. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 290.
  66. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 207.
  67. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 91.
  68. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 4 lutego 1927 roku, s. 33.
  69. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 4 lutego 1927 roku, s. 35.
  70. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 13.
  71. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 428.
  72. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 89.
  73. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933 roku, s. 182.
  74. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 585.
  75. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. XX.
  76. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 428, 436.
  77. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. XIII.
  78. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 431.
  79. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 11 lutego 1927 roku, s. 50.
  80. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 860.
  81. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. VI.
  82. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 155.
  83. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 292.
  84. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 89, 908.
  85. ↑ Jaczyński 2012 ↓, s. 51.
  86. ↑ Griazowiec ↓, s. 19.

Bibliografia

Służba uzupełnień Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej
Wydziały Mobilizacji i Uzupełnień
Komendy rejonów uzupełnień
Powiatowe komendy uzupełnień

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
KRU DOK III.jpg
Komendy rejonów uzupełnień DOK III