Komisariat Straży Granicznej „Ujście”
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Tradycje | |
Rodowód | |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Formacja | |
Podległość |
Komisariat Straży Granicznej „Ujście” – jednostka organizacyjna Straży Granicznej pełniąca służbę ochronną na granicy polsko-niemieckiej w latach 1928–1939.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Ignacego Mościckiego z 22 marca 1928, do ochrony północnej, zachodniej i południowej granicy państwa, a w szczególności do ich ochrony celnej, powoływano z dniem 2 kwietnia 1928 Straż Graniczną[1]. Rozkazem nr 3 z 25 kwietnia 1928 w sprawie organizacji Wielkopolskiego Inspektoratu Okręgowego dowódca Straży Granicznej gen. bryg. Stefan Pasławski przydzielił komisariat „Jabłonowo” do Inspektoratu Granicznego nr 9 „Wronki” i określił jego strukturę organizacyjną[2]. Już 15 września 1928 dowódca Straży Granicznej rozkazem nr 7 w sprawie organizacji Wielkopolskiego Inspektoratu Okręgowego podpisanym w zastępstwie przez mjr. Wacława Szpilczyńskiego zmieniał dyslokację (do m. Kruszewo) i organizację komisariatu[3].
Rozkazem nr 11 z 9 stycznia 1930 o reorganizacji Wielkopolskiego Inspektoratu Okręgowego komendant Straży Granicznej płk Jan Jur-Gorzechowski ustalił nową dyslokację (Ujście) numer i organizację komisariatu[4][5]. Rozkazem nr 2 z 30 listopada 1937 w sprawach [...] przeniesienia siedzib i likwidacji jednostek, komendant Straży Granicznej płk Jan Gorzechowski zniósł placówki I linii „Nowie”[6]. W 1937 zniesiono też placówkę II linii „Ujście”[7].
Służba graniczna
Rozkazem organizacyjnym nr 2 Wielkopolskiego Inspektoratu Okręgowego Straży Granicznej z 27 czerwca 1928 ustalono zasięg komisariatów. Granica komisariatu „Kruszewo” na jego prawym skrzydle była jednocześnie granicą pomiędzy Pomorskim a Wielkopolskim IO i przebiegła na Noteci, na lewym skrzydle linia od śluzy nr 15, włącznie z drogą do południowego skraju wsi Romanowo, wąwozem do nadleśnictwa Promne, z drogą polną na Paliszewo, Maranówko, Wyszyny, Budzyń do jeziora Kaliszany włącznie[8]. Na przełomie lat 1929–1930 reorganizowano Straż Graniczną. W styczniu 1930 określono nowe granice komisariatu. Na północy było to ujście Gwdy do Noteci, a na południu śluza Lipica nr 15 i kamień graniczny F 008.[9]. Długość ochranianego odcinka wynosiła około 28 kilometrów[10].
Biuro komisariatu SG „Ujście” mieściło się w dzisiejszym budynku poczty nieopodal kościoła. Do granicy było stamtąd około 400 metrów[10].
- Sąsiednie komisariaty
- komisariat Straży Granicznej „Kaczory” ⇔ komisariat Straży Granicznej „Lubasz” − 1928
- komisariat Straży Granicznej „Kaczory” ⇔ komisariat Straży Granicznej „Czarnków” − styczeń 1930
Działania komisariatu w 1939 roku
Wiosną przy każdym komisariacie zaczęto tworzyć plutony wzmocnienia, liczące etatowo 61 ludzi. W okresie pokoju miały one uszczelniać granicę, a przypadku wojny prowadzić miały działania opóźniające poprzez niszczenie mostów i dróg. Plutonem wzmocnienia komisariatu „Ujście” dowodził ppor. Franciszek Petryczkiewicz. Żołnierze zakwaterowani byli w prowizorycznych koszarach w pobliżu komisariatu[11]. 1 września 1939 niemiecka 50 Dywizja Piechoty nacierała przez Łobżonkę na Nakło i Mroczę. Około 10:00 komendant komisariatu otrzymał rozkaz wysadzenia mostów. Most na Gwdzie wysadzili saperzy plutonu wzmocnienia. Niemcy za Gwdą w panice opuścili stanowiska i uciekli w kierunku Piły. Kolejny most na Noteci wysadzono po przejściu kolumny ewakuującej się ludności cywilnej z rejonu Byszek. Trzeci most drewniany (karwiński) został podpalony przez patrol zwiadowczy wysłany na rozpoznanie. W ręce Niemców wpadł most kolejowy[12].
Około 13:00 aspirant Boratyński otrzymał rozkaz wycofania się w kierunku Wągrowca. Komisariat skierował się na Budzyń i następnego dnia dołączył w Wągrowcu do zbiorczego batalionu Straży Granicznej ppłk. Świderskiego[12]. Tymczasem niemieckie bojówki zorganizowane w „Freikorps” przystąpiły do pogromu polskiej ludności między innymi w Ujściu. Rebelia niemiecka została zlikwidowana siłami wojska oraz miejscowego oddziału Straży Obywatelskiej. 4 września, wskutek silnych nalotów w rejonie Gniezna, nastąpiło odłączenie się kompanii „Ujście” od reszty batalionu. Zgodnie z planem mobilizacyjnym kompania powinna maszerować do Rawy Ruskiej. 8 września aspirant Kazimierz Boratyński doprowadził swoich żołnierzy do Warszawy i zameldował się generałowi Walerianowi Czumie. Oddział pozostawał do dyspozycji Generała do dnia kapitulacji Warszawy[13].
Funkcjonariusze komisariatu
Kierownicy/komendanci komisariatu | |||
---|---|---|---|
stopień | imię i nazwisko | okres pełnienia służby | kolejne stanowisko |
podkomisarz | Józef Pędziński[14][10] | był w 1932 – V 1939 | chory |
aspirant | Kazimierz Boratyński[11] | 10 VI 1939[15] – IX 1939 | |
Zastępcy komendanta komisariatu | |||
starszy strażnik | Zygmunt Bezucha | 1 V 1939[16] – |
Struktura organizacyjna
Organizacja komisariatu w kwietniu 1928[2]:
- komenda − Jabłonowo
- placówka Straży Granicznej I linii „Ujście”
- placówka Straży Granicznej I linii „Nowie” Folwark
- placówka Straży Granicznej I linii „Walkowice”
- placówka Straży Granicznej I linii „Romanowo” Dolne
- placówka Straży Granicznej II linii „Jabłonowo”
Organizacja komisariatu we wrześniu 1928[3]:
- komenda − Kruszewo
- placówka Straży Granicznej I linii „Ujście”
- placówka Straży Granicznej I linii „Nowie”
- placówka Straży Granicznej I linii „Romanowo” Dolne
- placówka Straży Granicznej II linii „Kruszewo”
Organizacja komisariatu w styczniu 1930[4][17]:
- 1/9 komenda − Ujście
- placówka Straży Granicznej I linii „Ujście”
- placówka Straży Granicznej I linii „Walkowice” Nowe
- placówka Straży Granicznej I linii „Romanowo”
- placówka Straży Granicznej II linii „Ujście” ul. Staszica 138
Przypisy
- ↑ Goryński 2012 ↓, s. 226.
- ↑ a b Jabłonowski i Polak 1999 ↓, s. 22.
- ↑ a b Jabłonowski i Polak 1999 ↓, s. 33.
- ↑ a b Jabłonowski i Polak 1999 ↓, s. 70.
- ↑ Kozicka 2011 ↓, wstęp.
- ↑ Jabłonowski i Polak 1999 ↓, s. 119.
- ↑ Grobelski 2007 ↓, s. 114.
- ↑ Kaśkosz 2015 ↓, s. 17.
- ↑ Kaśkosz 2015 ↓, s. 39.
- ↑ a b c Grobelski 2007 ↓, s. 113.
- ↑ a b Grobelski 2007 ↓, s. 116.
- ↑ a b Grobelski 2007 ↓, s. 119.
- ↑ Grobelski 2007 ↓, s. 120.
- ↑ Wykaz imienny Wlkp. IO ↓, s. 2.
- ↑ Rozkazy Komendy SG ↓, s. 23/39.
- ↑ Rozkazy Komendy SG ↓, s. 24/39.
- ↑ Dyslokacja Wlkp. IG ↓, r. 1933.
Bibliografia
- Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-77-3.
- Mariusz Kaśkosz: Straż Graniczna Inspektoratu Granicznego Wronki w latach 1928-1937: ze wspomnień strażnika Jana Nocunia. Czarnków: Wydawnictwo Nadnoteckie Echa, 2015. ISBN 83-87424-77-3.
- Grzegorz Goryński: Powstanie, organizacja i funkcjonowanie straży granicznej w latach 1928-1939. 2012. [dostęp 2016-12-31].
- Wojciech Grobelski: Charakterystyka dawnej granicy polsko–niemieckiej na odcinku komisariatu Straży Granicznej w Ujściu n/Notecią. 2007. [dostęp 2017-03-14].
- Wykaz dyslokacji Wielkopolskiego Inspektoratu Okręgowego Straży Granicznej w latach 1933–1939 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
- Wykaz imienny oficerów i szeregowych Straży Granicznej Wielkopolskiego Inspektoratu Okręgowego pracujących w Przysposobieniu Wojskowym → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
- Iwona Kozicka , Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Wielkopolski Inspektorat Okręgowy Straży Granicznej”, Szczecin: Archiwum Straży Granicznej, 2011 .
- Rozkazy Komendy Straży Granicznej 1928–1939 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Rozmieszczenie Komisariatu SG Ujście w 1930
Rozmieszczenie Inspektoratu Granicznego nr 9 Wronki w 1930