Komisariat Wewnętrzny Straży Granicznej „Sandomierz”
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | 1939 |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Formacja | |
Podległość | Egzekutywa KG SG (sł.) |
Komisariat Wewnętrzny Straży Granicznej „Sandomierz” – jednostka organizacyjna Straży Granicznej w okresie międzywojennym.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Ignacego Mościckiego z 22 marca 1928 roku, do ochrony północnej, zachodniej i południowej granicy państwa, a w szczególności do ich ochrony celnej, powoływano z dniem 2 kwietnia 1928 roku Straż Graniczną[1]. Rozkazem nr 6 z 22 kwietnia 1939 roku w sprawach zmian organizacyjnych oraz działania Egzekutywy Komendy Głównej Straży Granicznej gen. bryg. Walerian Czuma utworzył komisariat wewnętrzny Straży Granicznej „Sandomierz”[2]. Rozkazem tym do komisariatu wewnętrznego „Sandomierz” przydzielił placówkę II linii „Rzeszów”, którą wydzielił z Komendy Obwodu „Jasło” i przemianował ją na posterunek wywiadowczy. Jednocześnie utworzył posterunki wywiadowcze w Tarnowie i Lublinie[3]. Etat komisariatu: 1 oficer, 18 szeregowych, 1 samochód, 9 kbk, 9 pistoletów[2]. Rozkazem nr 12 z 14 lipca 1939 roku w sprawie reorganizacji placówek II linii [...] komendant Straży Granicznej gen. bryg. Walerian Czuma przemianował posterunek wywiadowczy „Rzeszów” „Tarnów” i „Lublin” na placówki II linii[4].
Struktura organizacyjna
- komendant komisariatu
- personel kancelaryjny
- kartoteka
- laboratorium techniczne
- zmienna liczba placówek II linii i posterunków
Służba wywiadowcza
Teren działania:
- na północy – styk z terenem działania Egzekutywy Komendy Głównej Straży Granicznej (rejon Warszawy), według linii rozgraniczenia Końskie (wyłącznie), Jastrząb (wyłącznie)-Puławy (wył.)-Lubartów (wył.)-Włodawa (wył.);
- na zachód – styk z terenami Komisariatu wewnętrznego Łódź i Zachodnio- Małopolskiego Okręgu Straży Granicznej Kraków-Włoszczowa (wyłącznie), Skalmierz (wyłącznie), Bochnia (wyłącznie);
- południe – styk z terenami działania Zachodniomałopolskiego Okręgu Straży Granicznej Kraków i Wschodniomałopolskiego Okręgu Straży Granicznej Lwów – Tarnów (włącznie), Rzeszów (wł.), Przeworsk (wł.);
- południowy wschód-linia Monasterz-Zamość (wł.), Lubomia (wył.).
Funkcjonariusze komisariatu
- Komendanci
- komisarz Julian Rosiński (20 VI 1939[5] -)
Przypisy
- ↑ Goryński 2012 ↓, s. 226.
- ↑ a b Jabłonowski i Polak 1999 ↓, s. 160.
- ↑ Jabłonowski i Polak 1999 ↓, s. 161.
- ↑ Jabłonowski i Polak 1999 ↓, s. 174.
- ↑ Rozkazy Komendy SG ↓, s. 49/39.
Bibliografia
- Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-77-3.
- Grzegorz Goryński: Powstanie, organizacja i funkcjonowanie straży granicznej w latach 1928–1939. 2012. [dostęp 2016-12-31].
- Rozkazy Komendy Straży Granicznej 1928–1939 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).