Komisja Cambona

Komisja Cambona – komisja do spraw polskich powołana przez Radę Najwyższą Konferencji Paryskiej 12 lutego 1919 roku pod przewodnictwem byłego ambasadora Francji w Niemczech Jules’a Cambona. W jej skład wchodzili przedstawiciele poszczególnych państw zwycięskich. Najważniejszym zadaniem Komisji było uregulowanie kwestii granic zachodnich i wschodnich Polski[1].

Projekt Komisji z 12 marca 1919 przyznawał Polsce: Wielkopolskę, Górny Śląsk, Pomorze Gdańskie (bez Gdańska) oraz część Warmii i Mazur. Jednakże ze względu na sprzeciw delegacji niemieckiej oraz stanowisko delegacji brytyjskiej projekt poprawiono z niekorzyścią dla Polski. Decyzje w tej kwestii miały miejsce w dniach 7 maja – 16 czerwca[1]. Ostatecznie przyznano Polsce prawie całą Wielkopolskę i część Pomorza bez Gdańska. Granicę państwa polskiego przesunięto znad Prosny po miasto Zbąszyń. Dzięki ustaleniom Polska uzyskała wąski dostęp do morza. Gdańsk wraz z jego okolicą oderwano od Rzeszy, który jednak nie został włączony do Polski, ale przekształcony w Wolne Miasto kontrolowane przez Ligę Narodów. O przynależności Górnego Śląska, Warmii i Mazur miał zadecydować plebiscyt[1]. W kwestii wschodniej granicy Polski Komisja Cambona w raporcie z kwietnia 1919 roku zaleciła wytyczenie jej według zasady etnicznej, czyli generalnie wzdłuż linii Curzona[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Sprawy polskie na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r.. wbc.poznan.pl. s. 58, 62, 64. [dostęp 2015-05-27].
  2. ↑ Paweł Figurski, Maksymilian Sas: „Granice” i „pogranicza” w badaniach historycznych i antropologicznych. Warszawa: Studenckie Koło Naukowe Historyków Uniwersytetu Warszawskiego, 2012, s. 106. ISBN 978-83-908676-5-6. [dostęp 2015-05-27].