Komitet Stałych Przedstawicieli

Komitet Stałych Przedstawicieli (fr. Comité des représentants permanents, COREPER, ang. Committee of Permanent Representatives) – organ, który składa się ze stałych przedstawicieli krajów członkowskich Unii Europejskiej przy Radzie w Brukseli w randze ambasadorów oraz ich zastępców. Jest odpowiedzialna za przygotowywanie prac wszystkich posiedzeń Rady i wykonywanie powierzonych przez nią zadań.

Opis

Zgodnie z art. 240 ust. 1 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komitet złożony ze stałych przedstawicieli rządów Państw Członkowskich odpowiada za przygotowywanie prac Rady i wykonywanie zadań powierzonych mu przez Radę. Komitet może przyjmować decyzje proceduralne w przypadkach przewidzianych w regulaminie wewnętrznym Rady. Zadania Stałego Komitetu Przedstawicieli zostały określone w art. 19 regulaminu wewnętrznego Rady[1].

Wszystkie punkty porządku obrad posiedzeń Rady są z wyprzedzeniem analizowane przez Komitet Stałych Przedstawicieli, chyba że postanowi on inaczej (art. 19 ust. 2 regulaminu). Komitet może także podejmować pewne decyzje proceduralne oraz powoływać grupy robocze. COREPER stara się wypracować kompromis, który zostanie przedstawiony do zatwierdzenia Radzie.

COREPER nadzoruje i koordynuje prace około 150 komitetów i grup roboczych stałych lub ad-hoc, w których skład wchodzą urzędnicy i eksperci z krajów członkowskich, pracujący nad stroną techniczną zagadnień przeznaczonych do późniejszej dyskusji w COREPER i Radzie. Przewodniczy im delegat z państwa sprawującego półroczną rotacyjną prezydencję w Radzie[2].

Na jego czele stoi kraj aktualnie przewodniczący Radzie. Faktycznie składa się z dwóch komitetów:

  • COREPER I – zajmuje się głównie sprawami socjalnymi i ekonomicznymi. W jego skład wchodzą zastępcy stałych przedstawicieli.
  • COREPER II – złożony jest ze stałych przedstawicieli i zajmuje się głównie sprawami dotyczącymi polityki unijnej, finansów i polityki zagranicznej.

Istnieją dwie grupy pracowników przedstawicieli państw członkowskich, które przygotowują spotkania COREPER. Są to :

  • Grupa Mertens – COREPER I
  • Grupa Antici – COREPER II

Poza COREPER istnieją także inne komitety pomocnicze.

Komitet zbiera się co najmniej raz w tygodniu i dzieli punkty obrad Rady na trzy kategorie:

  1. Punkty nie wymagające podjęcia decyzji ministerialnej, przedstawiane jedynie w celach informacyjnych.
  2. Punkty A, w przypadku których decyzja może zostać podjęta bez dyskusji. Jeżeli mimo to któryś z ministrów wyrazi wątpliwości, punkty te wracają do COREPER, gdzie są ponownie rozpatrywane.
  3. Punkty B, które wymagają przeprowadzenia dyskusji, a nie zawsze da się zawczasu przewidzieć, jaka będzie decyzja.

Dany punkt może być wewnętrznie opisany jako pozorny punkt B - po to aby opinia publiczna odniosła wrażenie, że jest to punkt B, nad którym ministrowie aktywnie obradują ze względu na jego wagę, podczas gdy w istocie można go potraktować jako punkt A, ponieważ COREPER przeprowadził już negocjacje i osiągnął kompromis.

Ministrowie podejmują stosunkowo mało decyzji co do prawdziwych punktów B: zazwyczaj są one odsyłane do ponownego rozważenia przez COREPER, skąd powracają jako punkty A lub pozorne B. W dokumentach i porządku obrad punkt A określany jest jako "A"-item.

Przypisy

  1. ↑ Decyzja Rady z dnia 1 grudnia 2009 r. dotycząca przyjęcia regulaminu wewnętrznego Rady. [w:] Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 325 [on-line]. 11 grudnia 2009. s. 46. [dostęp 2017-12-11].
  2. ↑ Organy przygotowawcze Rady. consilium.europa.eu. [dostęp 2017-12-11].

Linki zewnętrzne