Komondor
Komondor | |
| Inne nazwy | Hungarian Komondor, Hungarian Sheepdog |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | 49 - 52 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa I, Sekcja 1, |
| AKC | Working |
| ANKC | Grupa 5 - Working |
| CKC | Grupa 3 - Working |
| KC(UK) | Pastoral |
| NZKC | Working |
| UKC | Grupa 1 - Guardian Dog |
| Wzorce rasy | |
Komondor – rasa psa, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ dogowaty[1]. Nie podlega próbom pracy[2].
Rys historyczny
Pies pasterski pochodzący z Węgier. Nazwa komondor jest nazwą stosowaną w literaturze od 1544 roku, gdzie o psie tym wspomina się jako stróżu stad bydła. W roku 1910 rozpoczęła się udokumentowana, selektywna hodowla tej rasy na Węgrzech. Piętnaście lat później FCI uznało rasę, nadając jej wzorzec o numerze 53.
Wygląd
Najbardziej charakterystyczną cechą tej rasy jest szata (podobna do szaty puli). Sierść poskręcana jest w sfilcowane sznurki przypominające dredy. Tego typu szata była dla przodków komondora doskonałą izolacją zarówno przed skwarem, jak i przed niskimi temperaturami.
Zachowanie i charakter
Ma dość trudny charakter (m.in.: skłonności do dominacji i niski stopień posłuszeństwa przy braku odpowiedniego szkolenia), w związku z czym może być prowadzony tylko przez osoby z doświadczeniem. Jako pies pierwotnie strzegący stad, jest nieufny i ostry w stosunku do obcych, lecz nie bezpodstawnie agresywny.
Zdrowie i pielęgnacja
Psów tej rasy nie czesze się wcale, jedynie rozdziela "dredy" do samej skóry. Okres tworzenia się dredów to ósmy – dziewiąty miesiąc życia psa; wówczas należy pomóc w formowaniu się poszczególnych sznurów sierści (zwykle robi się to na grzbiecie i zadzie psa, na pozostałych partiach ciała dredy powstają same). Psy kąpie się niezmiernie rzadko, bo wysuszenie psa jest bardzo kłopotliwe, a sierści nie można zostawić do samoistnego wyschnięcia. Trwałoby to kilka dni i groziło powstaniem odparzeń. Właściwie kąpie się jedynie partiami (okolice pyska, łapy, tył).
Przypisy
Bibliografia
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 297. ISBN 83-7073-122-8.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
Media użyte na tej stronie
