Komondor

Komondor

Komondor
Inne nazwy

Hungarian Komondor, Hungarian Sheepdog

Kraj patronacki

Węgry[1]

Wymiary
Wysokość

ok. 80 cm psy,
ok. 70 cm suki

Masa

49 - 52 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa I, Sekcja 1,
nr wzorca 53

AKC

Working

ANKC

Grupa 5 - Working

CKC

Grupa 3 - Working

KC(UK)

Pastoral

NZKC

Working

UKC

Grupa 1 - Guardian Dog

Wzorce rasy

Komondorrasa psa, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ dogowaty[1]. Nie podlega próbom pracy[2].

Rys historyczny

Pies pasterski pochodzący z Węgier. Nazwa komondor jest nazwą stosowaną w literaturze od 1544 roku, gdzie o psie tym wspomina się jako stróżu stad bydła. W roku 1910 rozpoczęła się udokumentowana, selektywna hodowla tej rasy na Węgrzech. Piętnaście lat później FCI uznało rasę, nadając jej wzorzec o numerze 53.

Wygląd

Najbardziej charakterystyczną cechą tej rasy jest szata (podobna do szaty puli). Sierść poskręcana jest w sfilcowane sznurki przypominające dredy. Tego typu szata była dla przodków komondora doskonałą izolacją zarówno przed skwarem, jak i przed niskimi temperaturami.

Zachowanie i charakter

Ma dość trudny charakter (m.in.: skłonności do dominacji i niski stopień posłuszeństwa przy braku odpowiedniego szkolenia), w związku z czym może być prowadzony tylko przez osoby z doświadczeniem. Jako pies pierwotnie strzegący stad, jest nieufny i ostry w stosunku do obcych, lecz nie bezpodstawnie agresywny.

Zdrowie i pielęgnacja

Psów tej rasy nie czesze się wcale, jedynie rozdziela "dredy" do samej skóry. Okres tworzenia się dredów to ósmy – dziewiąty miesiąc życia psa; wówczas należy pomóc w formowaniu się poszczególnych sznurów sierści (zwykle robi się to na grzbiecie i zadzie psa, na pozostałych partiach ciała dredy powstają same). Psy kąpie się niezmiernie rzadko, bo wysuszenie psa jest bardzo kłopotliwe, a sierści nie można zostawić do samoistnego wyschnięcia. Trwałoby to kilka dni i groziło powstaniem odparzeń. Właściwie kąpie się jedynie partiami (okolice pyska, łapy, tył).

Przypisy

  1. a b Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 57.
  2. Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 64.

Bibliografia

  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 297. ISBN 83-7073-122-8.
  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.

Media użyte na tej stronie