Kompetencja komunikacyjna

Ten artykuł od 2011-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kompetencja komunikacyjna, sprawność komunikacyjna – jednostkowa umiejętność używania języka odpowiednio do odbiorcy oraz do okoliczności towarzyszących procesowi komunikacji. Kompetencja ta oznacza więc umiejętność stosowania reguł gramatycznych, konstruowania wypowiedzi poprawnych i adekwatnych do danej sytuacji[1]. Podstawową jednostką kompetencji komunikacyjnej jest wypowiedź.

Pojęcie to, zaproponowane przez Della Hymesa w latach 60., zadomowiło się na gruncie pragmatyki językoznawczej, psycholingwistyki, socjolingwistyki i psychologii społecznej.

W latach 80. M. Canale i M. Swain wyodrębnili z kompetencji komunikacyjnej cztery główne komponenty:

  1. gramatyczny: umiejętność posługiwania się elementami leksykalnymi i regułami gramatycznymi,
  2. socjolingwistyczny: umiejętność tworzenia wypowiedzi odpowiednio do różnych kontekstów społecznych,
  3. strategiczny: właściwe stosowanie strategii komunikacyjnych[2],
  4. dyskursywny: umiejętność łączenia zdań zgodnie z regułami dyskursu.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Agnieszka Pędrak: Kompetencja językowa i komunikacyjna w świetle dwujęzyczności dzieci polonijnych. W: Bilingual Mind – Dwujęzyczny umysł [on-line]. [dostęp 2018-01-12].
  2. ↑ Paweł Rogaliński: Jak politycy nami manipulują? Cz. 1: Zakazane techniki. Łódź: 2012, s. 15–16. ISBN 978-83-272-3732-3.