Kongo Belgijskie

Kongo Belgijskie

Congo belge
Belgisch Kongo

1908–1960
Flaga Herb
Dewiza: Travail et Progres (Praca i Postęp)
Hymn: Brabançonne (z fr.) Brabantka
Język urzędowy	francuski
Stolica	Boma (do 1926), Léopoldville
Status terytorium	kolonia Belgii
Zależne od	Królestwo Belgii
Głowa terytorium	gubernator Henri Arthur Adolf Marie Christopher Cornelis
Waluta	frank Konga Belgijskiego
Utworzenie	po przejęciu prywatnego dominium króla Leopolda II, przez rząd belgijski. 15 listopada 1908
Niepodległość	od Królestwa Belgii 30 czerwca 1960

Kongo Belgijskie – belgijska kolonia w centralnej Afryce, w dorzeczu rzeki Kongo, która istniała do roku 1960. Ten teren był rejonem belgijskiej ekspansji już od 1877. Jednak formalnie nie należał on do Belgii, lecz do jej króla Leopolda II. Jego własne państwo Wolne Państwo Kongo było ośrodkiem pozyskania kauczuku. Monarcha stosował tam makabryczne środki aby przyśpieszyć pozyskanie kauczuku. Dopiero w 1908, po serii kampanii przeciwko zbrodniom popełnianym w Kongu władca zdecydował się na sprzedanie tego rejonu Belgii. Kolonia uzyskała niepodległość w 1960, a jej obecna nazwa to Demokratyczna Republika Konga. Belgów do ekspansji w Kongu nakłoniły jego bogactwa: kauczuk i kość słoniowa. Tubylcy otrzymali nakaz corocznego ich dostarczania w odpowiedniej ilości. Jeśli ktoś nie zdążył na czas, władze wysyłały do akcji oddziały askarysów, którzy nierzadko jako dowód swojej interwencji przynosili ucięte ręce opornych. Wiadomości o okrucieństwie Belgów dotarły jednak do Europy i Leopold II był zmuszony do powołania w 1904 specjalnej komisji do spraw Konga. Raport przedstawiony rok później wykazał wprawdzie, że największe nadużycia zostały usunięte, jednak nie było to prawdą. Belgowie wykorzystywali rdzennych mieszkańców do ciężkiej pracy na plantacjach kawy, kakao, trzciny cukrowej oraz w kopalniach złota i diamentów. Kolonializm belgijski w Kongu charakteryzował się wykorzystywaniem miejscowej ludności na olbrzymią skalę i okrucieństwem. W okresie kolonizacji obowiązywał całkowity zakaz edukacji tubylców, traktowanie ludności czarnej jak własności, pełne niewolnictwo, egzekucje, krwawe tłumienie buntów. Różnymi metodami koloniści „rozdrapywali” dawne konflikty międzyplemienne, aby nie dopuścić do porozumienia pomiędzy plemionami. Przez niemal cały okres istnienia kolonii Kongo było zamknięte dla cudzoziemców, nawet przyjazdy Belgów były całkowicie kontrolowane.

Szacuje się, że Belgowie zamordowali lub doprowadzili do śmierci od 5 do 15 milionów mieszkańców Konga^[1]. Prawdopodobnie ta liczba jest o wiele większa. Przypuszcza się, że jest to jedno z najmniej znanych ludobójstw w historii. Traktują o nim książki: Monolog króla Leopolda Marka Twaina, Jądro ciemności Josepha Conrada, Duch króla Leopolda Adama Hochschilda.

Demografia

W roku 1950 Kongo Belgijskie liczyło nieco ponad 11,5 mln mieszkańców. Przy powierzchni wynoszącej 2 343 930 km² dawało to zaludnienie na poziomie 4,9 osoby na km². Podział etniczny przedstawiał się następująco^[2]:

• Ludność tubylcza – 11,5 mln (99,4% populacji)
• Biali – 60 tys. (0,6% populacji)

Gubernatorzy generalni Konga Belgijskiego

• Théophile Wahis (1908–1912)
• Félix Alexandre Fuchs (1912–1916)
• Eugène Joseph Marie Henry (1916–1921)
• Maurice Eugène Auguste Lippens (1921–1923)
• Martin Joseph Marie René Rutten (1923–1927)
• Auguste Constant Tilkens (1927–1934)
• Pierre Marie Joseph Ryckmans (1934–1946)
• Eugène Jacques Pierre Louis Jungers (1946–1952)
• Léon Antoine Marie Pétillon (1952–1958)
• Henri Arthur Adolf Marie Christopher Cornelis (1958–1960)

Zobacz też

• Kongo (Republika Konga)
• Królestwo Kongo
• język kongo
• Królewskie Muzeum Afryki Środkowej

Przypisy