Kongres katolików w Monachium

Starokatolicyzm Krzyż łaciński i Ichthys Geneza Chrześcijaństwo Sukcesja apostolska Ojcowie Kościoła Koncyliaryzm Gallikanizm Jansenizm Kościół utrechcki Febronianizm Józefinizm Reforma Ignacego von Wessenberga Liberalna nauka katolicka Historia Kongres w Monachium (Monachijskie oświadczenie w Zielone Świątki) Kongres w Kolonii Kongres w Konstancji Deklaracja utrechcka Memoriał polskich katolików Teologia Biblia Stary Testament Nowy Testament Tradycja Apostolska Apostolski symbol wiary Sobory powszechne Nicejski I Konstantynopolitański I Efeski Chalcedoński Konstantynopolitański II Nicejski II Wyznanie nicejsko-konstantynopolitańskie Trójca Święta Bóg Ojciec Syn Boży Wcielenie Ukrzyżowanie Zmartwychwstanie Powtórne przyjście Duch Święty Problem Filioque Kościół powszechny Obcowanie świętych Życie wieczne Potrójny urząd kościelny Diakon Prezbiter Biskup Organizacja Idea autokefalii Unia Utrechcka Kościołów Starokatolickich Deklaracja utrechcka Międzynarodowa Konferencja Biskupów Starokatolickich Umowa biskupów Statut biskupów Regulamin biskupów Światowa Rada Narodowych Kościołów Katolickich Episcopi vagantes Polska Polskokatolicyzm Kościół Polskokatolicki w RP Kościół Starokatolicki w RP Polski Narodowy Katolicki Kościół w RP Mariawityzm Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP Kościół Katolicki Mariawitów w RP

Kongres katolików w Monachium – odbyte w dniach 22–24 września 1871 roku, pierwsze generalne i formalne spotkanie przedstawicieli ruchów starokatolickich, mające dać przyczynek do powstania niezależnych krajowych Kościołów katolickich.

Kongres katolików w Monachium zgromadził ponad 300 delegatów z Niemiec, Austrii i Szwajcarii. Obecni byli również goście z Kościołów: rosyjsko–prawosławnego, anglikańskiego i ewangelickiego, a także z Kościoła Utrechckiego. Główny nacisk położono na dyskusję podczas trzech zamkniętych posiedzeń delegatów, natomiast obydwa zgromadzenia publiczne w Pałacu Szklanym, w których uczestniczyło ponad 8 tys. osób miały raczej charaktery manifestacji zewnętrznej.

Ważne znaczenie miał przede wszystkim przyjęty przez zgromadzenie delegatów "Program Monachijski", który zgodnie z oświadczeniami wydanymi w Norymberdze i w Zielone Świątki w Monachium zawierał zasady i wnioski, na których podstawie ruch miał zbudować swą dalszą działalność. Program zawierał siedem następujących punktów:

1. Pozostajemy przy starej wierze katolickiej, taka jaka jest ona poświadczona w Piśmie Świętym i Tradycji, jak również przy starym kulcie katolickim.
2. Pozostajemy przy starym ustroju Kościoła. Odrzucamy każdą próbę odsunięcia biskupów od bezpośredniego i samodzielnego kierowania poszczególnymi Kościoła. Dlatego odrzucamy oba dekrety watykańskie.
3. W oparciu o naukę, dążymy do reformy Kościoła w duchu starego Kościoła oraz do współdziałania ludu w sprawach kościelnych.
4. Przy kształceniu kleru katolickiego uznajemy za nieodzowne wprowadzenie wykształcenia naukowego (przeciwstawiamy się kształceniu wyłącznie seminaryjnemu).
5. Popieramy konstytucję naszych państw, które gwarantują wolność obywatelską i kulturalną, i z tego też powodu odrzucamy papieskie biskupstwo uniwersalne.
6. Wyrażamy przekonanie, że tylko wtedy będzie możliwy w Kościele pokój i rozkwit, zgoda oraz właściwy stosunek do społeczeństwa, gdy zostanie położony kres działalności zakonu jezuitów.
7. Jako członkowie Kościoła katolickiego, podtrzymujemy nasze roszczenia do wszystkich realnych dóbr i tytułów własności Kościoła.

Problem polegał na tym, jak należy zrealizować ten program. Fryderyk von Schulte postawił wniosek, aby "we wszystkich miejscowościach, gdzie zachodzi taka potrzeba i gdzie znajdują się ludzie, zorganizować regularną pracę duszpasterską (...), a gdy nadejdzie właściwy moment, również regularną jurysdykcję biskupa". Wnioskowi temu, którego celem było zakładanie samodzielnych parafii starokatolickich i własnej diecezji, przeciwstawił się I. von Döllinger, wysuwając zarzut, że w ten sposób przekroczy się granice stanu konieczności. Nie należy stawiać "parafii przeciw parafii, ołtarza przeciw ołtarzowi". Jego zdaniem starokatolicki opór należy kontynuować wewnątrz rzymskokatolickiej struktury jurysdykcyjnej, w formie publicystyczno–literackiego ruchu protestacyjnego. Przyjęto jednak wniosek Fryderyka von Schulte, postulujący zakładanie własnych parafii.

Zobacz też

• Kongres starokatolików w Kolonii (20 września 1872–22 września 1872);
• Kongres starokatolików w Konstancji (12 września 1872–15 września 1872).

Bibliografia

• Urs Küry: Kościół Starokatolicki: Historia, Nauka, Dążenia. Warszawa: Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie, 1996, s. 76–78. ISBN 83-90129-64-7.