Kongres katolików w Monachium

Kongres katolików w Monachium – odbyte w dniach 2224 września 1871 roku, pierwsze generalne i formalne spotkanie przedstawicieli ruchów starokatolickich, mające dać przyczynek do powstania niezależnych krajowych Kościołów katolickich.

Kongres katolików w Monachium zgromadził ponad 300 delegatów z Niemiec, Austrii i Szwajcarii. Obecni byli również goście z Kościołów: rosyjsko–prawosławnego, anglikańskiego i ewangelickiego, a także z Kościoła Utrechckiego. Główny nacisk położono na dyskusję podczas trzech zamkniętych posiedzeń delegatów, natomiast obydwa zgromadzenia publiczne w Pałacu Szklanym, w których uczestniczyło ponad 8 tys. osób miały raczej charaktery manifestacji zewnętrznej.

Ważne znaczenie miał przede wszystkim przyjęty przez zgromadzenie delegatów "Program Monachijski", który zgodnie z oświadczeniami wydanymi w Norymberdze i w Zielone Świątki w Monachium zawierał zasady i wnioski, na których podstawie ruch miał zbudować swą dalszą działalność. Program zawierał siedem następujących punktów:

  1. Pozostajemy przy starej wierze katolickiej, taka jaka jest ona poświadczona w Piśmie Świętym i Tradycji, jak również przy starym kulcie katolickim.
  2. Pozostajemy przy starym ustroju Kościoła. Odrzucamy każdą próbę odsunięcia biskupów od bezpośredniego i samodzielnego kierowania poszczególnymi Kościoła. Dlatego odrzucamy oba dekrety watykańskie.
  3. W oparciu o naukę, dążymy do reformy Kościoła w duchu starego Kościoła oraz do współdziałania ludu w sprawach kościelnych.
  4. Przy kształceniu kleru katolickiego uznajemy za nieodzowne wprowadzenie wykształcenia naukowego (przeciwstawiamy się kształceniu wyłącznie seminaryjnemu).
  5. Popieramy konstytucję naszych państw, które gwarantują wolność obywatelską i kulturalną, i z tego też powodu odrzucamy papieskie biskupstwo uniwersalne.
  6. Wyrażamy przekonanie, że tylko wtedy będzie możliwy w Kościele pokój i rozkwit, zgoda oraz właściwy stosunek do społeczeństwa, gdy zostanie położony kres działalności zakonu jezuitów.
  7. Jako członkowie Kościoła katolickiego, podtrzymujemy nasze roszczenia do wszystkich realnych dóbr i tytułów własności Kościoła.

Problem polegał na tym, jak należy zrealizować ten program. Fryderyk von Schulte postawił wniosek, aby "we wszystkich miejscowościach, gdzie zachodzi taka potrzeba i gdzie znajdują się ludzie, zorganizować regularną pracę duszpasterską (...), a gdy nadejdzie właściwy moment, również regularną jurysdykcję biskupa". Wnioskowi temu, którego celem było zakładanie samodzielnych parafii starokatolickich i własnej diecezji, przeciwstawił się I. von Döllinger, wysuwając zarzut, że w ten sposób przekroczy się granice stanu konieczności. Nie należy stawiać "parafii przeciw parafii, ołtarza przeciw ołtarzowi". Jego zdaniem starokatolicki opór należy kontynuować wewnątrz rzymskokatolickiej struktury jurysdykcyjnej, w formie publicystyczno–literackiego ruchu protestacyjnego. Przyjęto jednak wniosek Fryderyka von Schulte, postulujący zakładanie własnych parafii.

Zobacz też

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Ichthys symbol old cath.svg
Version of ichthys symbol Old Catholicism.