Kongres starokatolików w Kolonii

Starokatolicyzm Krzyż łaciński i Ichthys Geneza Chrześcijaństwo Sukcesja apostolska Ojcowie Kościoła Koncyliaryzm Gallikanizm Jansenizm Kościół utrechcki Febronianizm Józefinizm Reforma Ignacego von Wessenberga Liberalna nauka katolicka Historia Kongres w Monachium (Monachijskie oświadczenie w Zielone Świątki) Kongres w Kolonii Kongres w Konstancji Deklaracja utrechcka Memoriał polskich katolików Teologia Biblia Stary Testament Nowy Testament Tradycja Apostolska Apostolski symbol wiary Sobory powszechne Nicejski I Konstantynopolitański I Efeski Chalcedoński Konstantynopolitański II Nicejski II Wyznanie nicejsko-konstantynopolitańskie Trójca Święta Bóg Ojciec Syn Boży Wcielenie Ukrzyżowanie Zmartwychwstanie Powtórne przyjście Duch Święty Problem Filioque Kościół powszechny Obcowanie świętych Życie wieczne Potrójny urząd kościelny Diakon Prezbiter Biskup Organizacja Idea autokefalii Unia Utrechcka Kościołów Starokatolickich Deklaracja utrechcka Międzynarodowa Konferencja Biskupów Starokatolickich Umowa biskupów Statut biskupów Regulamin biskupów Światowa Rada Narodowych Kościołów Katolickich Episcopi vagantes Polska Polskokatolicyzm Kościół Polskokatolicki w RP Kościół Starokatolicki w RP Polski Narodowy Katolicki Kościół w RP Mariawityzm Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP Kościół Katolicki Mariawitów w RP

Kongres starokatolików w Kolonii – odbyte w dniach 20–22 września 1872 roku, drugie generalne i formalne spotkanie przedstawicieli ruchów starokatolickich, mające ugruntować proces powstawania niezależnych krajowych kościołów katolickich - szczególnie Kościoła Starokatolickiego w Niemczech.

Na Kongres w Kolonii, który ze względu na swój skład i podjęte decyzje wywarł trwały wpływ na kościelną opinię publiczną, przybyło 350 delegatów z około 100 miejscowości w Niemczech. Na ich czele znaleźli się wszyscy przywódcy ruchu starokatolickiego, zarówno z Niemiec, jak i z Francji oraz Szwajcarii (min. Eduard Herzog). Kongresowi który był podobnie zorganizowany jak Kongres katolików w Monachium (1871), przewodniczył Fryderyk von Schulte.

Na tym Kongresie wyraźnie ujawniła się wola utworzenia własnego Kościoła. Znalazło to swój wyraz już w tym, że w świadomym przeciwieństwie do "nowokatolików", którzy przyjęli dekrety watykańskie, określono się jako "starokatolicy". Przyjęto prowizoryczny "Projekt organizacji uregulowanego duszpasterstwa", który zakładał zniesienie pobieranie opłat kościelnych i stypendiów mszalnych, likwidacja przerostu odpustów, odejście od przesadnego kultu świętych oraz używania szkaplerzy, czy święcenia medalików. Uwieńczeniem projektu był ustanowienie komisji, która miała przygotować wybór biskupa (dla narodowego kościoła niemieckiego) i opracować odpowiednią ordynację wyborczą. Inna komisja miała zająć się opracowywaniem statutu organizacyjnego parafii, a jeszcze inna zajęła się określaniem praw starokatolików wobec prawa.

Przygotowanie wyboru biskupa wziął w swoje ręce prof. Fryderyk von Schulte i w dniu 4 czerwca 1873 roku zorganizował on synod powszechny, który większością głosów wybrał na biskupa starokatolickiego Niemiec Huberta Reinkensa z Wrocławia.

Podjęte decyzje ukazują jednoznacznie, jak bardzo starokatoliccy teologowie i kanoniści troszczyli się o to, by - przez możliwie najdokładniejsze przestrzeganie obowiązujących ustaleń kościelno-prawnych - utrzymać ciągłość ze starym, przedwatykańskim Kościołem, a na tej podstawie uzyskać wspólnotę z biskupimi Kościołami Wschodu i Zachodu.

Zobacz też

• Kongres katolików w Monachium (22 września 1871–22 września 1871);
• Kongres starokatolików w Konstancji (12 września 1873–15 września 1873).

Bibliografia

• Urs Küry: Kościół Starokatolicki: Historia, Nauka, Dążenia. Warszawa: Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie, 1996, s. 78–80. ISBN 83-90129-64-7.