Kongres starokatolików w Konstancji

Starokatolicyzm Krzyż łaciński i Ichthys Geneza Chrześcijaństwo Sukcesja apostolska Ojcowie Kościoła Koncyliaryzm Gallikanizm Jansenizm Kościół utrechcki Febronianizm Józefinizm Reforma Ignacego von Wessenberga Liberalna nauka katolicka Historia Kongres w Monachium (Monachijskie oświadczenie w Zielone Świątki) Kongres w Kolonii Kongres w Konstancji Deklaracja utrechcka Memoriał polskich katolików Teologia Biblia Stary Testament Nowy Testament Tradycja Apostolska Apostolski symbol wiary Sobory powszechne Nicejski I Konstantynopolitański I Efeski Chalcedoński Konstantynopolitański II Nicejski II Wyznanie nicejsko-konstantynopolitańskie Trójca Święta Bóg Ojciec Syn Boży Wcielenie Ukrzyżowanie Zmartwychwstanie Powtórne przyjście Duch Święty Problem Filioque Kościół powszechny Obcowanie świętych Życie wieczne Potrójny urząd kościelny Diakon Prezbiter Biskup Organizacja Idea autokefalii Unia Utrechcka Kościołów Starokatolickich Deklaracja utrechcka Międzynarodowa Konferencja Biskupów Starokatolickich Umowa biskupów Statut biskupów Regulamin biskupów Światowa Rada Narodowych Kościołów Katolickich Episcopi vagantes Polska Polskokatolicyzm Kościół Polskokatolicki w RP Kościół Starokatolicki w RP Polski Narodowy Katolicki Kościół w RP Mariawityzm Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP Kościół Katolicki Mariawitów w RP

Kongres starokatolików w Konstancji – odbyte w dniach 12–15 września 1873 roku, ostatnie z trzech generalnych i formalnych spotkań przedstawicieli ruchów starokatolickich, mające ugruntować proces powstawania niezależnych krajowych kościołów katolickich.

Ostatni z trzech wielkich kongresów nabrał dla Kościoła starokatolickiego podstawowego znaczenia, przez przyjęcie projektu starokatolickiego "Statutu synodalnego i parafialnego". Opracowany głównie przez Fryderyka von Schultego, stanowił ambitną próbę odtworzenia w nowożytnym kształcie biskupio-synodalnego ustroju starego Kościoła. Po postanowieniach ogólnych, w których min. wyraźnie powiedziano, że starokatolicy "jako trwający w Kościele katolickim, zastrzegają sobie wszystkie prawa przysługujące katolikom (...), a ich własna organizacja kościelna posiada jedynie charakter prowizoryczny", określono dokładnie prawa i obowiązki biskupa, przedstawicielstwa synodalnego, synodu, parafii i duchownych pomocniczych.

Zgodnie z zasadami opracowanymi i przyjętymi na kongresach w Monachium, Kolonii i Konstancji, ukonstytuował się potem Kościół Starokatolicki w Niemczech, a z pewnymi odchyleniami, uzasadnionymi tradycją i warunkami miejscowymi, także Kościoły starokatolickie w Szwajcarii i Austrii.

Zobacz też

• Kongres katolików w Monachium (22 września 1871–22 września 1871);
• Kongres starokatolików w Kolonii (20 września 1872–22 września 1872).

Bibliografia

• Urs Küry: Kościół Starokatolicki: Historia, Nauka, Dążenia. Warszawa: Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie, 1996, s. 80–81. ISBN 83-90129-64-7.