Konklawe 1342

Konklawe 1342
Ilustracja
Daty i miejsce
5 – 7 maja 1342
Pałac papieski w Awinionie
Główne postacie
Dziekan

Pierre Desprès

Kamerling

Gasbert de Valle

Protoprezbiter

Imbert Dupuis

Protodiakon

Raymond Guillaume des Farges

Wybory
Liczba elektorów
• uczestnicy
• nieobecni


18
1

Wybrany papież
Zdjęcie papieża
Pierre Roger de Beaufort OSB
Przybrane imię: Klemens VI

Konklawe 5-7 maja 1342 – trzecie konklawe okresu tzw. „niewoli awiniońskiej papieży” i drugie z kolei, które odbywało się w Awinionie. W jego wyniku papieżem został Klemens VI.

Śmierć Benedykta XII

Papież Benedykt XII zmarł 25 kwietnia 1342 roku. Na początku swojego pontyfikatu pragnął on powrotu z Awinionu do Rzymu i przeznaczył spore sumy na remonty bazyliki watykańskiej i bazyliki laterańskiej. Niespokojna sytuacja we Włoszech (w tym w samym Rzymie) spowodowała jednak, że szybko porzucił te plany i rozpoczął budowę pałacu papieskiego w Awinionie. Ponadto sprowadził z Rzymu znaczną część kościelnych archiwów i powiększył i tak już sporą przewagę Francuzów w Kolegium Kardynalskim. Zdominowana przez Francuzów kuria papieska była niechętna powrotowi nad Tyber[1][2].

Lista uczestników

W konklawe wzięło udział 18 spośród 19 kardynałów[3][2]:

  • Pierre Desprès (nominacja kardynalska: 20 grudnia 1320) – kardynał biskup Palestriny; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Pudenziana; prymas Świętego Kolegium Kardynałów; wicekanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego
  • Bertrand du Pouget (18 grudnia 1316) – kardynał biskup Ostia e Velletri; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Marcello
  • Gauscelin de Jean (18 grudnia 1316) – kardynał biskup Albano; komendatariusz kościoła prezbiterialnego Ss. Marcellino e Pietro; penitencjariusz większy
  • Jean-Raymond de Comminges; Kardynał z Comminges[4] (18 grudnia 1327) – kardynał biskup Porto e Santa Rufina; komendatariusz kościołów prezbiterialnych S. Crisogono i S. Croce in Gerusalemme
  • Annibaldo di Ceccano (18 grudnia 1327) – kardynał biskup Tusculum; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Lorenzo in Lucina
  • Pedro Gómez de Barroso; Kardynał z Hiszpanii (18 grudnia 1327) – kardynał biskup Sabiny; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Prassede
  • Imbert Dupuis (18 grudnia 1327) – kardynał prezbiter Ss. XII Apostoli; protoprezbiter Świętego Kolegium Kardynałów; kamerling Świętego Kolegium Kardynałów
  • Élie Talleyrand de Périgord; Kardynał z Périgord[4] (25 maja 1331) – kardynał prezbiter S. Pietro in Vincoli
  • Pierre Bertrand d’Annonay; Kardynał z Autun[4] (20 grudnia 1331) – kardynał prezbiter S. Clemente
  • Gozzio Battaglia (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter S. Prisca
  • Bertrand de Déaulx; Kardynał z Embrun[4] (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter S. Marco
  • Pierre Roger OSB (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter Ss. Nereo ed Achilleo
  • Guillaume de Court OCist; Biały Kardynał[4] (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter Ss. IV Coronati
  • Bernard d’Albi; Kardynał z Rodez[4] (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter S. Ciriaco alle Terme
  • Guillaume d’Aure OSB; Kardynał z Montolieu[4] (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter S. Stefano al Monte Celio
  • Raymond Guillaume des Farges (19 grudnia 1310) – kardynał diakon S. Maria Nuova; protodiakon Świętego Kolegium Kardynałów
  • Gaillard de la Mothe (18 grudnia 1316) – kardynał diakon S. Lucia in Silice
  • Giovanni Colonna (18 grudnia 1327) – kardynał diakon S. Angelo in Pescheria; archiprezbiter bazyliki liberiańskiej

Wśród elektorów było czternastu Francuzów, trzech Włochów i Hiszpan. Jedenastu z nich mianował Jan XXII, sześciu Benedykt XII, a jednego Klemens V.

Urząd kamerlinga Świętego Kościoła Rzymskiego sprawował wówczas Gasbert de Valle, arcybiskup Narbonne i krewny papieża Jana XXII[2].

Nieobecny

  • Bertrand de Montfavez (18 grudnia 1316) – kardynał diakon S. Maria in Aquiro; archiprezbiter bazyliki laterańskiej

Wybór Klemensa VI

Konklawe rozpoczęło się 5 maja i trwało zaledwie dwa dni. 7 maja jednogłośnie i przez aklamację wybrany został kardynał Pierre Roger, były kanclerz króla Francji Filipa VI. Elekt przybrał imię Klemens VI i 19 maja został uroczyście koronowany w awiniońskiej katedrze przez kardynała Raymonda Guillaume des Farges[2][1].

Przypisy

  1. a b Guillaume Mollat: Les Papes d'Avignon (1305-1378). Paryż: 1912, s. 80-82.
  2. a b c d John Paul Adams: Sede Vacante 1342. 2010. [dostęp 2015-02-23].
  3. Konrad Eubel: Hierarchia Catholica Medii Aevi. Volumen I. Münster-Padwa: 1913-1960, s. 18 przyp. 1.
  4. a b c d e f g Od XIV do XVI wieku (a sporadycznie nawet i jeszcze później) rozpowszechniony był zwyczaj nazywania kardynałów (nawet w oficjalnych dokumentach) nie według ich imion i nazwisk, lecz według pseudonimów nawiązujących najczęściej do miejsca pochodzenia, diecezji lub kościoła tytularnego danego kardynała.

Media użyte na tej stronie

Papa Clemens Sextus.jpg
Portrait of pope Clement VI
Sede vacante.svg
Emblem of the Holy See when the see is vacant.

Graphic reference: