Konklawe 1830–1831

Konklawe 1830-1831
Ilustracja
Daty i miejsce
14 grudnia 1830 – 2 lutego 1831
Kwirynał, Rzym
Główne postacie
Dziekan

Bartolomeo Pacca

Kamerling

Pietro Francesco Galleffi

Protoprezbiter

Luigi Ruffo Scilla

Protodiakon

Giuseppe Albani

Wybory
Liczba głosowań

83

Liczba elektorów
• uczestnicy
• nieobecni


45
9

Ekskluzywa

Juan Francisco Marco y Catalán
w imieniu Ferdynanda VII Hiszpańskiego
wobec Giacomo Giustinianiego

Wybrany papież
Zdjęcie papieża
Mauro Cappellari
Przybrane imię: Grzegorz XVI

Konklawe 14 grudnia 1830 – 2 lutego 1831 – konklawe, które wybrało na papieża Grzegorza XVI. Był ostatnim papieżem, który w chwili wyboru nie był biskupem. Zarazem było to ostatnie konklawe, które trwało dłużej niż tydzień.

Śmierć Piusa VIII

Pius VIII zmarł 30 listopada 1830 w wieku 69 lat. W trakcie swego 20-miesięcznego pontyfikatu złagodził policyjno-klerykalny reżim panujący w Państwie Kościelnym, natomiast w polityce zagranicznej reprezentował postawę skrajnie proaustriacką. Jego sekretarzem stanu był blisko związany z austriackim kanclerzem Metternichem kardynał Giuseppe Albani.

Lista uczestników

W konklawe wzięło 45 z 54 kardynałów, w tym 36 Włochów, czterech Francuzów, dwóch Hiszpanów oraz po jednym Niemcu, Maltańczyku i Angliku:

  • Pietro Francesco Galleffi (11 lipca 1803) – kardynał biskup Porto e Santa Rufina e Civitavecchia; subdziekan Świętego Kolegium Kardynałów; kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego; archiprezbiter bazyliki watykańskiej; prefekt Fabryki Świętego Piotra; komendatariusz opactwa terytorialnego Subiaco
  • Giovanni Francesco Falzacappa (10 marca 1823) – kardynał biskup Albano; prefekt Najwyższego Trybunału Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości
  • Carlo Maria Pedicini (10 marca 1823) – kardynał biskup Palestriny; prefekt Świętej Kongregacji ds. Obrzędów; pro-sekretarz ds. Memoriałów
  • Joseph Fesch (17 stycznia 1803) – kardynał prezbiter S. Lorenzo in Lucina; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Maria della Vittoria; arcybiskup Lyonu i prymas Galii
  • Giorgio Doria Pamphili (8 marca 1816) – kardynał prezbiter S. Cecilia; wielki przeor zakonu joannitów w Rzymie
  • Ercole Dandini (10 marca 1823) – kardynał prezbiter S. Balbina; prefekt Świętej Kongregacji Dobrego Rządu
  • Carlo Odescalchi (10 marca 1823) – kardynał prezbiter Ss. XII Apostoli; prefekt Świętej Kongregacji ds. Biskupów i Zakonów
  • Placido Zurla OSBCam (10 marca 1823) – kardynał prezbiter S. Croce in Gerusalemme; prefekt Świętej Kongregacji ds. Studiów; prefekt Świętej Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów; wikariusz generalny diecezji rzymskiej; tytularny arcybiskup Edessy
  • Ludovico Micara OFMCap (20 grudnia 1824) – kardynał prezbiter Ss. IV Coronati
  • Pietro Caprano (2 października 1826) – kardynał prezbiter Ss. Nereo ed Achilleo; prefekt Świętej Kongregacji Indeksu
  • Giacomo Filippo Fransoni (2 października 1826) – kardynał prezbiter S. Maria in Aracoeli; prefekt Świętej Kongregacji Kościelnych Immunitetów; prefekt ds. ekonomicznych Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
  • Ignazio Nasalli (25 czerwca 1827) – kardynał prezbiter S. Agnese fuori le mura
  • Thomas Weld (15 marca 1830) – kardynał prezbiter S. Marcello
  • Raffaele Mazio (15 marca 1830) – kardynał prezbiter S. Maria in Trastevere
  • Giuseppe Albani (23 lutego 1801) – kardynał diakon S. Maria in Via Lata; protodiakon Świętego Kolegium Kardynałów; sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej; prefekt Świętej Kongregacji ds. Sanktuarium Loreto; prefekt Świętej Kongregacji ds. Ekonomicznych; przewodniczący Kongregacji ds. Renowacji Bazyliki S. Paolo fuori le mura; sekretarz ds. Brewe Apostolskich; bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego; protektor Austrii i królestwa Sardynii
  • Agostino Rivarola (1 października 1817) – kardynał diakon S. Maria ad Martyres; prefekt Świętej Kongregacji ds. Wód, Bagien Pontyjskich i Doliny Chiana
  • Antonio Maria Frosini (10 marca 1823) – kardynał diakon S. Maria in Cosmedin; prefekt Świętej Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii
  • Belisario Cristaldi (2 października 1826) – kardynał diakon S. Maria in Portico; kamerling Świętego Kolegium Kardynałów; komendatariusz opactwa terytorialnego Farfa
  • Domenico de Simone (15 marca 1830) – kardynał diakon S. Angelo in Pescheria; legat apostolski w Ferrarze

22 elektorów mianował Pius VII, 18 Leon XII, a 5 – Pius VIII.

Nieobecni

9 kardynałów (4 Włochów, austriacki Niemiec, Francuz, Hiszpan, Portugalczyk i Słowak) nie uczestniczyło w konklawe:

  • Bonaventura Gazzola OFMRef (3 maja 1824) – kardynał prezbiter S. Bartolomeo all'Isola; biskup Montefiascone e Corneto
  • Giovanni Caccia-Piatti (8 marca 1816) – kardynał diakon Ss. Cosma e Damiano; prefekt Trybunału Apostolskiej Sygnatury Łaski

Trzech nieobecnych mianował Pius VII, pozostałych sześciu – Leon XII.

Podziały i kandydaci

Kolegium Kardynalskie podzieliło się na dwa bloki. Przywódcą pierwszego, proaustriackiego był sekretarz stanu Piusa VIII Giuseppe Albani, natomiast drugi (nieco liczniejszy) skupił się wokół kardynała Bernettiego. Choć Bernetti był sekretarzem stanu za konserwatywnego papieża Leona XII, a Albani uchodził do tej pory za "progresistę", obecnie to Bernetti reprezentował postawę umiarkowanie liberalną, natomiast Albani dążył do zachowania w Kościele status quo. Za głównych papabile uważano kardynałów Paccę de Gregorio i Giustinianiego.

Przebieg konklawe

Konklawe rozpoczęło się 14 grudnia w pałacu na Kwirynale. Początkowo najwięcej głosów otrzymywali kardynałowie Opizzoni i Pedicini, po kilku głosowaniach ich zwolennicy doszli do wniosku, że żaden z nich nie jest w stanie uzyskać wymaganej większości. Wówczas wysunięto kandydaturę Giacomo Giustinianiego, który stopniowo zyskiwał coraz większe poparcie, jednak weto króla Hiszpanii Ferdynanda VII, zgłoszone dnia 8 stycznia 1831 przez kardynała Marco y Catalána zamknęło mu drogę do pontyfikatu (w chwili zgłoszenia weta brakowało mu tylko 2 głosów do zwycięstwa). Na początku stycznia sporo głosów otrzymywali umiarkowany konserwatysta de Gregorio i uchodzący za "progresistę" kardynał Pacca, jednak żaden z nich nie został wybrany. 4 stycznia Albani wysunął kandydaturę kardynała Macchi, ale bez większych sukcesów – otrzymywał on jedynie 4-5 głosów, jedynie w głosowaniu 19 stycznia zagłosowało na niego 12 elektorów, przy 30 koniecznych do wyboru.

Kandydatem, który w końcu uzyskał wystarczające poparcie, okazał się mnich kamedulski Mauro Alberto Capellari, prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, wcześniej nie wymieniany w gronie faworytów. Kandydaturę tę zaproponował Bernetti, a poparli ją, wbrew stanowisku Albaniego, także kardynałowie będący poddanymi Wiednia (m.in. Gaisruck).

Wybór Grzegorza XVI

2 lutego 1831 roku, po upływie półtora miesiąca, w osiemdziesiątym trzecim głosowaniu[1] wyniki były następujące:

  • Capellari – 32 głosy
  • Pacca – 7 głosów
  • De Gregorio – 3 głosy
  • Galleffi – 2 głosy
  • Gazzola – 1 głos

Kardynał Capellari został zatem wybrany na papieża, uzyskując o dwa głosy więcej niż wymagane 2/3. Przyjął wybór i przybrał imię Grzegorz XVI, na cześć Grzegorza XV, twórcy Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, której był prefektem. Ponieważ w chwili wyboru nie był jeszcze biskupem, 6 lutego przyjął sakrę biskupią z rąk dziekana Świętego Kolegium Bartolomeo Pacci. Tego samego dnia został uroczyście koronowany przez protodiakona Giuseppe Albaniego.

Przypisy

  1. ↑ Jean Mathieu-Rosay podaje, że było 101 głosowań.

Uzupełniające źródła internetowe

Papieskie elekcje i konklawe
XI wiek
XII wiek
XIII wiek
XIV wiek
XV wiek
XVI wiek
XVII wiek
XVIII wiek
XIX wiek
XX wiek
XXI wiek

Sede vacante.svg

Media użyte na tej stronie

Sede vacante.svg
Emblem of the Holy See when the see is vacant.

Graphic reference: