Konkurs Piosenki Eurowizji 1963

Konkurs Piosenki Eurowizji 1963

Informacje ogólne
Finał	23 marca 1963
Miejsce	BBC Television Centre, Londyn (Wielka Brytania)
Nadawca	British Broadcasting Corporation (BBC)
Prowadzący	Katie Boyle
Informacje dodatkowe
Reżyser	Yvonne Littlewood
Główny dyrygent	Eric Robinson
Występ interwałowy	Ola & Barbro
Uczestnicy
Łącznie	16 reprezentacji
Mapa uczestników      Państwa uczestniczące w finale.
Głosowanie
Każdy kraj wyznaczał 20-osobowe jury, które przyznało od 1 do 5 punktów ulubionym utworom. Wszystkie głosy podsumowano i utworzono ogólną punktację od 1 do 5 pkt.
Zero punktów	Szwecja  Finlandia  Norwegia  Holandia
Zwycięzca	Dania
Reprezentant	Grethe i Jørgen Ingmann
Piosenka	„Dansevise”
Muzyka	Otto Francker
Tekst	Sejr Volmer-Sørensen
Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 1962 1964 ►

8. Konkurs Piosenki Eurowizji został zorganizowany 23 marca 1963 w Centrum Telewizyjnym BBC w Londynie przez brytyjskiego nadawcę publicznego British Broadcasting Company (BBC).

Koncert finałowy prowadziła Katie Boyle, a zwycięzcami zostali Grethe i Jørgen Ingmann, reprezentanci Danii z utworem „Dansevise”, który zdobył 42 punkty.

Po raz drugi w historii konkursu ani jednego punktu nie zdobyły aż cztery kraje, tj. Szwecja, Finlandia, Norwegia oraz Holandia^[1]. Holandia została pierwszym państwem, które dwa lata z rzędu nie otrzymało żadnego głosu^[1].

Lokalizacja

(c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de

Londyn

Lokalizacja Londynu w Wielkiej Brytanii.

Pomimo zwycięstwa Francji podczas 7. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1962^[2] francuski nadawca publiczny nie był w stanie zorganizować koncertu finałowego z powodu problemów finansowych.

W październiku 1962 ogłoszono, że konkurs odbędzie się w siedzibie BBC Television Centre^[1][3], mieszczącej się w londyńskiej dzielnicy Hammersmith and Fulham. Budynek został otwarty 29 czerwca 1960 i był pierwszym gmachem należącym do BBC, wzniesionym z myślą o prowadzeniu w nim produkcji telewizyjnej^[3].

(c) Zir z angielskiej Wikipedii, CC BY 2.5

BBC Television Centre – miejsce organizacji konkursu

Telewizja BBC zorganizowała koncert finałowy w kilku studiach nagraniowych. Z powodu niedokończonej budowy największego studia w Europie – TC1, miejscem organizacji zostały sale TC3 i TC4, mające optycznie identyczne wymiary. Ze względu na dobrą jakość akustyki, studio TC4 zostało wykorzystane jako miejsce prezentacji uczestników, a TC3 służyło jako hala dla publiczności oraz miejsce rozstawienia tablicy wyników. W trzecim pomieszczeniu, studiu TC5, przebywała brytyjska komisja sędziowska^[3]. Każdy uczestnik zapewniał sobie swój własny wygląd sceny, co wywołało pogłoski o wcześniejszym nagraniu koncertu. Plotki jednak zdementowano^[1].

Przebieg konkursu

Kolejność występów ustalono stosunkowo wcześnie w porównaniu z poprzednimi konkursami, decyzja zapadła 26 listopada 1962^[3]. Dzięki szybkiemu sporządzeniu grafiku reprezentanci, którzy wylosowali dalsze pozycje startowe, nie musieli być obecni podczas wszystkich trzech dniach prób^[3]. Podobnie jak podczas konkursu w 1960, Wielka Brytania ponownie otwierała organizowany przez siebie koncert finałowy^[3].

Próby do konkursu rozpoczęły się we wtorek 21 marca, każdy uczestnik z pierwszej połowy stawki miał 55 minut na próbny występ z orkiestrą, która liczyła ok. 45 muzyków^[3]. Pierwszy raz w historii konkursu podczas prezentacji konkursowej użyto wysięgnika mikrofonu, który nie był widoczny przez telewidza – oglądający widział jedynie sylwetkę reprezentanta i ruch jego warg. Len Shorey, główny nadzorca dźwięku podczas konkursu, zdradziła w książce Songs For Europe – The United Kingdom at the Eurovision Song Contest, że pracownicy telewizji odpowiedzialni za odbiór dźwiękowy mieli kilka problemów^[3].

Po raz pierwszy planowano również wprowadzić tzw. pocztówki, czyli krótkie filmiki między występami prezentujące poszczególnych uczestników. Organizatorzy chcieli nagrać 30-sekundowe skecze z popularnymi postaciami świnek z bajki dla dzieci Pinky and Perky. Filmiki zostały sfilmowane i nagrane w studio w Manchesterze i miały pojawić się podczas transmisji na żywo, jednak w ostatniej chwili zrezygnowano z ich zaprezentowania^[3].

Kontrowersje podczas głosowania

Podobnie jak w 1962, komisja jurorska głosowała na swoje ulubione utwory. Tym razem członkowie jednak przyznawali punkty pięciu, a nie trzem najlepszym propozycjom. Najlepszy utwór zdobywał 5 punktów, kolejny – cztery itd., aż do 1 punktu dla piątej ocenionej piosenki^[3]. Po raz pierwszy komisja podawała swoje głosy w kolejności występowania krajów, a nie od końca tabeli^[3].

Grethe i Jørgen Ingmann – zwycięzcy konkursu w 1963

Proces głosowania przebiegał bezproblemowo do czasu podawania głosów z Norwegii. Sekretatz Roalda Øyena podał punkty w nieodpowiedni sposób. Prowadząca koncert Katie Boyle połączyła się z nim ponownie po oddaniu głosów przez pozostałe państwa; szwajcarska reprezentantka Esther Ofahim miała wówczas na koncie 42 punkty, a duński duet Jørgen i Grethe Ingmann – 40. Po ponownym połączeniu się z norweskim sekretarzem suma punktów obu krajów zmieniła się na korzyść reprezentantów Danii^[3]. Pomimo plotek o zmanipulowaniu wyników z Norwegii Europejska Unia Nadawców uznała je za przyznane zgodnie z regulaminem i ogłosiła zwycięstwo Duńczyków^[1]

Kraje uczestniczące

W konkursie udział wzięli reprezentanci 16 nadawców publicznych, którzy uczestniczyły również w koncertach w 1961 i 1962^[1]. W konkursie po raz drugi wziął udział Ronnie Carroll, który reprezentował Wielką Brytanię, podczas konkursu w 1962.

Każdemu reprezentantowi towarzyszyła orkiestra, którą kierował wyznaczony przez kraj dyrygent. Głównym dyrygentem konkursu był Eric Robinson^[1], który dyrygował orkiestrą podczas występów reprezentantów Holandii^[4], Luksemburga^[5], Szwajcarii^[6], Wielkiej Brytanii^[7]. Pozostałymi dyrygentami byli: Erwin Halletz (Austria)^[8], Francyz Bay (Belgia)^[9], Kai Mortensen (Dania)^[10], George de Godzinsky (Finlandia)^[11], Franck Pourcel (Francja)^[12], Rafael de Ibarbia Serra (Hiszpania)^[13], Miljenko Prohaska (Jugosławia)^[14], Raymond Lefèvre (Monako)^[15], Willy Berking (Niemcy)^[16], Øivind Bergh (Norwegia)^[17], William Lind (Szwecja)^[18] i Gigi Cicchellero (Włochy)^[19].

Wyniki

Lp.	Kraj	Język	Artysta	Piosenka	Miejsce	Punkty
01	Wielka Brytania	angielski	Ronnie Carroll	„Say Wonderful Things”	4	28
02	Holandia	niderlandzki	Annie Palmen	„Een speeldoos”	13	0
03	Niemcy	niemiecki	Heidi Brühl	„Marcel”	9	5
04	Austria	niemiecki, angielski	Carmela Corren	„Vielleicht geschieht ein Wunder”	7	16
05	Norwegia	norweski	Anita Thallaug	„Solhverv”	13	0
06	Włochy	włoski	Emilio Pericoli	„Uno per tutte”	3	37
07	Finlandia	fiński	Laila Halme	„Muistojeni laulu”	13	0
08	Dania	duński	Grethe i Jørgen Ingmann	„Dansevise”	1	42
09	Jugosławia	serbsko-chorwacki	Vice Vukov	„Brodovi”	11	3
10	Szwajcaria	francuski	Ester Ofarim	„T’en va pas”	2	40
11	Francja	francuski	Alain Barrière	„Elle était si jolie”	5	25
12	Hiszpania	hiszpański	José Guardiola	„Algo prodigioso”	12	2
13	Szwecja	szwedzki	Monica Zetterlund	„En gång i Stockholm”	13	0
14	Belgia	niderlandzki	Jacques Raymond	„Waarom?”	10	4
15	Monako	francuski	Françoise Hardy	„L’amour s’en va”	5	25
16	Luksemburg	francuski	Nana Muschuri	„À force de prier”	8	13

Legenda:

     1. miejsce

Tabela punktacyjna finału

Reprezentantka Szwajcarii – Ester Ofarim

Międzynarodowi nadawcy i głosowanie

Poniższy spis przedstawia kolejność głosowania poszczególnych krajów w 1963 wraz z nazwiskami sekretarzy, którzy przekazywali punkty od swojego państwa. Nadawcy publiczni mogli też zatrudnić własnego komentatora, który relacjonował w ojczystym języku przebieg konkursu.

Kolejność głosowania i krajowi sekretarze

Komentatorzy

Przypisy

Linki zewnętrzne