Konkurs Piosenki Eurowizji 2001

Konkurs Piosenki Eurowizji 2001

Informacje ogólne
Finał	12 maja 2001
Miejsce	Parken Stadium, Kopenhaga (Dania)
Nadawca	DR
Prowadzący	Natasja Crone Back Søren Pilmark
Informacje dodatkowe
Kierownik wykonawczy	Christine Marchal-Ortiz (EBU) Jørgen Ramskoff (DR)
Występ otwarcia	Bracia Olsen – „Fly on the Wings of Love” i „Walk Right Back”
Występ interwałowy	Aqua i Safri Duo w kompilacji przebojów (w tym m.in. „Around the World”, „Barbie Girl” i „Played-A-Live (The Bongo Song)”)
Uczestnicy
Powrót	Bośnia i Hercegowina  Grecja  Litwa  Polska  Portugalia  Słowenia
Rezygnacja	Austria  Belgia  Cypr  Finlandia Macedonia  Rumunia  Szwajcaria
Łącznie	23 reprezentacji
Mapa uczestników
Głosowanie
Każdy kraj przyznaje 1–8, 10 oraz 12 punktów dla ulubionej piosenki.
Zwycięzca	Estonia
Reprezentant	Tanel Padar, Dave Benton i 2XL
Piosenka	„Everybody”
Muzyka	Ivar Must
Tekst	Maian-Anna Kärmas
Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 2000 2002 ►

46. Konkurs Piosenki Eurowizji został rozegrany 12 maja 2001 w Kopenhadze i zorganizowany przez duńskiego nadawcę publicznego Danmarks Radio (DR).

Koncert poprowadzili Natasja Crone Back i Søren Pilmark^[1]. Finał wygrali Tanel Padar, Dave Benton i 2XL, reprezentanci Estonii z piosenką „Everybody” autorstwa Ivara Musta i Maian-Annę Kärmas^[2]. Benton został pierwszym czarnoskórym zwycięzcą konkursu^[3].

Lokalizacja

Kopenhaga

Lokalizacja Kopenhagi w Danii

Dzięki wygranej braci Olsen, reprezentantów Danii podczas konkursu w 2000, duńska telewizja DR otrzymała prawa do organizacji 46. konkursu^[3].

Telewizja borykała się z kilkoma problemami podczas przygotowywania konkursu, takimi jak m.in. małe fundusze i trudności w znalezieniu odpowiedniego miejsca do organizacji^[4]. Koncert finałowy odbył się na stadionie piłkarskim Parken w Kopenhadze. Decyzję podjęto po udanych negocjacjach z właścicielem hali, który zgodził się na dobudowę rozsuwanego dachu nad obiektem^[3].

Obiekt stał się tym samym największą w historii halą, w której kiedykolwiek odbył się Konkurs Piosenki Eurowizji, mogąc pomieścić ponad 38 tys. ludzi na widowni^[3].

Przebieg konkursu

Producentem wykonawczym konkursu zostali Jørgen Ramskoff (z ramienia DR)^[5] i Christine Marchal-Ortiz (z ramienia Europejskiej Unii Nadawców (EBU))^[6]. Dyrektorem do spraw kamer mianowano Jana Frifelta^[4].

21 listopada 2000 ogłoszono, że konkursu poprowadzą: dziennikarka i prezenterka telewizyjna Natasja Crone Back oraz aktor Søren Pilmark. Tego samego dnia podano kolejność występów uczestników w finale^[1].

Po raz drugi konkurs transmitowany był przez Internet, tym razem dzięki serwisowi Yahoo!, który przygotował pięć kanałów transmisyjnych^[7].

Logo konkursu z 2001 przedstawiało serce skonstruowane z czterech czarnych okręgów. Ten motyw wykorzystany zostały również w projekcie sceny konkursowej w świetlnej konstrukcji, którą zapewniła firma Martin A/S^[8].

Koncert finałowy rozpoczął się pokazem sztucznych ogni oraz występem gości muzycznych, braci Olsenów, którzy zaśpiewali dwie piosenki: „Fly on the Wings of Love” i nowy singiel „Walk Right Back”^[4]. W trakcie przerwy na głosowanie publiczności na scenie wystąpiły zespoły Aqua i Safri Duo^[4][9].

Zmiany w regulaminie

Stadion Parken – miejsce organizacji konkursu w 2001

Pierwszy raz nadawcy ze wszystkich krajów uczestniczących w Konkursie Piosenki Eurowizji musiały wprowadzić możliwość przyjmowania głosów telewidzów poprzez głosowanie telefoniczne. Głosy komisji jurorskich były użyte jedynie w wypadku technicznych problemów z głosowaniem. Europejska Unia Nadawców (EBU) wprowadziła także zasadę przyznawania punktów w stosunku głosów 50:50, z czego 50% głosów należało do telewidzów, a 50% – do jurorów. Taki zabieg zastosowano w krajach, które nie zdecydowały się na pełny udział głosów publiczności w końcowym głosowaniu, tj. w Chorwacji, Grecji i na Malcie. Nawiązując do nowych zasad, które zostały opublikowane 5 maja 2000, każdy nadawca miał pełną dowolność w wyborze między 100% głosowaniem telewidzów a zasadą 50:50. W Bośni i Hercegowinie, Turcji i Rosji nie było możliwe przeprowadzenia głosowania telefonicznego, dlatego w krajach uwzględniono jedynie głosy jurorów^[3][5].

Kolejna zmiana dotyczyła klasyfikacji do 47. Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w 2002. Zgodnie z regulaminem, zapewnione miejsce w finale konkursu miało mieć piętnaście państw najwyżej ocenionych w finale konkursu w 2001, a także kraje tzw. Wielkiej Czwórki (tj. państwa wpłacające największe składki na rzecz organizacji konkursu, czyli: Francja, Hiszpania, Niemcy i Wielka Brytania)^[4]. Pozostałe miejsca zapewnione były reprezentantom nadawców, którzy nie przystąpili do udziału w konkursie w 2001 ze względu na słabe wyniki osiągnięte w latach 1996–2000^[3]. Członkowie EBU zdecydowali także, że w kolejnych konkursach nie będą mogli wziąć udziału przedstawiciele krajów, które zajęły najniższe miejsca jedynie w roku poprzednim, a nie w pięciu ostatnich konkursach^[10][11].

Kontrowersje

Po finale szwedzkich eliminacji eurowizyjnych Melodifestivalen 2001 Thomas G:son i Henrik Sethsson, twórcy zwycięskiego utworu „Lyssna till ditt hjärta”, zostali oskarżeni o popełnienie plagiatu belgijskiej piosenki „Liefde is een kaartspel” wykonanej przez Lisę del Bo^[12][13][14]. Autorów piosenki oskarżył także chorwacki kompozytor, który uznał, że muzycy wykorzystali fragmenty jego utworu „Isus najvece ime” z 1987^[15][16]. Pierwotnie EBU zdyskwalifikowała zespół z udziału w imprezie, jednak ostatecznie umożliwiła mu występ^[17]. Organizacja skierowała jednak sprawę na drogę sądową, który ostatecznie nie posądził twórcy szwedzkiej piosenki o naruszenie praw autorskich^[3]. W 2003 utwór oficjalnie uznano za plagiat, a szwedzcy kompozytorzy musieli wypłacić Belgowi odszkodowanie^[18].

Na początku marca holenderska gazeta „Wednesday Morning” poinformowała, że niemiecka delegacja zażyczyła sobie zmiany pseudonimu holenderskiej reprezentantki Michelle Courtens z powodu zbieżności z pseudonimem ich reprezentantki, Tanją „Michelle” Shitawey. Swoją prośbę tłumaczyli faktem, że niemiecka piosenkarka jest starsza od holenderskiej, a także lepszą pozycją startową Courtens. 19 marca odbyło się specjalnie spotkanie telewizji DR, podczas którego przedyskutowano cały problem^[19]. Ostatecznie obie wokalistki wystąpiły pod takim samym pseudonimem.

Brytyjski komentator konkursu, dziennikarz Terry Wogan, wielokrotnie krytykował podczas transmisji prowadzących konkurs, nazywając ich „Doktorem Śmiercią i Wróżką Zębuszką/Małą Syrenką” (ang. Doctor Death and the Tooth Fairy/The Little Mermaid) z powodu wypowiadania przez nich swoich kwestii dwuwierszem. Prezenter określił także braci Olsen, zwycięzców konkursu w 2000, mianem „staruchów”^[20]. Duński nadawca zażądał od telewizji BBC oficjalnych przeprosin od dziennikarza, a Terry Wogan za owe komentarze przeprosił^[21][22][23].

Gościem muzycznym koncertu był m.in. zespół Aqua. W trakcie wykonywania piosenki „Barbie Girl” wokalistka grupy, Lene Nystrøm Rasted, wypowiedziała kilka wulgarnych słów, w tym np. „Fuck off, Ken”. Występ spotkał się z krytycznymi komentarzami^[24].

Kraje uczestniczące

W konkursie wzięli udział nadawcy publiczni z 23 krajów^[4], w tym m.in. z Bośni i Hercegowiny, Grecji, Litwy, Polski^[25], Portugalia i Słowenia, które powróciły do stawki konkursowej po rocznej przerwie spowodowanej słabym wynikiem w finale w 2000. Z powodu osiągnięcia niskiej średniej wyników w ciągu poprzednich pięciu lat, do konkursu nie mogły przystąpić telewizje z Austrii, Belgii, Cypru, Finlandii, Macedonii, Rumunii i Szwajcarii^[3].

Wyniki finału

Lp.	Państwo	Język[26]	Wykonawca	Utwór	Miejsce[3]	Punkty[3]
1	Holandia	angielski	Michelle[16]	„Out on My Own”[16]	18	16
2	Islandia	angielski	Two Tricky	„Angel”[27]	22	3
3	Bośnia i Hercegowina	bośniacki, angielski	Nino Pršeš	„Hano”	14	29
4	Norwegia	angielski	Haldor Lægreid	„On My Own”	22	3
5	Izrael	hebrajski	Tal Sondak[28]	„Ein Dawar”[28]	16	25
6	Rosja	angielski	Mumij Troll	„Lady Alpine Blue”	12	37
7	Szwecja	angielski	Friends[29]	„Listen to Your Heartbeat”[29]	5	100
8	Litwa	angielski, litewski	Skamp	„You Got Style”	13	35
9	Łotwa	angielski	Arnis Mednis	„Too Much”	18	16
10	Chorwacja	angielski	Vanna[16]	„Strings of My Heart”	10	42
11	Portugalia	portugalski	MTM	„Só sei ser feliz assim”	17	18
12	Irlandia	angielski	Gary O’Shaughnessy	„Without Your Love”	21	6
13	Hiszpania	hiszpański	David Civera	„Dile que la quiero”	6	76
14	Francja	angielski, francuski[30]	Natasha St-Pier[31]	„Je n’ai que mon âme”[16]	4	142
15	Turcja	angielski, turecki	Sedat Yüce	„Sevgiliye Son”	11	41
16	Wielka Brytania	angielski	Lindsay Dracass	„No Dream Impossible”	15	28
17	Słowenia	angielski	Nuša Derenda	„Energy”	7	70
18	Polska	angielski	Andrzej Piaseczny	„2 Long”	20	11
19	Niemcy	angielski, niemiecki	Michelle	„Wer Liebe lebt”	8	66
20	Estonia	angielski	Tanel Padar, Dave Benton & 2XL	„Everybody”	1	198
21	Malta	angielski	Fabrizio Faniello	„Another Summer Night”	9	48
22	Grecja	angielski, grecki	Antique	„(I Would) Die for You”	3	147
23	Dania	angielski	Rollo & King[32][33]	„Never Ever Let You Go”	2	177

Tabela punktacyjna finału

Inne wyróżnienia

Nagroda im. Barbary Dex

W 2001 przyznano Nagrodę im. Barbary Dex, nieoficjalny tytuł przyznawany corocznie przez fanów konkursu za pośrednictwem holenderskiej strony House of Eurovision (eurovisionhouse.nl) najgorzej ubranemu artyście w Konkursie Piosenki Eurowizji w danym roku^[34][35][36]. Po finale widowiska największą liczbę głosów internautów zdobył Andrzej Piaseczny, reprezentant Polski, który wystąpił podczas koncertu w sztucznym futrze^[37].

Międzynarodowi nadawcy i głosowanie

Sekretarze

Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich sekretarzy, którzy ogłaszali wyniki głosowania w poszczególnych krajach. Państwa zostały uporządkowane w kolejności przyznawania punktów.

Nadawcy publiczni i komentatorzy

Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich komentatorzy poszczególnych nadawców publicznych transmitujących widowisko.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Konkursu Piosenki Eurowizji