Konotacja (językoznawstwo)

Konotacja – zdolność pewnych leksemów do otwierania miejsc dla innych leksemów. Np. użycie przymiotnika jest niepełne – wymaga uzupełnienia rzeczownikiem, a przysłówekczasownikiem. Rzeczownik w mianowniku nie ma właściwości konotacyjnych[1].

Związek syntaktyczny polega na relacji między wyrazem konotującym a konotowanym (wymaganym); dopiero wtedy osiąga się kompletność znaczeniową. W parze konotacyjnej wyrazem prymarnym (konotującym) jest rzeczownik, gdyż ich treść nie wymaga uzupełnienia. Wyrazem konotowanym (sekundarnym) może być przymiotnik lub czasownik[2].

W innym znaczeniu konotacja to oparte na kontekście elementy znaczeniowe, skojarzenia przypisywane leksemowi przez użytkowników języka. Np. słowo „czarny” może być asocjowane z nocą, złem czy śmiercią. Konotacja stanowi relację użytkownika języka z realiami pozajęzykowymi; różni się zatem od denotacji, która tworzy związek między jednostką językową a rzeczywistością[3].

Rodzaje konotacji

Istnieją następujące rodzaje konotacji[4]:

  • kategorialna, zapowiadająca określoną kategorię gramatyczną bądź leksykalną (przymiotnik → rzeczownik)
  • formalna, zapowiadająca określoną formę gramatyczną
  • obligatoryjna
  • fakultatywna

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia