Konrad Bolesław Niedziałkowski

Konrad Bolesław Niedziałkowski
Data urodzenia1862
Data i miejsce śmierci19 czerwca 1925
Wilno
Miejsce spoczynkuCmentarz Św. Piotra na Antokolu
Zawód, zajęciepolityk
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Konrad Bolesław Niedziałkowski (ur. 1862, zm. 19 czerwca 1925 w Wilnie[1][2]) – polski działacz polityczny i samorządowy.

Życiorys

Ukończył Instytut Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Puławach[3]. Jako student należał do działającej na ziemiach Królestwa Polskiego Międzynarodowej Socjalno-Rewolucyjnej Partii Proletariat (I Proletariat). Później odszedł od swych młodzieńczych przekonań i stał się powszechnie szanowanym obywatelem Wilna, m.in. był pracownikiem Banku Ziemskiego[4], od 1900 dyrektorem Banku Handlowego, w latach 1907–1908 kierownikiem działu ekonomicznego „Kurjera Litewskiego” – dziennika politycznego, społecznego i literackiego wydawanego w Wilnie. Od 1908 był wiceprezydentem Wilna, a także członkiem Komisji Rewizyjnej Wileńskiego Towarzystwa Rolniczego[5]. Po wkroczeniu wojsk polskich do Wilna w kwietniu 1919 wszedł w skład Komitetu Wykonawczego Odbudowy Uniwersytetu Wilna[6]. Potem w latach 1919–1920 był naczelnikiem Okręgu Wileńskiego Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich, a w latach 1920–1922 członkiem Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej[7]. W 1923 był członkiem-założycielem Wileńskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Eugenicznego[8]. Ponadto był Prezesem Wileńskiego Oddziału Spółki Akcyjnej „Polski Lloyd” oraz członkiem Centralnego Zarządu Polskiej Macierzy Szkolnej Ziem Wschodnich[9].

Konrad Bolesław Niedziałkowski był mężem Heleny z Czajczyńskich, córki uczestnika Powstania Styczniowego, zesłanego do Tweru nad Wołgą, ojcem: Wandy Dobaczewskiej (pisarki), Mieczysława[10] (działacza PPS), Jerzego (starosty średzkiego i jarocińskiego)[11], Haliny (1897–1987) poetki, żony Władysława Zawadzkiego – ministra skarbu[12][13] i Jana (1907–1952)[14]. Jego brat Karol Antoni od 1901 był biskupem katolickim w Diecezji Łucko-Żytomierskiej, a także rektorem Akademii Duchownej w Petersburgu.

Zmarł w Wilnie. Został pochowany na Cmentarzu Św. Piotra na Antokolu[15].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Konrad Bolesław Niedziałkowski, geni_family_tree [dostęp 2019-12-04] (pol.).
  2. ↑ Z żałobnej karty – Ś.p. Konrad Niedziałkowski „Dziennik Wileński” R.IX, nr 138 z 20 czerwca 1925 r., s. 3.
  3. ↑ Historia SGGW w latach 1816–1948. Fakty i ludzie, s. 41
  4. ↑ Halina Turkiewicz, „Magazyn Wileński” nr 2, W stronę Wilna i "naszej doli" (o twórczości Wandy Dobaczewskiej), www.magwil.lt, 2008 [dostęp 2020-01-12].
  5. ↑ Henryka Ilgiewicz, Udział ziemian w wileńskich towarzystwach rolniczych i technicznych na początku XX w., Studia z Historii Społeczno-Gospodarczej, t. VII, 2010.
  6. ↑ Agnieszka Kania, Okoliczności powstania Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1919/1920) Wschodni Rocznik Humanistyczny, t. XII, 2015, s. 164.
  7. ↑ Helena Dobaczewska-Skonieczka – Poetka z rodu Niedziałkowskich, akant.org [dostęp 2020-01-12].
  8. ↑ Przemysław Dąbrowski, Oddział wileński Polskiego Towarzystwa Eugenicznego (Walki ze Zwyrodnieniem Rasy) w dwudziestoleciu międzywojennym – geneza, działalność i struktura prawna, Wrocław: Studia nad Autorytaryzmem i Totalitaryzmem 39, nr 2, 2017.
  9. ↑ Nekrologi „Dziennik Wileński” R.IX, nr 139 z 21 czerwca 1925 r.
  10. ↑ Mieczysław Niedziałkowski (1893–1940) | Lewicowo.pl, lewicowo.pl [dostęp 2019-12-04].
  11. ↑ Stanisław Frankowski: Starosta powiatowy Jerzy Niedziałkowski i jego rodzina, „Średzki Kwartalnik Kulturalny” Nr 1 (65), styczeń-marzec 2013.
  12. ↑ Stanisław Cat – Mackiewicz, 12 I 1941. Śp. Mieczysław Niedziałkowski „Wiadomości Polskie” Londyn, nr 2, 12 I 1941.
  13. ↑ Halina Zawadzka (z d. Niedziałkowska), 1897–1987, www.myheritage.pl [dostęp 2020-01-12].
  14. ↑ Archiwum Korporacyjne – Archiwum i Muzeum Polskich Korporacji Akademickich, www.archiwumkorporacyjne.pl [dostęp 2019-12-29].
  15. ↑ Nekrolog „Dziennik Wileński” R.IX, nr 138 z 20 czerwca 1925 r.
  16. ↑ M.P. z 1921 r. nr 298, poz.353 „w uznaniu zasług, położonych w dziedzinie działalności społecznej i wieloletniej pracy publicznej w trudnych dla Polski warunkach”.
  17. ↑ Order Odrodzenia Polski : trzechlecie pierwszej kapituły : 1921–1924, Prezydjum Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej, 1926 [dostęp 2019-12-29].