Konrad I Spokojny

Konrad I Spokojny
król Burgundii
Okres

od 11 lipca 937
do 19 października 993

Dane biograficzne
Dynastia

Welfowie burgundzcy/Dynastia burgundzka

Data urodzenia

ok. 925

Data śmierci

19 października 993

Ojciec

Rudolf II (król Burgundii)

Matka

Berta ze Szwabii

Rodzeństwo

Adelajda

Żona

Adelajda z Bellay

Dzieci

Kuno, Gizela

Żona

Matylda z Karolingów

Dzieci

Berta, Matylda, Geberga, Rudolf

Konkubina

Aldiud

Dzieci

Burchard

Przybliżony kształt Królestwa Burgundii w momencie śmierci Konrada

Konrad I Spokojny, według innej numeracji Konrad III (ur. ok. 925, zm. 19 października 993) – król Burgundii w latach 937-993.

Życiorys

Był synem władcy Dolnej Burgundii Rudolfa II, który zjednoczył ziemie Górnej i Dolnej Burgundii w 933 roku, oraz Berty, córki księcia Szwabii Burcharda II i Renegildy, córki Eberharda II, hrabiego Zurychu. Konrad odziedziczył zjednoczone królestwo w młodym wieku. Początkowo o koronę burgundzką starał się Hugo z Arles, który pozbawił ojca Konrada tytułu króla Włoch w zamian za oddanie Górnej Burgundii. Hugo chciał zmusić Bertę, wdowę po Rudolfie, do małżeństwa ze sobą, a Adelajdę (931-999), jej córkę, do małżeństwa ze swym synem Lotarem. Sprzeciwił się temu formalny władca Włoch Otto I Wielki, który obawiał się zbytniego wzmocnienia Hugo, i został protektorem burgundzkiego władcy. Młody Konrad przebywał na dworze Ottona cztery lata i został jego wasalem w zamian za obronę przed ambicjami Ludwika IV z Francji i Hugo ze strony Italii. Dla wzmocnienia sojuszu Otto ożenił się z świętą Adelajdą, siostrą Konrada, która owdowiała po śmierci Lotara II. Odtąd Konrad wspierał każdą wyprawę wojenną Ottona, choć prawdopodobnie od 942 był niezależny. W 960 odsprzedał Hartbertowi z Chur część Alzacji na wschód od Renu w zamian za region Chur.

Rządy Konrada przebiegały bez większych zakłóceń (stąd przydomek) i miały poparcie możnych. Ważnym zadaniem było zjednoczenie sztucznie stworzonego państwa, którego mieszkańcy nie stanowili jednorodnej masy. Znaczne wpływy w rządzeniu państwem miał Kościół, zwłaszcza w biskupstwach Besançon, Lyonu i Vienne. Właśnie do Vienne zdecydował się przenieść stolicę, by sprawnie zarządzać dużym. Jedyną dużą wojną za jego panowania był jednoczesny najazd Madziarów i Saracenów (w 939 roku splądrowali klasztor Saint-Maurice), których przy pomocy Ottona napuścił na siebie, a następnie pokonał. W 948 po śmierci Hugo z Arles zyskał faktyczną władzę nad Prownasją, która zachowała sporą niezależność. W 975 roku wypędził z niej resztki muzułmańskich Saracenów. Pod koniec jego panowania Prowansja de facto przeszła w ręce dynastii Gevaudun w osobach braci Wilhelma I (hrabiego od 979) i Rotbolda II (margrabiego od 993), synów Borso II. Zmarł 19 października 993 roku i został pochowany w opactwie Saint-André-de-Bas w Vienne. Pozostawił królestwo synowi Rudolfowi, ostatniemu władcy Burgundii z dynastii Welfów burgundzkich (później królestwo zostało częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego). Chociaż zostawił państwo w dobrym stanie i nieskonfliktowane, to utracił znaczną część Prowansji i doprowadził do podporządkowania państwa Cesarstwu.

Małżeństwo i potomstwo

Król miał dwie żony i jedną kochankę, z którymi doczekał się potomstwa[1]

Pierwsze małżeństwo zawarł z Adelajdą z Bellay, z którą doczekał się córki i syna:

Około 963 roku ożenił się z Matyldą (ur. pod koniec 943, zm. po 26 listopada 981 r.), córką francuskiego króla Ludwika IV Zamorskiego i Gerbergi Saskiej, córki króla Henryka I Ptasznika. Doczekali się czwórki dzieci:

Ze związku pozamałżeńskiego z Aldiud, późniejszą żoną Anzelma, doczekał się syna Burcharda (zm. po 22 czerwca 1030 lub 1031 roku), opata w Saint-Maurice i arcybiskupa Lyonu w 978

Przypisy

Bibliografia

  • Brandenburg E., Die Nachkommen Karls des Großen, Leipzig 1935, s. 10.

Media użyte na tej stronie