Konrad Józef Zieliński
pułkownik audytor | |
Data i miejsce urodzenia | 13 grudnia 1884 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 18 stycznia 1959 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1914–1932 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | 1 Pułk Piechoty Legionów |
Stanowiska | sędzia śledczy |
Odznaczenia | |
Konrad Józef Zieliński, ps. „Karola” (ur. 13 grudnia 1884 w Bożej Woli, pow. Mińsk Mazowiecki, zm. 18 stycznia 1959 w Warszawie) – pułkownik audytor Wojska Polskiego II RP, doktor prawa.
Życiorys
Urodził się w dobrach swojego ojca Gustawa i matki Józefiny Bębnowskiej. W 1903 został przez władze rosyjskie usunięty z 6 klasy II Gimnazjum w Warszawie, a w czerwcu 1905 otrzymał świadectwo dojrzałości w IV Gimnazjum w Krakowie. Studiował w latach 1905–1909 na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i w lipcu 1910 uzyskał stopień doktora prawa. W Krakowie odbywał aplikację sądową, a adwokacką w Nowym Targu i Krościenku od stycznia 1912, gdzie był w 1913 współzałożycielem Związku Strzeleckiego.
Służył w stopniu szeregowca od sierpnia 1914 w IV batalionie 1 pułku piechoty Legionów. Zdołał zataić przez kilka miesięcy poważną wadę wzroku (minus 12 dioptrii), a w listopadzie 1914 w wyniku superrewizji lekarskiej musiał opuścić Legiony Polskie. Wrócił do praktyki adwokackiej i działalności w Związku Strzeleckim w Krościenku.
Ponownie zataił krótkowzroczność w czerwcu 1919 i wstąpił jako jednoroczny ochotnik do Wojska Polskiego. Walczył dwa miesiące na froncie w stopniu szeregowca w 1 pułku strzelców podhalańskich. W sierpniu tego roku został przeniesiony do sądu polowego Grupy „Bug”, a w następnym miesiącu do 3 Dywizji Piechoty Legionów.
25 lutego 1920 został mianowany podporucznikiem Korpusu Sądowego, zaliczony do Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej w sądownictwie wojskowym na czas wojny oraz przydzielony do Sądu Wojskowego Okręgu Generalnego w Warszawie, w charakterze oficera asystenta[1]. Przeniesiony w sierpniu 1920 na stanowisko referenta personalnego Oddziału VI (prawnego) Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a do Sądu Polowego Grupy Wojsk „Bieniakonie” w kwietniu 1921. Asystent od listopada 1921, a p.o. sędziego śledczego w Wojskowym Sądzie Okręgowym I w Warszawie od maja 1923. Był obrońcą z urzędu oficerów WP Walerego Bagińskiego i Antoniego Wieczorkiewicza[2]. Doczekał się wyrazów uznania w prasie lewicowej za swoją postawę podczas procesu, podkreślające jego osobistą uczciwość i rzetelność.
Z dniem 15 sierpnia 1923 został przeniesiony do Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[3], a 15 stycznia 1926 został zatwierdzony na stanowisku referenta w Wydziale II togoż departamentu[4]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów sądowych[5]. 21 czerwca tego roku Prezydent RP mianował go prokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym II w Lublinie na stanowisko prokuratora[6][7]. W grudniu 1927 został przeniesiony służbowo do Najwyższego Sądu Wojskowego. 27 lutego 1928 został przeniesiony z Prokuratury przy WSO Nr II do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie na stanowisko prokuratora[8]. 29 stycznia 1932 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów sądowych[9]. 10 marca 1932 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska prokuratora przy wojskowych sądach okręgowych i mianował sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego, a minister spraw wojskowych przeniósł do z Prokuratury przy WSO Nr I do Najwyższego Sądu Wojskowego na stanowisko sędziego[10]. 9 kwietnia tego roku został zwolniony ze stanowiska sędziego NSW i z dniem 30 kwietnia przeniesiony do rezerwy[11].
Od lipca 1932 prezes Sądu Apelacyjnego we Lwowie. We wrześniu 1934 został wybrany prezesem Towarzystwa Przyjaciół Związku Legionistów we Lwowie[12]. Przeszedł na emeryturę we wrześniu 1935, ale pracował od września 1937 jako notariusz w Łęczycy.
W listopadzie 1939 został aresztowany przez władze niemieckie i do stycznia 1940 przebywał w miejscowym więzieniu. Wobec uniemożliwienia mu dalszej pracy w Łęczycy wyjechał do Warszawy. Od lutego 1941 do stycznia 1945 w konspiracji jako szef Służby Sprawiedliwości oraz z urzędu przewodniczący Wojskowego Sądu Specjalnego przy KG ZWZ-AK w stopniu pułkownika. Przy organizowaniu sieci Wojskowych Sądów Specjalnych ZWZ-AK i przy opracowywaniu podstaw prawnych ich działalności położył poważne zasługi[13]. Lokale Szefostwa Służby Sprawiedliwości, Oddziału IV KG AK i kurierów zagranicznych mieściły się w jego willi przy ul. Zajączka 26[14]. Odcięty na Żoliborzu podczas Powstania warszawskiego, a 4 sierpnia 1944 był ranny. Ukrywał się po kapitulacji oddziałów powstańczych u krewnych w Rzeczycy i w okolicach Koluszek. Ponownie objął stanowisko Szefa Służby Sprawiedliwości KG AK w grudniu 1944 i piastował je do chwili rozwiązania AK w styczniu 1945. Ponownie był notariuszem w Łęczycy od lutego 1945, a od sierpnia 1946 adwokatem w Koszalinie. 10 grudnia 1946 został aresztowany i wyrokiem Rejonowego Sądu Wojskowego w Warszawie z 30 maja 1952 skazany na 15 lat więzienia[15]. 16 kwietnia 1954 został zwolniony z więzienia z powodu stanu zdrowia. Później pracował w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych na stanowisku starszego inspektora sanitarnego. Postanowieniem Sądu Najwyższego z 13 września 1956 został zrehabilitowany.
Zmarł w Warszawie 18 stycznia 1959. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A29-5-21)[16].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (9 października 1933)[17]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[18]
- Krzyż Walecznych (28 września 1944)
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[19]
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 6 marca 1920 roku, s. 168.
- ↑ Oskarżeni o spowodowanie wybuchu w prochowni Cytadeli Warszawskiej 13 października 1923.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 11 września 1923 roku, s. 560.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 8 z 6 lutego 1926 roku, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 118.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 25 czerwca 1927 roku, s. 181.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 lipca 1927 roku, s. 203.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 94.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 30 stycznia 1932 roku, s. 97.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 220, 242.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 21 kwietnia 1932 roku, s. 288.
- ↑ Prezes Sądu Apelacyjnego dr. Zieliński – prezesem Towarzystwa Przyjaciół Związku Legionistów. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 690 z 1 października 1934.
- ↑ Do końca 1941 działały pod nazwą Sądy Kapturowe.
- ↑ Ukrywała się tam również Janina Mareschowa z racji pochodzenia
- ↑ Karę po amnestii zmniejszono do 10 lat.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 235, poz. 255 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu sądownictwa wojskowego”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 88 „za zasługi na polu sądownictwa wojskowego”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T.1. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1987, s. 166–167. ISBN 83-211-0758-3.
Media użyte na tej stronie
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1941).
Autor: Lukasz2, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Konrada Józefa Zielińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
Orzełek legionowy