Konrad Libicki

Konrad Libicki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1891
Warszawa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 1980
Londyn, Wielka Brytania

Poseł RP w Estonii
Okres

od 19 kwietnia 1929
do 1 lipca 1933

Poprzednik

Kazimierz Papée (chargé d’affaires)

Następca

Jan Starzewski (chargé d’affaires)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920-1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Złoty Wawrzyn Akademicki Order Krzyża Orła I Klasy (Estonia) Order Trzech Gwiazd II klasy (Łotwa) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Komandorski Orderu Białej Róży Finlandii Order Krzyża Wolności za służbę wojskową (Estonia)
Komenda Naczelna POW w roku 1914. Stoją od lewej: Ppor. Aleksander Tomaszewski, ppor. Marian Zyndram-Kościałkowski, ppor. Wacław Jędrzejewicz. Siedzą od lewej: D. Zawistowski , ppor. Konrad Libicki, por. Tadeusz Żuliński, ppor. Bogusław Miedziński

Konrad Libicki, ps. „Bujno” (ur. 23 sierpnia 1891 w Warszawie, zm. 25 grudnia 1980 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, dyplomata, poseł polski w Estonii, dyrektor naczelny Polskiej Agencji Telegraficznej (1933–1938), dyrektor naczelny Polskiego Radia (1938–1939), współzałożyciel i wiceprezes Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stanisława, prawnika, i Olimpii z Hinterhoffów[1]. W 1909 zdał egzamin maturalny w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego. Członek „PET”u, od 1910 członek ZMP „Zet”, od 1911 Związku Walki Czynnej. Studiował początkowo literaturę i historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1913 we Francji – na Sorbonie i w École pratique des hautes études. Interesował się literaturą francuską, tłumaczył na język polski m.in. Charlesa Baudelaire’a.

Po wybuchu I wojny światowej powrócił do Polski. W październiku 1914 został członkiem Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej, od stycznia 1915 kierował warszawską POW, od sierpnia 1915 do października 1916 służył w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie powrócił do POW. Od października 1916 do sierpnia 1917 kierował Komendą POW Okręgu „E” z siedzibą w Radomiu. Zaprzyjaźniony z Józefem Piłsudskim.

15 września 1918 zawarł związek małżeński z Natalią Borszewską[2].

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 służył w Wojsku Polskim, w Oddziale II Sztabu Generalnego. Z dniem 2 listopada 1923 został przydzielony do macierzystego 63 pp z jednoczesnym odkomenderowaniem na jedndoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[3]. Z dniem 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji ministra spraw wojskowych[4]. Z dniem 1 listopada 1924 został mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Helsingforsie[5]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Z dniem 31 marca 1927 został przeniesiony w stan nieczynny na 12 miesięcy, bez poborów[7]. W grudniu tego roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem w stanie nieczynnym[8]. Z dniem 31 marca 1928 przedłużono mu stan nieczynny o kolejnych 12 miesięcy[9]. Z dniem 31 maja 1929 został przeniesiony do rezerwy[10].

W 1927 został pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1 maja 1927 do 19 kwietnia 1929 kierował Wydziałem Prasowym Departamentu Politycznego MSZ. Od kwietnia 1929 do lipca 1933 był posłem RP w Estonii. W 1933 został dyrektorem naczelnym Polskiej Agencji Telegraficznej, od listopada 1935 był prezesem rady nadzorczej Polskiego Radia SA, od września 1938 dyrektorem naczelnym Polskiego Radia[11].

Po wybuchu II wojny światowej przez Rumunię przedostał się do Francji, a następnie w Wielkiej Brytanii, w latach 1940–1942 przebywał w obozie w Rothesay. W 1944 został mianowany podpułkownikiem[1].

Po wojnie pozostał na emigracji. Pracował w redakcji Reutera. Był współzałożycielem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie i jego wiceprezesem. Wspólnie z Janem Starzewskim kierował do połowy lat 80. pismem Niepodległość.

Grób Libickich na Starych Powązkach w Warszawie

Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 163-4-19,20)[12].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. a b Wykaz Legionistów ↓.
  2. Łoza 1938 ↓, s. 424.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 69 z 1 listopada 1923 roku, s. 732.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 15 października 1924 roku, s. 612.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 stycznia 1925 roku, s. 12.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 734.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 136.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku, s. 364.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 96.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 177.
  11. Nowy naczelny dyrektor „Polskiego Radia”. „Przegląd Filmowy, Teatralny, Radiowy”, s. 15, Nr 490 z 11-17 września 1938. 
  12. Cmentarz Stare Powązki: OLIMPIA LIBICKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-01-31].
  13. a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 116.
  14. a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 424.
  15. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie państwowej”.
  16. Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 258 z 13 listopada 1937. 
  17. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. Odznaczenia Krzyżem Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 66 z 21 marca 1931. 
  19. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 606 „za zasługi dla dobra polskiej kultury w ogóle”.
  20. Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 65, 1932
  21. Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 56, 1933. 

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Polskie Radio logotyp 2017.svg
Logotyp Polskiego Radia SA, wersja z 2017 roku
Komenda Naczelna POW (1914).jpg
Komenda Naczelna Polskiej Organizacji Wojskowej w roku 1914. Od lewej, widoczni: podporucznik Al. Tomaszewski (stoi pierwszy z lewej), D. Zawistowski (siedzi pierwszy z lewej), podporucznik Konrad Libicki (siedzi drugi z lewej), podporucznik Marian Zyndram Kościałkowski (stoi drugi z lewej), porucznik Tadeusz Żuliński (siedzi drugi z prawej), podporucznik Wacław Jędrzejewicz (stoi pierwszy z prawej), podporucznik Bogusław Miedziński (siedzi pierwszy z prawej).
Uwaga: W czasopiśmie Panteon Polski nr 1/1925 rok zdjęcie podpisano jako Batalion Warszawski POW w 1915.
POL Wawrzyn Akademicki BAR.svg
Baretka: Wawrzyn Akademicki.
Konrad Libicki.jpg
Konrad Libicki (1891-1980) – Polish journalist, military and diplomat
LVA Order of the Three Stars - Grand Officer BAR.png
Baretka Komandora Orderu Trzech Gwiazd
Konrad Libicki grób.JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób dyplomaty Konrada Libickiego na Starych Powązkach w Warszawie