Konrad Okolski (powstaniec)

Konrad Okolski
„Kuba”
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

11 maja 1923
Skierniewice

Data i miejsce śmierci

11 sierpnia 1944
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Kotwica symbol.svg Armia Krajowa

Jednostki

batalion „Zośka”

Stanowiska

d-ca III plutonu Felek 2. kompanii Rudy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie)
Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
Tablica pamiątkowa przy ul. Spokojnej 13

Konrad Okolski, ps. „Kuba” (ur. 11 maja 1923 w Skierniewicach[1], zm. 11 sierpnia 1944 w Warszawie) – podharcmistrz, porucznik, członek Szarych Szeregów, powstaniec warszawski.

Życiorys

Urodził się 11 maja 1923 roku w Skierniewicach, w rodzinie Konrada, doktora i żołnierza Legionów Polskich, dyrektora Szpitala Dzieciątka Jezus, i Heleny z Głuchowskich. Jego siostrą była doktor Halina Okolska-Kaczorowska (1913–1960)[2][3], a narzeczoną Irena Kołodziejska, sanitariuszka III plutonu „Felek”[4].

Harcerz przedwojennej 80. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej (od czerwca 1943 drużynowy), prowadzonej przez Tadeusza Lubańskiego. Członek Szarych Szeregów, należał do Hufca Centrum Warszawskich Grup Szturmowych.
Ukończył turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”.

Uczestnik akcji:

W powstaniu warszawskim dowódca III plutonu „Felek” 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”. 11 sierpnia 1944 prowadził swój pluton wycofujący się po długotrwałej obronie budynku szkoły powszechnej przy ul. Spokojnej 13, w kierunku gmachu szkół powszechnych na rogu ul. św. Kingi i ul. Okopowej 55a na Woli. Przy sprawdzaniu przejścia przez ul. Kolską, na wysokości wytwórni asfaltu i smoły braci F. i J. Cyganów, otrzymał śmiertelny postrzał w głowę.

Pochowany w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek baonu „Zośka” na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie wraz z łączniczką Anną Zakrzewską (ps. „Hanka Biała”), sierż. Mieczysławem Olkowskim (ps. „Miś”) i sierż. pchor. Januszem Grzymałowskim (ps. „Wrzecień”) (kwatera A20-5-18)[5].

Był odznaczony Krzyżem Walecznych (dwukrotnie) i w dniu śmierci – Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[6].

31 lipca 2013 roku w Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie, w przeddzień 69. rocznicy Powstania, Prezydent RP Bronisław Komorowski przekazał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari rodzinie Konrada Okolskiego[7].

Upamiętnienie

Zobacz też

Przypisy

  1. Powstańcze biogramy - Konrad Okolski. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2011-07-23].
  2. Na podstawie amnestii. Wspomnienia Stanisława Sieradzkiego ps. „Świst”. Blogmedia24.pl. [dostęp 2011-07-23].
  3. Powstańcze Biogramy - Halina Okolska-Kaczorowska, www.1944.pl [dostęp 2021-12-28] (pol.).
  4. Barbara Wachowicz: To „Zośki” wiara! Część 2. Gawęda o Harcerskim Batalionie AK „Zośka”. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2005, s. 204, 205. ISBN 83-7399-030-5.
  5. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-18].
  6. Ryszard Celejewski: Oddziały Powstania Warszawskiego. Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1988, s. 46.
  7. Odznaczenia w 69. rocznicę Powstania Warszawskiego. prezydent.pl, 31 lipca 2013. [dostęp 2013-07-31].
  8. Historia. Zarys historii Społecznego Komitetu Opieki nad Grobami Poległych Żołnierzy Batalionu "Zośka". batalionzoska.pl. [dostęp 2014-04-06].

Bibliografia

  • Anna Borkiewicz-Celińska: Batalion „Zośka”. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990. ISBN 83-06-01851-6.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Kotwica symbol.svg
Autor: Liftarn, Licencja: CC BY-SA 2.5
Kotwica symbol
POL Krzyż Walecznych (1941) 2r BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1941) nadany dwukrotnie.
PL Epolet por.svg
Naramiennik porucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Plaque commemorating Konrad Okolski and his fallen colleagues from “Zośka” Battalion 02.JPG
Autor: Dreamcatcher25, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tablica przy ul Spokojnej 13 w Warszawie (gmach Zespołu Szkół Fototechnicznych) upamiętniająca por. Konrada Okolskiego ps. „Kuba” oraz jego siedmiu kolegów z plutonu „Felek” batalionu „Zośka”, poległych podczas powstania warszawskiego (11 sierpnia 1944).