Konsolidacja (gospodarka)

Konsolidacja –

Słowo „konsolidacja” pochodzi od łacińskiego consolidatio – spojenie; utwierdzenie od consolidare – umacniać, oznaczającego zjednoczenie, połączenie, zespolenie[3]. Innymi słowy są to działania prowadzone w celu uzyskania wewnętrznej spójności jakiejś grupy lub struktury i jej umocnienie, a także stan powstały w wyniku tych działań – integracji[4].

W polskiej literaturze przedmiotu, w odniesieniu do procesów fuzji i połączeń przedsiębiorstw, używane jest głównie określenie „procesy konsolidacyjne” oraz „konsolidacja”. W literaturze zagranicznej najczęściej stosowanym terminem dla określenia połączeń między przedsiębiorstwami jest mergers & acquisition (M&A) obok takeover, consolidation oraz buyout.

W praktyce często spotyka się określenie merger (fuzja) w powiązaniu z takeover (przejęcie). Z fuzją (ang. merger) mamy do czynienia wtedy, gdy dwa (lub więcej przedsiębiorstwa, początkowo autonomiczne, w wyniku umowy łączą się dla stworzenia nowego przedsiębiorstwa. W przypadku, kiedy każde z nich traci dotychczasową odrębność i osobowość prawną, zdarzenie to nazywane jest konsolidacją. Natomiast w przypadku, kiedy w wyniku połączenia na rynku pozostaje jedno z łączących się przedsiębiorstw, mamy do czynienia z inkorporacją.

Z kolei za przejęcie (ang. acquisitions) uznaje się zdobycie kontroli przez przedsiębiorstwo (najczęściej silniejsze ekonomicznie) nad innym przedsiębiorstwem przez nabycie jego akcji (udziałów) w liczbie wystarczającej do kontroli i zarządzania. Przejmowane przedsiębiorstwo nie traci osobowości prawnej, ale zmienia się jego właściciel[5].

Podział konsolidacji

Kryteria podziału fuzji i przejęć ze względu na formy i rodzaje:

  1. poziom zgodności uczestników (połączenia przyjazne – fuzje i wrogie – przy przejęciach przez konkurencję, wbrew woli przejmowanych);
  2. stopień agresywności (fuzje obronne – dokonuje się ich w celu utrudnienia nabycia powiększonej poprzez fuzję firmy przez niechcianego agresora lub w celu utrzymania pozycji rynkowej wobec możliwości jej utraty; fuzje agresywne – mające na celu realizację zamierzonej strategii zewnętrznego rozwoju);
  3. formuła formalno-prawna (scalenie poprzez założenie nowego podmiotu i scalenie poprzez wchłonięcie przez jeden podmiot drugiego przedsiębiorstwa);
  4. formuła organizacyjno-prawna (alianse formalne i nieformalne);
  5. charakter zamiaru rozwojowego (fuzje strategiczne i okazyjne);
  6. obszar działania (fuzje krajowe i zagraniczne);
  7. źródło finansowania (fuzje finansowane ze środków własnych oraz ze środków obcych);
  8. charakter inwestora (fuzje zewnętrzne i wewnętrzne).

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ A. Bień, W. Bień, Słownik finansów, Difin, Warszawa 2010
  2. ↑ W. Frąckowiak (red.), Fuzje i przejęcia przedsiębiorstw, PWE, Warszawa, 2009.
  3. ↑ Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, wyd. Świat Książki, Warszawa 2000, s. 274 [1]
  4. ↑ J. Bralczyk (red.), Słownik 100 tysięcy potrzebnych słów, wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2005, s. 314
  5. ↑ G. Bannock, R. Baxter, E. Davis, The Penguin Dictionary of Economics, Penguin Books, Londyn, 1992, s. 283 i 416; zobacz również: P.J. Szczepankowski, Fuzje i przejęcia. Techniki oceny opłacalności i sposoby finansowania, wyd. PWN, Warszawa, 2000, s.18.

Bibliografia

  • J. Poteraj, Procesy konsolidacyjne. Raiders&Targets w polskich instytucjach finansowych, wyd. Wszechnicy Mazurskiej, Olecko 2004, s.55 i następne