Konstanty Abłamowicz
 Konstanty Abłamowicz podczas służby w legionach | |
 podpułkownik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 27 kwietnia 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 11 maja 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1930 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg){kind=small}    | |
Konstanty Abłamowicz, ps. „Tatar”, „Abdank”, „Kostek” (ur. 27 kwietnia 1884 w Nehoreło, zm. 11 maja 1944 w Warszawie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 27 kwietnia 1884 we wsi Nehoreło (powiat słucki) jako syn Kazimierza i Marii z Abdank-Abłamowiczów. Ukończył szkołę realną w Jekaterynosławiu[1], w 1905 Szkołę Handlową E. Ronthalera w Warszawie, gdzie zdał maturę, następnie wyższe studia za granicą[2]. Od 1901 był działaczem organizacji młodzieżowej „Promień” a od 1902 Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1903 został aresztowany. Brał udział w rewolucji 1905 roku w Królestwie Polskim. W 1905 został zesłany do guberni ołonieckiej, skąd zbiegł do Francji. Od 1911 w Krakowie był czynnym członkiem Związku Strzeleckiego. Przed 1914 był handlowcem.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił 6 sierpnia 1914 do 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Służył w 14 kompanii strzeleckiej od sierpnia 1914, od września 1914 był zastępcą dowódcy 5 szwadronu, od października 1914 był dowódcą oddziału gospodarczego 1 pułku ułanów. Wraz z tą jednostką odbył kampanię. W 1915 przebywał na leczeniu. 6 sierpnia 1916 awansowany do stopnia podporucznika kawalerii. W pułku był oficerem gospodarczym. Po kryzysie przysięgowym w 1917 został internowany w Bieniaminowie od marca 1918. Po zwolnieniu działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, 11 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[2]. Przejściowo pełnił funkcję adiutanta dla przybyłego z uwięzienia w Magdeburgu Józefa Piłsudskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1920 pełnił służbę na stanowisku zastępcy delegata wojskowego, a od 18 kwietnia 1921 attaché wojskowego przy Poselstwie RP w Rewlu (jego pomocnikiem był kpt. Wiktor Drymmer, który następnie zastąpił go na stanowisku). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk ułanów lubelskich w Mińsku Mazowieckim[3]. Z dniem 15 grudnia 1923 został odwołany ze stanowiska attaché wojskowego[4] i przydzielony do macierzystego pułku[5]. 29 lutego 1924 został przeniesiony w stan nieczynny na 12 miesięcy bez prawa do poborów[6][7]. Z dniem 1 marca 1925 roku powrócił ze stanu nieczynnego do służby czynnej z równoczesnym odejściem do macierzystego 7 puł.[8] 7 września tego roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 4 szwadronu kawalerii[9]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[10]. W maju tego roku został przeniesiony z KOP do 14 pułku ułanów jazłowieckich we Lwowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11]. W styczniu 1928 został przeniesiony do 11 pułku ułanów legionowych w Ciechanowie na stanowisko dowódcy pułku[12][13]. W grudniu 1929 został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku[14]. W 1930 został przeniesiony w stan spoczynku.
Pełnił różne funkcje, był m.in. dyrektorem Izby Rzemieślniczej w Warszawie, wicedyrektorem Zakładów Włókienniczych K. Scheiblera i L. Grohmana w Łodzi, prezesem koła łódzkiego Związku Legionistów Polskich i członkiem zarządu okręgu łódzkiego Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny[1][2].
Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej był działaczem Kadry Polski Niepodległej. Został aresztowany przez Niemców 12 kwietnia 1944. Był przetrzymywany na Pawiaku. 11 maja 1944 został rozstrzelany przez Niemców podczas egzekucji w ruinach getta.
Po wojnie jego szczątki zostały ekshumowane i ponownie pochowane na terenie kwatery powstańczej cmentarza Wolskiego w Warszawie.
Był dwukrotnie żonaty: z pierwszą żoną, Janiną Rybicką, miał córki Jadwigę (ur. 1908), Hannę (ur. 1910) i Helenę (ur. 1914).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5216 – 17 maja 1922[15][16]
- Krzyż Niepodległości (24 października 1931)[17]
- Krzyż Walecznych[2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Order Krzyża Wolności I kategorii II klasy (Estonia)[18]
Przypisy
- ↑ a b Abłamowicz Konstanty, ps. „Abdank”, „Kostek”, „Tatar” - Żołnierze Niepodległości, zolnierze-niepodleglosci.pl [dostęp 2021-06-27].
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 1. [dostęp 2021-06-27].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 613, 677, 1547.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 23 grudnia 1923 roku, s. 746.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 stycznia 1924 roku, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 lutego 1924 roku, s. 86.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 599, 608.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 lutego 1925 roku, s. 90.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 90 z 7 września 1925 roku, s. 489.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 156.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 300, 338.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 376.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 31.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 406, jako major 7 pułku ułanów.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Konstantiy Ablamowicz (ang.). president.ee. [dostęp 2020-12-19].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Konstanty Abłamowicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-02-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-04)].
- J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914–1918, Kraków, Zalesie Górne 2017, ISBN 978-83-64708-39-8.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Konstanty Abłamowicz-Abdank (1884-1944), działacz PPS, członek Związku Strzeleckiego od 1911, żołnierz 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich. Po wojnie m.in. dowódca 11 Pułku Ułanów. W czasie II wojny światowej w konspiracji (Kadra Polski Niepodległej, AK). W kwietniu 1944 aresztowany i osadzony na Pawiaku. Rozstrzelany przez Niemców 11 V 1944. Odznaczony m.in. VM 5 klasy, KN, KW.