Konstanty Ildefons Gałczyński

Konstanty Ildefons Gałczyński
Ilustracja
Konstanty Ildefons Gałczyński (1947)

fot. Henryk Hermanowicz

Data i miejsce urodzenia

23 stycznia 1905
Warszawa

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 1953
Warszawa

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Muzeum artysty

Muzeum Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego w Praniu

Ważne dzieła
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Strona internetowa
Popiersie poety przed muzeum w leśniczówce Pranie
Pomnik poety w leśniczówce Pranie
„Zaczarowana Dorożka” – rzeźba Stanisława Biżka na placu Gałczyńskiego w Szczecinie
Kamień pamiątkowy w miejscu niezachowanej kamienicy przy ul. Towarowej 54 w Warszawie, w której w latach 1905–1914 oraz 1918–1931 mieszkał Konstanty Ildefons Gałczyński
Tablica pamiątkowa przy wejściu na posesję przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie 17 w Szczecinie, gdzie poeta mieszkał w latach 1948–1949[a]
Grób Konstantego Ildefonsa i Natalii Gałczyńskich (2008)

Konstanty Ildefons Gałczyński, ps. „Karakuliambro” (ur. 23 stycznia 1905 w Warszawie, zm. 6 grudnia 1953 tamże) – polski poeta. Najbardziej znany za sprawą paradramatycznej serii podszytych absurdem humoresek Teatrzyk Zielona Gęś, w której pojawiła się galeria postaci takich jak Osiołek Porfirion, Piekielny Piotruś, Hermenegilda Kociubińska czy Zielona Gęś.

Życiorys

Był synem Konstantego, technika kolejowego, i Wandy Cecylii z Łopuszyńskich, która była córką właściciela restauracji[1]. Urodził się w kamienicy przy ul. Mazowieckiej 11 lub 14 w Warszawie[2]. Później rodzina Gałczyńskich mieszkała krótko przy ul. Hortensji 6 i Chmielnej 72[3], skąd przeprowadziła się do mieszkania znajdującego się na pierwszym piętrze kamienicy przy ul. Towarowej 54, róg ul. Grzybowskiej[4]. Tam Konstanty spędził swoje dzieciństwo i młodość[5]. W 1912 roku rozpoczął naukę w Szkole Technicznej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej[6].

Po wybuchu I wojny światowej został wraz z rodzicami ewakuowany z Warszawy i w latach 1914–1918 mieszkał w Moskwie, gdzie uczęszczał do Szkoły Komitetu Polskiego. W Moskwie stworzył swoje pierwsze wiersze. Po powrocie do Warszawy studiował filologię angielską oraz klasyczną. W 1918 roku Gałczyński założył szkolne pisemko „Dyscypuł”, w którym drukował swoje pierwsze próby poetyckie i prozatorskie. W 1919 roku napisał swój pierwszy zachowany do dziś wiersz – Do Alarune[6]. W 1921 roku zmarł jedyny brat poety – Mieczysław Zenon.

Debiut literacki Gałczyńskiego w prasie nastąpił w 1923 roku w dzienniku „Rzeczpospolita”. W tym samym roku poeta zdał maturę[6]. Związany był z grupą poetycką Kwadryga oraz pismami satyrycznymi i politycznymi stolicy, należał do bohemy artystycznej. Jego utwory publikowała także „Tęcza”, pismo społeczno-literackie wydawane w Poznaniu. W 1925 roku Gałczyński związał się z Redutą Juliusza Osterwy i został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Reduty. W 1926 roku rozpoczął pracę nad powieścią satyryczną Porfirion Osiełek. Jesienią tego samego roku rozpoczął służbę wojskową w podchorążówce, ale po sześciu tygodniach został z niej karnie usunięty. Jako zwykły szeregowiec trafił do jednostki wojskowej w Berezie Kartuskiej. W 1928 roku Gałczyński napisał poemat Koniec Świata oraz wiersz Śmierć Braciszka; jeszcze jako żołnierz w dzienniku „Polska Zbrojna'' wydrukował dwa napisane w Berezie wiersze: Capstrzyk i Stajnia. W tym samym roku Konstanty Ildefons rozpoczął pracę w Polskim Towarzystwie Emigracyjnym, jednak po pół roku ją zakończył. W 1929 roku pod felietonem Korporanci odróżniają się opublikowanym w „Cyruliku Warszawskim” podpisał się po raz pierwszy jako Karakuliambro. W tym samym roku skończył powieść satyryczną Porfirion Osiełek; w tym roku miał miejsce również pierwszy indywidualny wieczór autorski Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego (wieczór autorski odbywał się w Alejach Jerozolimskich)[6].

1 czerwca 1930 poślubił Natalię Awałow[7]. Ślub odbył się w soborze metropolitalnym Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny w Warszawie[7]. Młodzi przyjechali do praskiej cerkwi tramwajem, a Natalia nie miała sukni ślubnej[8]. Świadkami na ich ślubie byli Stanisław Maria Saliński i Stanisław Ryszard Dobrowolski[7].

W latach 1931–1933 przebywał w Berlinie na stanowisku attaché kulturalnego, w czasie pobytu w Berlinie powstają zaginione: „Trzej królowie”, „Książka o mojej żonie” oraz „Muzeum Williamsa”[9]. W 1933 roku Gałczyński napisał Bal u Salomona. W latach 1934–1936 Gałczyńscy mieszkali w Wilnie[10], na Zarzeczu (w domu przy ulicy Młynowej 2, obecnie Malūnų 2). W czasie pobytu w Wilnie Gałczyński nawiązał współpracę z radiem, wspólnie z Teodorem Bujnickim prowadził audycję satyryczną Kukułka Wileńska; miał także własny program radiowy Kwadrans dla ponurych. W czasie pobytu w Wilnie Gałczyński wszedł w krąg twórców wileńskich, nawiązał znajomość między innymi z Witoldem Hulewiczem, Tadeuszem Łopalewskim, Teodorem Bujnickim, Jerzym Zagórskim i Aleksandrem Rymkiewiczem. W 1934 roku Gałczyńskich w ich domu odwiedziła Hanka Ordonówna. W czasie pobytu w Wilnie powstało wiele utworów Gałczyńskiego, między innymi: Inge Bartsch (opublikowany w tygodniku Na szerokim świecie), Śpij, wujaszku, Młynek do kawy, Buty szewca Szymona, Szafirowa romanca, Pardon, ZSRR. W Wilnie urodziła się w 1936 córka Gałczyńskich – Kira. W szeregu swoich utworów Gałczyński nawiązuje do atmosfery Wilna i śladów, jakie pozostawił w nim Adam Mickiewicz. W 1936 Gałczyńscy wrócili do Warszawy. Zamieszkali w Aninie, najpierw przez rok przy ul. Legionów (obecnie Homera), a później przy ul. Leśnej 18 (obecnie Trawiasta)[11]. W 1936 został opublikowany w „Prosto z Mostu”, wiersz Skumbrie w tomacie, gorzka satyra na Polaków, którzy nie troszczą się o jedność państwa[12]. W 1937 roku Gałczyński pisze Bal zakochanych. W 1938 roku Gałczyński otrzymuje za tom Utwory Poetyckie swoją pierwszą i jedyną nagrodę literacką, której fundatorem jest tygodnik „Prosto z Mostu”. Na początku 1939 roku Gałczyński wraz z Jerzym Zagórskim tworzą komediofarsę Będziemy biedni[6].

Wraz z początkiem II wojny światowej, powołany do wojska, brał udział w kampanii wrześniowej jako członek Korpusu Ochrony Pogranicza. Trafił do niewoli radzieckiej, z której został przekazany do niewoli niemieckiej. Okres okupacji spędził w stalagu XI A(niem.) (Altengrabow(niem.)) w Dörnitz(niem.). Już w połowie września napisał Pieśń o żołnierzach z Westerplatte. W 1942 roku Gałczyński pisze na blankietach obozowych trzy wiersze, które później wysyła swojej żonie (List jeńca, Srebrna akacja i Dzika róża). Podczas okupacji jego wiersze ukazały się w drukowanych konspiracyjnie antologiach poezji „Werble wolności” i „Słowo prawdziwe”. Po wojnie w latach 1945–1946 przebywał w Brukseli i Paryżu, w 1946 urodził się jego syn, także Konstanty Ildefons (który mieszka obecnie w Darwin (Australia). Do Polski powrócił w 1946 i zamieszkał w Krakowie. W tym samym roku napisał między innymi Powrót do Eurydykyki, Liryka, liryka, tkliwa dynamika, Zaczarowana dorożka (tom Zaczarowana dorożka wydano w 1948 roku w Czytelniku), Kolczyki Izoldy[6]. W 1948 i w 1949 roku mieszkał w Szczecinie, gdzie założył (wspólnie z Heleną Kurcyusz i Jerzym Andrzejewskim[13]) Klub 13 Muz. W Szczecinie napisał m.in. wiersze: Polskie gwiazdy[14], Satyra na bożą krówkę[15], Wiosna w Szczecinie, Przygoda w Szczecinie, Szczecin[a], Wesoły sierpień. W listopadzie 1948 roku wraz z polską delegacją (wśród twórców byli Ewa Szelburg-Zarembina i Kazimierz Brandys) uczestniczy w obchodach rocznicy rewolucji październikowej w Moskwie[6].

3 czerwca 1949 dostał zawału serca. Podjęto decyzję o leczeniu w Warszawie. Po leczeniu i rekonwalescencji pozostał w Warszawie (przeniosła się tu również żona, teściowa i córka)[16]. Zamieszkał na stałe przy alei Róż[17]. W 1949 roku Gałczyński na zaproszenie Czechosłowackiego Ministerstwa Informacji wyjeżdża do Pragi, gdzie poznaje i zaprzyjaźnia się z czeskimi poetami, m.in. z Františkiem Halasem i Janem Pilařem[6].

Współpracował m.in. z tygodnikami „Bluszcz”, „Prosto z Mostu” (przed wojną), a po powrocie do kraju z „Przekrojem” i „Tygodnikiem Powszechnym” oraz krakowskim kabaretem Siedem kotów. Wiele z jego powojennych utworów – w tym Poemat dla zdrajcy (atak na Czesława Miłosza), czy panegiryk Umarł Stalin (1953)[18] – napisanych zostało w konwencji socrealistycznej. W 1950 sam stał się obiektem walki ideologicznej – jego twórczość została potępiona na Zjeździe Literatów Polskich przez Adama Ważyka jako drobnomieszczańska. W tym samym roku Gałczyński bierze udział w Międzynarodowym Wieczorze Poetyckim podczas Kongresu Obrońców Pokoju w Warszawie gdzie odczytuje wiersz napisany w Praniu Przez świat idące wołanie. W 1950 roku Gałczyński tworzy komediofarsę Babcia i wnuczek, czyli noc cudów. W 1951 roku Gałczyński wyjeżdża do Krakowa, gdzie na Wawelu ogląda konserwowane figury ołtarza Wita Stwosza. W marcu 1952 roku poeta doznaje drugiego zawału[6].

W ostatnich latach życia stworzył kilka większych form poetyckich: Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha (1950), Niobe (1951), Wit Stwosz (1952), Kronika olsztyńska (1952). Wydał m.in. tomiki wierszy Zaczarowana dorożka (1948), Ślubne obrączki (1949), Pieśni (1953). Był autorem tłumaczenia (a właściwie parafrazy) Snu nocy letniej Williama Szekspira (1952) oraz Ody do radości Friedricha Schillera. W latach 1950–1953 związany był z leśniczówką Pranie nad Jeziorem Nidzkim, gdzie napisał wiele utworów, m.in. Kronikę olsztyńską (1950). Tam też znajduje się obecnie jego muzeum.

Zmarł 6 grudnia 1953 w Warszawie na skutek trzeciego zawału serca. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, gdzie spoczęła także jego żona Natalia (1908-1976) (kwatera A2-10-18)[19].

Uchwałą Rady Państwa z 8 grudnia 1953 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi na polu literatury polskiej[20].

Gałczyński w piosenkach

Poezja K. I. Gałczyńskiego stała się inspiracją dla wielu twórców muzyki popularnej. Niektóre jego wiersze doczekały się kilku takich interpretacji. Teksty K.I. Gałczyńskiego wykorzystywane były także w kabaretach, takich jak: Kabaret Olgi Lipińskiej, Kabaret Potem czy też Barszcz z krokietem[21].

Powstały w PRL wiersz Ukochany kraj został użyty jako słowa pieśni socrealistycznej, którą planowano wprowadzić jako hymn państwowy. W 2001 roku powstał musical Ukochany kraj w reżyserii Janusza Józefowicza w teatrze muzycznym Studio Buffo.

Do piosenek z tekstami Gałczyńskiego należą:

Gałczyński w filmie

W 1984 roku, w Telewizji Polskiej został zrealizowany program poetycko - śpiewany "Deszcz", poświęconej twórczości Gałczyńskiego. Reżyseria: Barbara Borys-Damięcka. Wystąpili: Beata Poźniak, Michał Bajor, Krzysztof Tyniec, Agnieszka Kotulanka. Muzyka: Marek Grechuta, Władysław Szpilman.

W 13 odcinku serialu Zmiennicy pt. Spotkania z Temidą w jednej ze scen Kasia (Ewa Błaszczyk) czeka w warszawskich Łazienkach na spotkanie z Jackiem (Mieczysław Hryniewicz). Podczas oczekiwania dziewczyna wyobraża sobie wyznawane przez Jacka uczucia, które ten wyraża poprzez recytację fragmu wiersza Rozmowa liryczna z 1950[31].

Upamiętnienie

  • Czesław Miłosz sportretował Gałczyńskiego w książce Zniewolony umysł jako Deltę.
  • Od 1998 w Szczecinie organizowany jest konkurs poetycki (biennale), na cześć poety nazywany jest Gałczynaliami.
  • Kamień pamiątkowy na rogu ulic Towarowej i Grzybowskiej w miejscu, w którym znajdowała się kamienica, w której w latach 1905–1914 oraz 1918–1931 mieszkał Konstanty Ildefons Gałczyński. Kamień ustawiono z inicjatywy córki poety, Kiry Gałczyńskiej[4].
  • W Szczecinie, w domu przy ul Marii Skłodowskiej-Curie 17, gdzie poeta wraz z rodziną mieszkał w latach 1948–1949, znajduje się tablica pamiątkowa.
  • W 2005 roku, w setną rocznicę urodzin Gałczyńskiego, Poczta Polska wyemitowała znaczek z jego podobizną[32].
  • W 2005 roku Narodowy Bank Polski wydał trzy monety okolicznościowe z wizerunkiem Gałczyńskiego o nominałach: 2,10 oraz 200 złotych[33][34].
  • We wrześniu 2007 powstała w Warszawie Fundacja Zielona Gęś imienia Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego.
  • Konstanty Ildefons Gałczyński jest patronem 30 szkół w całej Polsce[35].
  • W Szczecinie 8 maja 1997 roku odsłonięto rzeźbę w kształcie stylizowanej „Zaczarowanej dorożki”[36] z wiersza Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, upamiętniającą pobyt poety w tym mieście w latach 1948–1949. Autorem rzeźby jest Stanisław Biżek[37].
  • W Zabrzu organizowany jest Ogólnopolski Konkurs Recytatorski „Z Gałczyńskim łatwiej” pod honorowym patronatem Kiry Gałczyńskiej[38]
  • 27 października 2018 roku na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie posadzono obok Alei Zasłużonych młody dąb – „Drzewko Pamięci”[39].
  • W lesie nieopodal Leśniczówki Pranie znajduje się głaz upamiętniający Gałczyńskiego z tablicą z napisem „W to miejsce K. I. Gałczyński przychodził pod ulubioną sosnę w latach 1950–1953. Poeci i drzewa odchodzą. Pozostają pamięć i poezja. Fundator Nadleśnictwo Maskulińskie 21 czerwca 2003”[40].
  • W Piszu na ulicy Kościuszki znajduje się pomnik Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego[41][42].
  • Muzeum Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego w Praniu[43].
  • Ścieżka dydaktyczna „Śladami Gałczyńskiego” na terenie Rezerwatu przyrody Jezioro Nidzkie[44].
  • W pobliżu Prania, między wsią Krzyże a stacją Karwica Mazurska rosła sosna, nazywana Sosną Gałczyńskiego. Sosnę ścięto w latach 80., z powodu jej uschnięcia. Na miejscu sosny znajduje się głaz pamiątkowy upamiętniający Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego[45][46].

Wydania

  • Teatrzyk Zielona Gęś, Wydawnictwo Iskry 2009
  • Wiersze z Prania, Wydawnictwo Iskry 2003
  • Mydło, czyli radzimy się powiesić, Wydawnictwo Iskry 2010

W listopadzie 2014 roku wydawnictwo Prószyński i S-ka rozpoczęło edycję dzieł zebranych poety z okazji 110. rocznicy urodzin pod redakcją Michała Nalewskiego[47].

Uwagi

  1. ↑ a b Niemal zapomniany wiersz Szczecin, zaczynający się od słów „Tutaj mój port…”, poeta napisał w 1948 roku. W numerze Kuriera Szczecińskiego z 2 października zamieszczono informację: „Z okazji 1000 numeru Kuriera Szczecińskiego otrzymaliśmy życzenia od znanego poety K.I. Gałczyńskiego, który załączył specjalnie dla „Kuriera” napisany wiersz pt. Szczecin”. W numerze wydrukowano też kopię otrzymanego rękopisu[48]. Wiersz został zamieszczony w zbiorze: K.I. Gałczyński, Poezje t. 2, Czytelnik, Warszawa 1957, t. 2, s. 269.

Przypisy

  1. ↑ Konstanty Ildefons Gałczyński – życie i twórczość. galczynski.kulturalna.com. [dostęp 2016-11-16].
  2. ↑ Ida Świerkocka: Śladami gwiazd II RP. Warszawa: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Skarpa Warszawska, 2017, s. 88–89. ISBN 978-83-63842-50-5.
  3. ↑ Ida Świerkocka: Śladami gwiazd II RP. Warszawa: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Skarpa Warszawska, 2017, s. 89. ISBN 978-83-63842-50-5.
  4. ↑ a b Jerzy S. Majewski. Gałczyński w domu i w melinie. „Gazeta Stołeczna”, s. 12, 29 sierpnia 2014. 
  5. ↑ Ida Świerkocka: Śladami gwiazd II RP. Warszawa: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Skarpa Warszawska, 2017, s. 90. ISBN 978-83-63842-50-5.
  6. ↑ a b c d e f g h i Oficjalna witryna Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, www.kigalczynski.pl [dostęp 2021-01-24].
  7. ↑ a b c Paweł Dunin-Wąsowicz: Praski przewodnik literacki. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2018, s. 27. ISBN 978-83-951050-2-9.
  8. ↑ Joanna Rolińska: Ale jest Warszawa. Rozmowy. Warszawa: The Facto, 2014, s. 172. ISBN 978-83-61808-37-4.
  9. ↑ Konstanty Ildefons Gałczyński – biografia, galczynski.kulturalna.com [dostęp 2021-02-01].
  10. ↑ Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny. Julian Krzyżanowski (red.). T. 1: A–M. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1984, s. 284. ISBN 83-01-05368-2.
  11. ↑ Ida Świerkocka: Śladami gwiazd II RP. Warszawa: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Skarpa Warszawska, 2017, s. 96. ISBN 978-83-63842-50-5.
  12. ↑ Mariusz Urbanek. Skumbrie w tomacie i ozór na szaro. „Odra”, 2013. (pol.). 
  13. ↑ Teresa Jasińska: Dom Kultury Środowisk Twórczych Klub „13 Muz”. W: op.cit. Encyklopedia Szczecina. s. 197.
  14. ↑ Konstanty Ildefons Gałczyński: Polskie gwiazdy. [w:] Oficjalna witryna Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego [on-line]. Mikołaj Gałczyński. [dostęp 2018-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-19)].
  15. ↑ Konstanty Ildefons Gałczyński, Satyra na bożą krówkę, [w:] galczynski.kulturalna.com, Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych – Kulturalna Polska [dostęp 2018-10-31].
  16. ↑ Marta Siłakowska (na podst. Piotr Szyliński (red.), „Z archiwum Sz.”, Dom Wydawniczy „Rebis”, Poznań 2005): Szczeciński Gałczyński. sic.szczecin.pl. [dostęp 2012-11-29]. (pol.).
  17. ↑ A wariat to lepszy gość: K.I. Gałczyński. [w:] Oficjalna witryna Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego [on-line]. kigalczynski.republika.pl. [dostęp 2014-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-04)]. (pol.).
  18. ↑ „Umarł Stalin”, Konstanty Ildefons Gałczyński.
  19. ↑ Lista pochowanych. Konstanty Gałczyński. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-03-16].
  20. ↑ M.P. z 1954 r. nr 12, poz. 289.
  21. ↑ a b c d e Oficjalna witryna Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, www.kigalczynski.pl [dostęp 2021-01-28].
  22. ↑ Staszek. Świat Książki. [dostęp 2021-02-17].
  23. ↑ Tata 2. kult.art.pl. [dostęp 2021-02-17].
  24. ↑ Marek Jackowski i Anna Maria Jopek „Deszcz”, PolskieRadio24.pl [dostęp 2021-01-29].
  25. ↑ Oficjalna strona Maryli Rodowicz, marylarodowicz.pl [dostęp 2021-01-28] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-02].
  26. ↑ Dzikie wino | Magda Umer [dostęp 2021-01-28] (pol.).
  27. ↑ Noc – Kwartet ProForma, www.kwartetproforma.iq.pl [dostęp 2021-01-28].
  28. ↑ Prośba o wyspy szczęśliwe | Magda Umer [dostęp 2021-01-28] (pol.).
  29. ↑ Pyłem księżycowym | Magda Umer [dostęp 2021-01-28] (pol.).
  30. ↑ LIRYKA, LIRYKA...: Spowiedź kretyna – Konstanty Ildefons Gałczyński, LIRYKA, LIRYKA... [dostęp 2021-01-29].
  31. ↑ Zmiennicy – WPT 1313 :: Ciekawostki: Pozostałe: Odcinek 13, www.zmiennicy.com [dostęp 2021-01-29].
  32. ↑ 2005.01.14. 100. rocznica urodzin Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. kzp.pl. [dostęp 2019-09-25].
  33. ↑ Emisja Monet i Banknotów w 2005 roku.
  34. ↑ Oficjalna witryna Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, www.kigalczynski.pl [dostęp 2021-01-25].
  35. ↑ Szkoły im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego.
  36. ↑ BIP UM Szczecin: Ewidencja pomników, akcentów rzeźbiarskich, tablic pamiątkowych i miejsc pamięci.
  37. ↑ Szczecin – pomniki.
  38. ↑ Wydział Kontaktów Społecznych: konkurs recytatorski „Z Gałczyńskim łatwiej...”. [w:] Serwis informacyjny Urzędu Miejskiego w Zabrzu [on-line]. um.zabrze.pl, 2011-10-07. [dostęp 2015-05-15].
  39. ↑ Stowarzyszenie Czas Przestrzeń Tożsamość: XII.Drzewka Pamięci. [w:] Newsletter > Najważniejsze wydarzenia [on-line]. Miasto Szczecin, 25 października 2018. [dostęp 2018-10-25].
  40. ↑ Głaz upamiętniający ulubioną sosnę Gałczyńskiego stoi na zrębie – leśnicy wycięli las, dzieje.pl [dostęp 2021-01-25] (pol.).
  41. ↑ Pomnik Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, Pisz, ul. Tadeusza Kościuszki – Ogólnopolski Katalog Turystyczny, czasnawypoczynek.pl [dostęp 2021-01-26].
  42. ↑ Pomnik Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego w Piszu – opis, cennik, zwiedzanie – info turystyczne | Travelin, www.travelin.pl [dostęp 2021-01-26].
  43. ↑ Muzeum Gałczyńskiego | Leśniczówka Pranie [dostęp 2021-01-26] (pol.).
  44. ↑ Pranie – przyrodnicza ścieżka dydaktyczna „Śladami Gałczyńskiego, Warmińsko-Mazurski Fundusz Filmowy [dostęp 2021-01-26] (pol.).
  45. ↑ Wielcy Polacy Pisarze Leksykon
  46. ↑ Nadleśnictwo Maskulińskie – Sosna Gałczyńskiego – Fakty
  47. ↑ Szarlatanów nikt nie kocha. Wiersze zebrane. Tom 1. [w:] Strona internetowa Prószyński Media Sp. z o.o. [on-line]. proszynski.pl. [dostęp 2015-09-29].
  48. ↑ Zapomniany wiersz Gałczyńskiego?. [w:] Portal Sedina.pl [on-line]. [dostęp 2018-10-29].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Nagrobek k i galczynski.JPG
Grób Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego
Lesniczowka Pranie.03.jpg
Leśniczówka Pranie
KonstantyIldefonsGalczynski1947.jpg
Konstanty Ildefons Gałczyński, Polish poet
Szczecin Zaczarowana dorozka (1).jpg
Autor: Kapitel, Licencja: CC BY-SA 4.0
"Zaczarowana dorożka" - rzeźba Stanisława Biżka na placu Gałczyńskiego w Szczecinie
Gałczynski w Pranie.jpg
Autor: Kerim44, Licencja: CC BY-SA 4.0
Pomnik K.I. Gałczyńskiego w Pranie
Sklodowskiej17-tablica.jpg
Autor: Joanna Kośmider, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tablica pamiątkowa przy wejściu na posesję przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie 17 w Szczecinie
Kamień Konstanty Ildefons Gałczyński Towarowa róg Grzybowskiej.JPG
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Kamień upamiętniający Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego w miejscu nieistniejącej kamienicy przy ul. Towarowej 54 na rogu ulic Towarowej i Grzybowskiej w której w latach 1906-1931 mieszkał poeta