Konstanty Koziełło

Konstanty Koziełło

major obserwator
Data i miejsce urodzenia	16 sierpnia 1895 Hiniówka, Wileńszczyzna
Data i miejsce śmierci	15 maja 1926 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1916–1926
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	8 płocki pułk artylerii lekkiej, 7 pułk artylerii lekkiej, 14 eskadra wywiadowcza, 12 eskadra wywiadowcza
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Grób majora Konstantego Koziełło na Starych Powązkach w Warszawie (stan na marzec 2022)

Konstanty Koziełło (ur. 16 sierpnia 1895 w Hiniówce, zm. 15 maja 1926 w Warszawie^[1]) – major obserwator Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Konstanty Koziełło urodził się 16 sierpnia 1895 w Hiniówce na Wileńszczyźnie, w rodzinie Stanisława i Konstancji z Salmonowiczów. Po ukończeniu Korpusu Kadetów w Połocku i ukończeniu szkoły artylerii uzyskał stopień chorążego. W 1917 mianowany został podporucznikiem. Po zakończeniu działań wojennych w 1918 powrócił do Polski.

31 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 8 pułku artylerii polowej, w którym pełnił służbę na stanowisku młodszego, a później starszego oficera baterii, a od kwietnia 1919 roku – dowódcy baterii. W sierpniu 1919 przeniesiony został do 7 pułku artylerii polowej, a dwa miesiące później do Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Warszawie, w charakterze słuchacza II kursu.

10 marca 1920 po ukończeniu kursu, został przydzielony najpierw do 14 eskadry wywiadowczej, a później do 10 eskadry wywiadowczej. Odznaczył się wielką odwagą w czasie wojny polsko–bolszewickiej, za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Po zakończeniu wojny został przydzielony jako obserwator do 12 eskadry wywiadowczej. W 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Z dniem 1 września 1922 został przeniesiony z 2 pułku lotniczego w Krakowie do 1 pułku lotniczego w Warszawie^[2] i wyznaczony na stanowisko oficera taktycznego. W październiku 1923 odkomenderowany na pięciomiesięczny kurs doszkalający w Szkole Podchorążych Piechoty. Po ukończeniu kursu objął w macierzystym pułku stanowisko komendanta szkoły podoficerskiej. W maju 1924 został mianowany dowódcą 12 eskadry wywiadowczej. Od września 1925 ponownie pełnił obowiązki oficera taktycznego pułku. 3 maja 1926 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 5. lokatą w korpusie oficerów zawodowych aeronautycznych.

15 maja 1926 w czasie przewrotu majowego, wykonując rozpoznanie został zestrzelony i poniósł śmierć^[3]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 176-4-32)^[4].

Awanse

• podporucznik – 1917
• porucznik – 14 października 1920 z dniem 1 grudnia 1919 w wojskach lotniczych^[5]
• kapitan – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• major – 3 maja 1926 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 5. lokatą w korpusie oficerów zawodowych aeronautycznych

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Polowa Odznaka Obserwatora – pośmiertnie 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[6]
• Odznaka Obserwatora – 12 marca 1921^[7]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Marian Romeyko: Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933. (pol.).
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.