Konsulat Generalny Stanów Zjednoczonych Ameryki w Gdańsku
Konsulat Generalny Stanów Zjednoczonych Ameryki w Gdańsku (ang. U.S. General Consulate in Gdansk, niem. Amerikanisches Konsulat in Danzig) – amerykańska placówka konsularna mieszcząca się w Gdańsku w latach 1836-1954.
Historia przedstawicielstw
Do I wojny światowej
W Gdańsku Stany Zjednoczone utrzymywały placówkę konsularną w latach 1836-1916[1], pod następującymi adresami:
- Brotbänkergasse 705, obecnie ul. Chlebnicka 38 lub 39 (1839),
- Krebsmarkt 7, obecnie Targ Rakowy (1867-1872),
- Fleischergasse 34, obecnie ul. Rzeźnicka (1874-1880),
- Brotbänkergasse 11 (1884),
- Frauengasse 45, obecnie ul. Mariacka (1886-1888),
- w Domu Schlütera przy Jopengasse 2, obecnie ul. Piwna (1890-1899),
- Jopengasse 51 (1900),
- Jopengasse 64 (1902-1903),
- Hundegasse 43, obecnie ul. Ogarna (1904-1905),
- Langermarkt 45, obecnie Długi Targ (1907-1914),
- Große Wollwebergasse 4, obecnie ul. Tkacka (1915),
- Jopengasse 64 (1916-1917),
początkowo jako agencję konsularną, od 1906 w randze konsulatu. Do około 1905 agencja konsularna w Gdańsku podlegała konsulatowi w Szczecinie.
Agent konsularny Ernst August Claaszen dysponował prywatną rezydencją w Sopocie przy Ernststraße 8 (obecnie ul. Poniatowskiego).
Po I wojnie światowej
W latach 1919-1920 Stany Zjednoczone utrzymywały w Gdańsku placówkę Departamentu Stanu z urzędnikiem w randze komisarza, której tuż przed powstaniem Wolnego Miasta Gdańska (15 listopada 1920) podniesiono rangę urzędu do konsulatu (29 marca 1920[2])[3],
- w latach 1921-1936 z siedzibą w budynku Gdańskiego Towarzystwa Ubezpieczeń od Ognia (Danziger Feuersocietät) przy Elisabethwall 9, obecnie Wały Jagiellońskie 36[4],
- przy Hinderburgallee 55, obecnie al. Zwycięstwa (1938),
- oraz przy Elisabethwall 9 (1939-1940[5]).
Następnie konsulat, wraz z ówczesnym konsulem Clarkiem Porterem Kuykendallem przeniesiono do Königsbergu[6].
Po II wojnie światowej
W okresie powojennym, w 1945, Stany Zjednoczone ponownie uruchomiły urząd konsularny w Gdańsku, początkowo mającą status konsulatu generalnego, od 1946 konsulatu. Początkowo konsulat mieścił się w Sopocie w Willi Piotrowskiego przy ul. Kościuszki 41 (1946), a następnie w Gdańsku w willi z ok. 1900[7] w al. Grunwaldzkiej 1 (1947[8]-1950)[9]. Pod koniec 1950 placówka zawiesiła działalność, nie była obsadzona przez pracowników służby zagranicznej Stanów Zjednoczonych, a w marcu 1953 władze polskie wymusiły jej całkowitą likwidację[10][11].
Kierownicy konsulatu
Okres do 1914 r.
- 1836-1844 - Georg Baum, agent konsularny (1796–1844)
- 1845-1888 – Peter Collas, konsul generalny/agent konsularny (1819-1889)
- 1889-1902 – Philipp Karl Albrecht, agent konsularny (1857-1912)
- 1902-1915 – Ernst August Claaszen, agent konsularny (1853-1924)
Okres 1919-1939
- 1919-1921 – William Dawson, komisarz/konsul (1895-1972)
- 1921-1922 – Charles Lewis Hoover (1872-1949)
- 1922-1923 – Charles Hahn Albrecht (1885-1929)
- 1923-1929 – Edwin Carl Kemp (1884-1971)
- 1929-1932 – Clarence Warwick Perkins jr., Warwick Perkins (1899-1987)
- 1932-1933 – Charles Harrington Heisler (1888-1976)
- 1934 – John Herman Bruins (1896-1954)
- 1934-1938 – Waldemar John Gallman (1899-1980)
- 1938 – Julius Wadsworth (1902-1999)
- 1938-1940 – Clark Porter Kuykendall (1896-1957)
Okres od 1945 r.
- 1945-1947 – Joseph Floyd Burt, konsul generalny (1896-)
- 1947-1949 – Howard Arthur Bowman, konsul (1894-1971)
- 1949-1950 – Anthony J. Juraska, wicekonsul (1924-)
- 1950 - Ernest V. Polutnik, wicekonsul (1893-1987)
Zobacz też
- Ambasada Stanów Zjednoczonych Ameryki w Polsce
Bibliografia
- Marek Andrzejewski , Ludzie Wolnego Miasta Gdańska (1920-1939), Informator biograficzny, Gdańsk: Marpress, 1997, s. 79, ISBN 83-87291-27-7, OCLC 830552971 .
- Encyklopedia Gdańska, Fundacja Gdańska 2012
- Daniel Czerwiński: Działania aparatu bezpieczeństwa Polski Ludowej wobec zachodnich placówek dyplomatycznych w Trójmieście na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX w. (zarys zagadnienia), Słupskie Studia Historyczne, nr 19, rok 2013, s. 221-238
- książki adresowe i telefoniczne
Linki zewnętrzne
- historia stosunków amerykańsko-polskich, w jęz. ang.
- historia stosunków amerykańsko-niemieckich, w jęz. ang.
Przypisy
- ↑ Records of Consular Posts 1790-1963, [w:] [1].
- ↑ Register of the departament of state 1925, s. 117
- ↑ http://images.library.wisc.edu/FRUS/EFacs/1919v02/reference/frus.frus1919v02.i0007.pdf.
- ↑ W latach PRL siedzibie KW PZPR, obecnie prokuratur – apelacyjnej i okręgowej.
- ↑ Bundesarchiv, R 70-Polen/223, Der Polizei-Präsident an den Herrn Reichsstatthalter des Reichsgaues Danzig-Westpreussen durch den Herrn Regierungspräsidenten des Reg.Bez.Dzg, s.a., k. 92
- ↑ Department of State Bulletin, Vol. 11, No. 32 - Publication 1430, February 3, 1940, s. 148
- ↑ https://download.cloudgdansk.pl/gdansk-pl/d/20150963544/wykaz-obiektow-skarbu-panstwa-administrowanych-przez-gznk-do-pytania-nr-38-i-39.pdf
- ↑ Międzynarodowe Targi Gdańskie, Katalog Oficjalny 1947
- ↑ Od 1956 mieszczącego siedzibę Konsulatu Generalnego ChRL.
- ↑ Co było reakcją na zamknięcie przez USA polskich konsulatów w Chicago, Detroit i Nowym Jorku; źródło: Reading Eagle – 1 marca 1954, [w:] [2].
- ↑ Longin Pastusiak: Z tajników archiwów dyplomatycznych. Stosunki polsko-amerykańskie w latach 1948–1954, Wyd. Adam Marszałek Toruń 2004
Media użyte na tej stronie
Gdańsk, tzw. "Dom Schlütera" przy Piwnej 1.
Autor: Rafał Peplinski, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Zespół willowy: willa, ogród, altana ul. Kościuszki 41, Sopot
Autor: Wolskaola, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Gdańsk Główne Miasto, Długi Targ 45 - kamienica w zespole Dworu Artusa - Stary Dom Ławy
(c) Yanek / fotopolska.eu, CC BY-SA 3.0
Konsulat ChRL w Gdańsku czyli budynek z nr 1, na Alei Grunwaldzkiej.
Autor: Gdaniec, Licencja: CC BY 3.0
Gdańsk Główne Miasto - kamienice przy ul. Ogarnej 44/45 (z lewej) i 42/43 (w środku)
Dawna siedziba Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku (KW PZPR). Ulica Wały Jagiellońskie, Gdańsk. Gmach pierwotnie posiadał dach czterospadowy (na szóstej kondygnacji), z poddaszem. Ostatnie piętro (piąte, odróżniające się stylem) zostało nadbudowane po spaleniu budynku podczas protestu robotniczego w grudniu 1970.