Kontaktron

Ten artykuł od 2013-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kontaktron

Kontaktron – hermetyczny łącznik elektryczny sterowany magnesem. Pierwsze takie urządzenia pojawiły się na rynku w roku 1940, jako rozwinięcie przekaźnika.

Kontaktron składa się z hermetycznej bańki szklanej, w której – w atmosferze gazu obojętnego lub w próżni (kontaktrony wysokonapięciowe najczęściej wykonywane są jako próżniowe) – zatopione są styki z materiału ferromagnetycznego. Pod wpływem odpowiednio ukierunkowanego zewnętrznego pola magnetycznego w stykach indukuje się własne pole magnetyczne, w wyniku czego przyciągają się one i zwierają^[1].

Aby polepszyć pracę styków i uzyskać stabilną charakterystykę pracy, końce styków pokrywa się – w zależności od przeznaczenia i warunków pracy – warstwą metalu szlachetnego: złotem, wolframem, rutenem lub rodem albo powłokami mieszanymi. Istnieje także odmiana styków zwilżana rtęcią.

Można rozróżnić, ze względu na sposób podtrzymywania i zwalniania styków, dwa typy kontaktronów:

• nieremanencyjne – potrzebują energii w postaci pola magnetycznego do podtrzymania jednego ze stanów (najpopularniejsze)
• remanencyjne – zmieniają stan pod wpływem krótkiego impulsu pola o polaryzacji odwrotnej niż w poprzednim cyklu sterowania, a do podtrzymania stanu nie jest potrzebna energia.

Ważną cechą jakościową kontaktronów jest ich czułość na pole magnetyczne, wyrażana w amperozwojach (symbol AT). Typowe czułości ogólnie dostępnych kontaktronów wynoszą od 10 do 60 amperozwojów, przy czym niższa wartość odpowiada większej czułości.

Przypisy