Kontra wywoławcza

Kontra wywoławcza, brydżowa konwencja licytacyjna, najprostsza odmiana kontry informacyjnej. W podstawowej formie kontra po naturalnym otwarciu przeciwnika pokazuje rękę o sile przynajmniej standardowego otwarcia (od 12 punktów), zazwyczaj krótkość w kontrowanym kolorze i długość w pozostałych kolorach. Krzysztof Jassem definiuje kontrę wywoławczą następująco: "kontra wywoławcza, oznaczająca kartę w sile otwarcia bez dobrego koloru do licytacji [...] Celem kontry wywoławczej jest znalezienie koloru do gry własnej, a nie podwojenie premii za wpadkę przeciwników. Dlatego karta tym bardziej nadaje się do kontry wywoławczej, im mniej kart posiadamy w kolorze kontrowanym (wtedy mamy więcej kart w pozostałych maściach, co zwiększa szansę znalezienia koloru do gry). Im lepszy układ w kolorach pozostałych, tym słabsza honorowo może być kontra. Jeśli np. przeciwnik otworzył jedno kier, to z układem 4144 (z singlem kier) kontrę możemy zaaplikować od 12 (okazyjnie 11) punktów, a z układem 4333 nad kontrą trzeba się dobrze zastanowić nawet z trzynastoma punktami."[1]

Jako stosunkowo naturalna odzywka kontra wywoławcza została zapewne opracowana niezależnie przez wielu autorów w początkowym okresie istnienia brydża, w Stanach Zjednoczonych za autorów tej konwencji uważa się Charlesa Pattona i Bryanta McCampbella[2] (ok. 1912).

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Opis systemu. jassem.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-01-08)]. "Wspólny Język 2005"
  2. ↑ The Official Encyclopedia of Bridge, wyd. Newly rev., 4th ed., New York: Crown, 1984, ISBN 0-517-55272-8, OCLC 10375039.