Kontralt
Kontralt (alt głęboki) – rodzaj głosu żeńskiego o najniższej tessiturze. Skala kontraltu obejmuje co najmniej dźwięki od c do d2. Kontralcistki operują głosem o bardzo dużej skali – w niektórych przypadkach aż do wysokiego c-trzykreślnego sopranu.
Kontralt jest rzadko spotykanym głosem zwłaszcza w Europie. Znane osoby, które śpiewały kontraltem to m.in.: światowej sławy śpiewaczki operowe Adriana Basile, Marian Anderson, Ewa Podleś, Nathalie Stutzmann, Kathleen Ferrier i Sonia Prina. W historii muzyki operowej znaczącą rolę odegrała kontralt Geltrude Righetti-Giorgi dla której Gioacchino Rossini napisał dwie główne role w operach Cyrulik sewilski (Rozyna) i Kopciuszek (Angelina).
Przede wszystkim kontralt – wbrew powszechnemu mniemaniu – nie jest głosem niższym niż alt[1]. Kontralt jest głosem bardziej wszechstronnym i rozległym. W przeciwieństwie do krótkiego altu, ma skalę ponad trzech oktaw. W dolnym rejestrze brzmi nisko i ciemno jak alt, lecz w górnym rejestrze, którego brak altowi, brzmi jak sopran. Różnica podstawowa: kontralt, w przeciwieństwie do altu, musi mieć biegłość techniczną, czyli umiejętność szybkiego śpiewania, zwaną koloraturą. Altowi na ogół ta umiejętność nie jest potrzebna[2].
Przypisy
- ↑ Pod hasłem Stimmfach (niemiecki system kategoryzacji śpiewaków, zwłaszcza operowych), podana jest charakterystyka Dramatischer Alt (polski odpowiednik: kontralt dramatyczny) vs Tiefer Alt (niski kontralt), który jest tożsamy z altem.
- ↑ jw. Kontralt stylistycznie podobny do mezzosopranu dramatycznego, lecz niższy. Wiele mezzosopranów próbowało szczęścia w tych rolach, jednak wychodzi to lepiej prawdziwym altom. Głęboki, penetrujący niski głos kobiecy. To bardzo rzadki typ głosu, jest ciemniejszy i bogatszy niż typowy alt (zob. Stimmfach).
Bibliografia
- Encyklopedia rmfclassic.pl. rmfclassic.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-24)].