Konwencja londyńska (1841)

Konwencja londyńska – zawarta 13 lipca 1841 roku konwencja podpisana przez przedstawicieli Wielkiej Brytanii, Prus, Rosji, Austrii, Francji i Turcji dotycząca cieśnin czarnomorskich. Zakończyła ona tzw. drugi kryzys wschodni i zniosła uprzywilejowaną pozycję Rosji wynikającą z postanowień traktatu z Unkiar-Iskielessi. Mimo to uznaje się podpisanie tej konwencji za krok w stronę normalizacji stosunków między mocarstwami europejskimi, w szczególności zaś między Wielką Brytanią a Rosją.[1]

Konwencja głosiła, że zgromadzone na konferencji w Londynie mocarstwa jednomyślnie, drogą formalnego aktu uznają zgodnie ze starym prawem państwa osmańskiego, przejazd obcych statków wojennych przez cieśniny Bosforu i Dardaneli za wzbroniony, dopóki Wysoka Porta znajduje się w stanie pokoju.

Współcześnie zasady przepływania okrętów wojennych przez w/w cieśniny określa konwencja z Montreux.

Przypisy

  1. ↑ J. Clarke, British Diplomacy and Foreign Policy 1782-1865: the National Interest, Londyn 1989.

Bibliografia

  • Wiesław Dobrzycki: Geneza, funkcjonowanie i upadek systemu wiedeńskiego. W: Wiesław Dobrzycki: Historia stosunków międzynarodowych 1815-1945. Wyd. X. Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, 2007, s. 52. ISBN 978-83-7383-062-2.

Linki zewnętrzne