Konwencja w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji

Obowiązywanie Konwencji w państwach świata
Kolor granatowy – państwa, które ratyfikowały konwencję
Kolor błękitny – państwa, które tylko podpisały konwencję

Konwencja w sprawie Zwalczania Handlu Ludźmi i Eksploatacji Prostytucji (ang. Convention for the Suppression of the Traffic in Persons and of the Exploitation of the Prostitution of Others) – umowa międzynarodowa przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ rezolucją nr 317(IV) z 2 grudnia 1949 roku[1], otwarta do podpisania 21 marca 1950 w Lake Success w stanie Nowy Jork, weszła w życie 25 lipca 1951 roku zgodnie z art. 24[2]. Wzorowana na projekcie Ligi Narodów z 1937 unifikującym umowy zwalczające handel ludźmi z lat 1904, 1910[3], 1921[4]i 1933[5]. Depozytariuszem jest Sekretarz Generalny ONZ. Konwencja spisana została w językach angielskim i francuskim.

Do rozstrzygania sporów w sprawie interpretacji Konwencji lub jej stosowania właściwy jest Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości (art. 22).

W rocznicę uchwały obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Upamiętniający Zniesienie Niewolnictwa.

Główne postanowienia dokumentu-zobowiązania państw będących stronami

  • zakaz dostarczania, zwabiania lub uprowadzania w celach prostytucji innej osobę, nawet za jej zgodą (art. 1),
  • zakaz eksploatacji prostytucji innej osoby, nawet za jej zgodą (art. 1),
  • zakaz prowadzenia legalnych domów publicznych bądź wynajmowania w tym celu jakiegoś pomieszczenia (art. 2),
  • zakaz rejestracji osób prostytuujących się i stosowania wobec nich restrykcyjnych działań (art. 6),
  • zobowiązanie do karania każdego, kto czerpie zyski z cudzej prostytucji (art. 4),
  • zobowiązanie do współpracy w ściganiu i karaniu sprawców handlu ludźmi w celu prostytucji, który został uznany za przestępstwo międzynarodowe (art. 8 i nast.).

Ratyfikacja

Konwencja została ratyfikowana przez 82 ze 193 państw członkowskich ONZ. Dokument podpisały, lecz nie ratyfikowały następujące państwa: Benin, Birma, Dania, Ekwador, Finlandia, Ghana, Honduras, Indonezja, Iran, Kambodża, Liberia, Madagaskar, Mali, Mauritius, Mikronezja, Nigeria, Pakistan, Senegal i Sierra Leone.

Polska ratyfikowała konwencję 26 kwietnia 1952 na podstawie ustawy z 29 lutego tegoż roku[6].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Resolution adopted by the General Assembly 317 (IV)
  2. ↑ ONZ: Convention for the Suppression of the Traffic in Persons and of the Exploitation of the Prostitution of Others – status at 25.03.2012 (ang.). treaties.un.org. [dostęp 2012-03-25].
  3. ↑ Dz.U. z 1922 r. nr 87, poz. 783
  4. ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 125, poz. 893
  5. ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 7, poz. 37
  6. ↑ Konwencja w sprawie Zwalczania Handlu Ludźmi i Eksploatacji Prostytucji, (Dz.U. z 1952 r. nr 41, poz. 278). Agnieszka Grzybek (red.): Prawa kobiet w dokumentach ONZ. Warszawa: Ośrodek Informacji Środowisk Kobiecych – OŚKa, 1996, s. 306. ISBN 83-909820-2-1.

Media użyte na tej stronie

Persontrafficconvention.png
States parties and signatories of the Convention for the Suppression of the Traffic in Persons and of the Exploitation of the Prostitution of Others. States parties in dark blue; signatory states in light blue.