Kopieniactwo
Uprawa kopieniacza – sposób uprawy gleby, polegający na odwracaniu warstwy wierzchniej przy zastosowaniu narzędzi ręcznych (np. szpadla, motyki). Metoda mało wydajna, stosowana w epoce późnego mezolitu i wczesnego neolitu przed upowszechnieniem się orki sprzężajnej[1]. Obecnie stosowana w uprawie niewielkich areałów rolnych (np. ogródków przydomowych), których mała powierzchnia uniemożliwia wykorzystanie zmechanizowanych środków produkcji rolniczej.
Przypisy
- ↑ Tadeusz Łepkowski, Słownik historii Polski, Warszawa 1973, s. 187
Bibliografia
- Jan Flis, Szkolny słownik geograficzny, WSiP, Warszawa, 1985, s. 212, ISBN 83-02-00870-2