Kormoran krasnolicy

Kormoran krasnolicy
Urile pelagicus
(Pallas, 1811)
Ilustracja
Szata godowa
Ilustracja
Szata spoczynkowa
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

głuptakowe

Podrząd

głuptakowce

Rodzina

kormorany

Rodzaj

Urile

Gatunek

kormoran krasnolicy

Synonimy
  • Phalacrocorax pelagicus Pallas, 1811[1]
  • Leucocarbo pelagicus (Pallas, 1811)[2]
  • Stictocarbo pelagicus (Pallas, 1811)[2]
Podgatunki
  • U. p. pelagicus (Pallas, 1811)
  • U. p. resplendens (Audubon, 1838)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
Status iucn3.1 LC pl.svg

Kormoran krasnolicy[4] (Urile pelagicus) – gatunek dużego ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje wybrzeża Pacyfiku od Alaski po Zatokę Kalifornijską oraz od północno-wschodniej Syberii i Kuryli po północną Japonię i północno-wschodnie Chiny. Zachodnia populacja zimuje na południe od zasięgu letniego, osiągając wschodnie Chiny i Japonię[5]. Nie jest zagrożony.

Morfologia

Długość ciała od 63 do 76 cm, rozpiętość skrzydeł 91–102 cm; masa ciała: samce 1814–2440 g, samice 1214–2041 g[5]. Szyja zielonkawa, pierzasty czub z przodu i z tyłu głowy[6].

Podgatunki

Wyróżnia się dwa podgatunki Urile pelagicus[5][7]:

  • U. p. pelagicus (Pallas, 1811) – wyspy i wybrzeża północnego Pacyfiku; zimą zachodnia populacja osiąga na południu wschodnie Chiny i Japonię
  • U. p. resplendens (Audubon, 1838) – amerykańskie wybrzeża Pacyfiku od południowo-zachodniej Kanady (Kolumbia Brytyjska) do północno-zachodniego Meksyku (Kalifornia Dolna)

Ekologia

Kormoran krasnolicy występuje na wybrzeżach i w zatokach, gdzie żeruje. Na morzu zwykle trzyma się blisko brzegu, ale czasami zapuszcza się na otwarte morze. Gniazduje zarówno na wyspach, jak i wybrzeżach kontynentalnych, często w niedostępnych miejscach – na wąskich półkach na klifach lub stromych zboczach[8].

Sezon lęgowy trwa od maja do lipca. Ptak ten gniazduje w małych koloniach, ale i w samotnych parach. Gniazdo budują oboje rodzice; składa się ono z patyków, alg, traw, mchu i różnych odpadków, spojonych guanem. Gniazdo jest ponownie wykorzystywane przez kilka lat z rzędu, ptaki co roku dodają nowy materiał. W zniesieniu zwykle 3–5 jaj. Wysiadywaniem zajmują się oboje rodzice przez około miesiąc. Pisklęta rodzą się nagie, ale wkrótce pokrywają się puchem w kolorze sadzy. Karmią je oboje rodzice. Młode opuszczają gniazdo po 45–55 dniach od wyklucia, ale jeszcze przez kilka tygodni są dokarmiane przez rodziców[8].

Żywi się głównie rybami, zjada także skorupiaki i inne bezkręgowce wodne (np. robaki morskie), niekiedy także glony[8].

Status

IUCN uznaje kormorana krasnolicego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku[3]. W 2017 roku organizacja Partners in Flight szacowała liczebność światowej populacji na około 400 tysięcy osobników[9]. BirdLife International uznaje globalny trend liczebności populacji za spadkowy, choć niektóre populacje mogą być stabilne, a trendy liczebności niektórych populacji nie są znane[3].

Przypisy

  1. Phalacrocorax pelagicus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] [dostęp 2021-09-11] (ang.).
  2. a b D. Lepage: Pelagic Cormorant Phalacrocorax pelagicus. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2021-09-11]. (ang.).
  3. a b c Urile pelagicus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  4. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Phalacrocoracidae Reichenbach, 1849-50 (1836) - kormorany - Cormorants (wersja: 2017-09-23). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-02-28].
  5. a b c Orta, J., Garcia, E.F.J., Jutglar, F. & Kirwan, G.M.: Pelagic Cormorant (Urile pelagicus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-28].
  6. Jerzy Lewczuk (tłum.): Wybrzeża morskie. Warszawa: Delta, 1997, seria: Encyklopedia Dzikich Zwierząt. ISBN 83-7175-105-2.
  7. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-09-11]. (ang.).
  8. a b c N. Bouglouan: Pelagic Cormorant. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-09-11]. (ang.).
  9. Pelagic Cormorant Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-09-11]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Status iucn3.1 LC pl.svg
Autor: unknown, Licencja: CC BY 2.5
Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Pelagic Cormorant (Phalacrocorax pelagicus) at Monterey Bay.jpg
Autor: Alan Vernon, Licencja: CC BY 2.0
Pelagic Cormorant Phalacrocorax pelagicus in full breeding plumage, Monterey Bay, California.
Phalacrocorax pelagicus.jpg
Autor: Kevin Cole from Pacific Coast, USA, Licencja: CC BY 2.0
Adult Pelagic Cormorant at south side Morro Rock