Kornel Morawiecki

Kornel Morawiecki
Ilustracja
(c) Komitet Wyborczy Kornela Morawieckiego, CC BY-SA 3.0

Kornel Morawiecki (2010)
Data i miejsce urodzenia

3 maja 1941
Warszawa

Data i miejsce śmierci

30 września 2019
Warszawa

Zawód, zajęcie

polityk, fizyk

Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Stanowisko

poseł na Sejm VIII kadencji (2015–2019), przewodniczący Partii Wolności (1990–1993), przewodniczący Wolnych i Solidarnych (2016–2019)

Partia

PW, RdR, ROP, WiS

podpis
Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Odznaka pamiątkowa "Krzyż Solidarności Walczącej" Krzyż Komandorski Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny)
Kornel Morawiecki na znaczkach Solidarności Walczącej (1987)
Marszałek senior Kornel Morawiecki (z prawej) i Marek Kuchciński; pierwsze posiedzenie Sejmu RP VIII kadencji, 12 listopada 2015
Z członkami nowo powstałego koła poselskiego Wolni i Solidarni: Ireneuszem Zyską i Małgorzatą Zwiercan w Sejmie (2016)
Kornel Morawiecki podczas exposé premiera Mateusza Morawieckiego w Sejmie, 12 grudnia 2017

Kornel Andrzej Morawiecki (ur. 3 maja 1941 w Warszawie, zm. 30 września 2019 tamże) – polski polityk, fizyk i nauczyciel akademicki.

Działacz opozycji demokratycznej w czasach PRL, założyciel i przewodniczący Solidarności Walczącej, poseł i marszałek senior Sejmu VIII kadencji. Kandydat na urząd prezydenta RP w wyborach w 2010. Kawaler Orderu Orła Białego. Ojciec Mateusza Morawieckiego, prezesa Rady Ministrów.

Życiorys

Wykształcenie i działalność zawodowa

Syn Michała (1914–1977)[1] i Jadwigi z domu Szumańskiej (1912–1975)[2]. Maturę zdał w 1958 w IV Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Mickiewicza w Warszawie. W 1963 ukończył studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1970 uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie pracy poświęconej kwantowej teorii pola napisanej pod kierunkiem profesora Jana Rzewuskiego[3]. Był pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Wrocławskim, początkowo w Instytucie Fizyki Teoretycznej, następnie w Instytucie Matematycznym. Od 1973 do połowy 2009 pracował w Instytucie Matematyki i Informatyki Politechniki Wrocławskiej[4].

Działalność opozycyjna w okresie PRL

W 1968 uczestniczył w strajkach studenckich[5]. Po ich stłumieniu, wspólnie z Jerzym Petryniakiem, Zdzisławem Ojrzyńskim, Piotrem Plenkiewiczem oraz Ryszardem Trąbskim, wydrukował i kolportował ulotki potępiające ówczesne władze komunistyczne za represje wobec protestujących. W podobnym zespole wydawał ulotki przeciwko interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w sierpniu 1968, a następnie przeciwko stłumieniu przez władze protestów robotniczych w grudniu 1970. W 1979 związał się od drugiego numeru z wydawanym we Wrocławiu drugoobiegowym periodykiem „Biuletyn Dolnośląski”. W tym samym roku wraz z grupą znajomych witał papieża Jana Pawła II w Warszawie, Częstochowie i Krakowie podczas pierwszej pielgrzymki do Polski biało-czerwonym transparentem z napisem „Wiara i Niepodległość”. Od 1980 był rozpracowywany przez funkcjonariuszy KW Milicji Obywatelskiej i WUSW we Wrocławiu w ramach sprawy operacyjnej o kryptonimie „Harcerz” (zmienionym później na „Tarantula”). Rozpracowywanie przez SB zakończono w styczniu 1990[6][7].

W trakcie wydarzeń sierpniowych w 1980 wraz z „Biuletynem Dolnośląskim” włączył się w organizowanie strajków we Wrocławiu. We wrześniu tegoż roku brał udział w organizowaniu regionalnych struktur „Solidarności”. Wraz z Nikołajem Iwanowem i zespołem „Biuletynu Dolnośląskiego” drukował po rosyjsku odezwy do żołnierzy radzieckich stacjonujących w Polsce. Za tę działalność został zatrzymany, zwolniono go po poręczeniu udzielonym przez rektora PWr i groźbie strajku powszechnego w regionie. Był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku i jednym z inicjatorów przyjęcia przez zjazd Posłania do ludzi pracy Europy Wschodniej.

Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 uniknął internowania, gdyż przewoził wieczorem sprzęt poligraficzny. Z zespołem „Biuletynu Dolnośląskiego” zaangażował się w działalność podziemną. Korzystając z zakonspirowanej struktury, rozpoczął działalność poligraficzną. Pierwszy numer drugoobiegowego pisma „Z dnia na dzień” był drukowany w nocy z 13 na 14 grudnia i został kolportowany od rana 14 grudnia we Wrocławiu. Zajął się także wydawaniem prasy i wydawnictw Regionalnego Komitetu Strajkowego „Solidarność” we Wrocławiu, był upoważniony przez przewodniczącego regionu Władysława Frasyniuka do wydawania i podpisywania oświadczeń w imieniu RKS.

Na przełomie maja i czerwca 1982 założył organizację pod nazwą Solidarność Walcząca (początkowo posługującą się nazwą Porozumienie Solidarność Walcząca). W manifeście programowym Kim jesteśmy? O co walczymy? wskazano, że podstawowymi założeniami SW jest „walka o odzyskanie niepodległości i budowa Rzeczpospolitej Solidarnej”. Odrzucano ugodę z urzędującą władzą i reformowanie systemu, deklarowano walkę podjazdową „na wszystkich poziomach i różnymi metodami”[8].

9 listopada 1987 Kornel Morawiecki został zatrzymany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa we Wrocławiu. Przetransportowano go do Warszawy i osadzono w areszcie na Rakowieckiej, gdzie przetrzymywany był w całkowitej izolacji. Zaostrzyły się wówczas u niego schorzenia: choroba wrzodowa i zapalenie oka. W ramach odpowiedzialności rodzinnej odmówiono wtedy jego żonie wydania paszportu na wyjazd do Wielkiej Brytanii. W marcu 1988 Zbigniew Romaszewski wystosował w jego sprawie list do Amnesty International w Londynie, ale organizacja ta nie wciągnęła go na listę więźniów sumienia, gdyż stwierdziła, że musi wyjaśnić, czy nie był on związany z działalnością terrorystyczną[9]. Z inicjatywy Konfederacji Polski Niepodległej w USA powstał Komitet na rzecz Uwolnienia Kornela Morawieckiego. Jan Olszewski (który miał być jego obrońcą w planowanym procesie) namówił go do wyjazdu wraz z Andrzejem Kołodziejem do Włoch. Kornel Morawiecki opuścił kraj 30 kwietnia 1988. Po trzech dniach, podczas próby powrotu, został deportowany z lotniska w Warszawie do Wiednia[10]. Udało mu się powrócić konspiracyjnie[11] do Polski pod koniec sierpnia 1988. Ujawnił się dopiero w czerwcu 1990[7].

Działalność publiczna w III RP

W 1990 zgłosił swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich, nie udało mu się jednak zebrać wymaganych 100 tys. podpisów do jej zarejestrowania. 7 lipca 1990 założył Partię Wolności, z której ramienia bez powodzenia kandydował w wyborach parlamentarnych w 1991. W czasie telewizyjnej kampanii wyborczej wywrócił przed kamerami telewizyjnymi okrągły stół[12], co miało symbolizować jego sprzeciw wobec porozumień Okrągłego Stołu. W 1993 jego partia weszła w skład Ruchu dla Rzeczypospolitej, w wyborach w tym samym roku ponownie ubiegał się o mandat poselski[13]. Później działał w Ruchu Odbudowy Polski i zasiadał we władzach tej partii. W 1997 z ramienia ROP[14] oraz w 2007 jako bezpartyjny z ramienia Prawa i Sprawiedliwości[15], kandydował do Senatu.

6 stycznia 2010 ogłosił start w wyborach prezydenckich w tym samym roku[16][17]. Poparcia kandydatowi udzieliła też KPN-OP, której lider Adam Słomka został szefem sztabu wyborczego kandydata. 10 maja Kornel Morawiecki został zarejestrowany jako kandydat przez PKW. W wyborach zajął 10. (ostatnie) miejsce, otrzymując 21 596 głosów (0,13%)[18]. W drugiej turze zadeklarował oddanie głosu na Jarosława Kaczyńskiego[19].

W wyborach samorządowych w 2010 bez powodzenia kandydował z ramienia KWW Polski Kierunek do sejmiku województwa dolnośląskiego[20]. W wyborach parlamentarnych w 2011 także bezskutecznie ponownie startował do Senatu z ramienia własnego komitetu „Wolni i Solidarni” w okręgu nr 8 we Wrocławiu[21]. Jego kandydatura była popierana przez Prawo i Sprawiedliwość, które nie wystawiło tam swojego kandydata[22]. W tym samym roku został redaktorem naczelnym dwutygodnika „Prawda jest ciekawa – Gazeta Obywatelska”.

Viktor Orbán odznacza Kornela Morawieckiego Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Węgier, 10 marca 2019
Uroczystości pogrzebowe Kornela Morawieckiego – trumna z ciałem polityka, 5 października 2019

W 2015 ponownie zgłosił swoją kandydaturę na prezydenta[23], jednak nie zebrał liczby podpisów wystarczających do jej rejestracji. Został potem współpracownikiem Pawła Kukiza i w wyborach parlamentarnych w tym samym roku otworzył listę zorganizowanego przez niego komitetu wyborczego wyborców Kukiz’15 do Sejmu w okręgu wrocławskim[24]. Uzyskał mandat poselski, otrzymując 26 101 głosów[25]. Prezydent Andrzej Duda wyznaczył go następnie na marszałka seniora Sejmu VIII kadencji[26].

14 kwietnia 2016 zrezygnował z członkostwa w klubie poselskim Kukiz’15 w związku z oddaniem za niego głosu przez posłankę Małgorzatę Zwiercan w głosowaniu nad wyborem sędziego Trybunału Konstytucyjnego[27] i usunięciem jej z klubu. Kornel Morawiecki oświadczył, że musiał opuścić na chwilę Salę Posiedzeń, a posłanka wiedziała, że w ten sposób chce zagłosować[28][29][30]. 19 kwietnia został odwołany ze składu Komisji Etyki Poselskiej[31] (w której członkostwo ograniczono do przedstawicieli klubów). 18 maja założył (wraz z Małgorzatą Zwiercan i Ireneuszem Zyską) koło poselskie Wolni i Solidarni, którego został przewodniczącym[32]. Posłowie ci wspólnie powołali również partię o tej samej nazwie, zarejestrowaną 18 listopada tego samego roku[33].

W 2018 powołany na przewodniczącego Rady do Spraw Działaczy Opozycji Antykomunistycznej oraz Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych[34]. W wyznaczonych na październik 2019 wyborach parlamentarnych został zgłoszony jako kandydat PiS do Senatu w okręgu nr 59[35], po czym zaczął prowadzić kampanię wyborczą[36].

Grób Kornela Morawieckiego, działacza opozycji antykomunistycznej i polityka, na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Zmarł około południa 30 września 2019 w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA przy ul. Wołoskiej 137 w Warszawie na skutek nowotworu trzustki, po kilkumiesięcznej walce z chorobą[37][38]. Uroczystości pogrzebowe o charakterze państwowym odbyły się 5 października na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[39] (kwatera A2-Aleja Zasłużonych dod.-1)[40].

Życie prywatne

W 1959 ożenił się z Jadwigą, z którą miał czwórkę dzieci[41], w tym syna Mateusza Morawieckiego[42]. Po rozstaniu z żoną, z którą jednak się nie rozwiódł, związał się z Anną, z którą miał syna[41].

Odznaczenia i wyróżnienia

29 kwietnia 1988, za pełną poświęcenia działalność dla idei wolności i niepodległości Polski, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta RP na uchodźstwie Kazimierza Sabbata[43].

Według informacji mediów w 2007 odmówił przyjęcia proponowanego mu z okazji 25-lecia powstania Solidarności Walczącej Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski, uznając, że reprezentowanej przez niego organizacji należy się najwyższe polskie odznaczenie – Order Orła Białego[44].

15 kwietnia 2010, jako przewodniczący kapituły, otrzymał Krzyż Solidarności Walczącej[45]. W 2014 sejmik dolnośląski nadał mu honorowe obywatelstwo tego województwa[46]. W 2016 został wyróżniony tytułem honorowego obywatela Wrocławia[47]. 22 marca 2016 odebrał Nagrodę Kisiela w kategorii „Polityk” na Zamku Królewskim w Warszawie[48][49].

10 marca 2019 został udekorowany przez premiera Węgier Viktora Orbána Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi[50][51].

27 września 2019, w uznaniu znamienitych zasług na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za wybitne osiągnięcia w działalności publicznej i państwowej, został przez prezydenta RP Andrzeja Dudę odznaczony Orderem Orła Białego[52][53]. 5 grudnia 2019 otrzymał pośmiertnie Krzyż Wolności i Solidarności[54].

W 2020 został pośmiertnie wyróżniony Nagrodą im. św. Grzegorza I Wielkiego przyznaną przez miesięcznik „Niezależna Gazeta Polska – Nowe Państwo” za 2019[55].

Upamiętnienie

11 grudnia 2019 przy pomniku „Solidarności” we Wrocławiu odsłonięto tablicę upamiętniającą Kornela Morawieckiego. W uroczystości uczestniczył m.in. jego syn i premier Polski Mateusz Morawiecki wraz z matką i siostrami[56].

28 sierpnia 2020 na wrocławskim Szczepinie odbyła się uroczystość nadania skwerowi imienia Kornela Morawieckiego. W wydarzeniu brali udział jego krewni, w tym premier Mateusz Morawiecki. Obecni byli też m.in. prezydent Wrocławia Jacek Sutryk, wojewoda Jarosław Obremski, marszałek województwa Cezary Przybylski, członkowie „Solidarności” oraz Solidarności Walczącej[57].

Przypisy

  1. Marek Jerzy Minakowski: Michał Morawiecki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-01-11].
  2. Marek Jerzy Minakowski: Jadwiga Szumańska. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-01-11].
  3. Artur Adamski: Kornel Morawiecki. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, s. 9–13. ISBN 978-83-8098-226-0.
  4. Dr Kornel Morawiecki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2015-10-04].
  5. Norbert Wójtowicz. Kornel Morawiecki. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. Nr 5–6, s. 126–127, 2009. 
  6. Dane osoby z katalogu osób „rozpracowywanych”. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2021-10-10].
  7. a b Kryptonim „Klan”. Służba Bezpieczeństwa wobec NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. Dominik Sokołowski, Radosław Żydonik (wstęp, wybór i oprac.). T. 2: I Krajowy Zjazd Delegatów. Gdańsk-Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2019, s. 516. ISBN 978-83-8098-494-3.
  8. Solidarność Walcząca. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2015-10-04].
  9. Kornel Morawiecki za grubym murem. „Prawo i bezprawie”. Nr 2–3(15–16), s. 35, 1988. 
  10. Dariusz Wilczak. Bilet w jedną stronę. „Newsweek Polska”. Nr 39, 2006. [dostęp 2015-10-04]. 
  11. Norbert Wójtowicz. Kornel Morawiecki. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. Nr 5–6, s. 135, 2009. 
  12. Morawiecki: Dlaczego przewróciłem okrągły stolik. rp.pl, 7 lutego 2009. [dostęp 2015-10-10].
  13. Inka Słodkowska (red.): Wybory 1993. Partie i ich programy. Warszawa: ISP PAN, 2001, s. 384. ISBN 83-88490-21-4.
  14. M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 621
  15. Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2015-10-10].
  16. Kolejny kandydat na prezydenta. Kornel Morawiecki chce „zjednoczyć społeczeństwo”. gazeta.pl, 6 stycznia 2010. [dostęp 2015-10-10].
  17. Kornel Morawiecki zapowiada start w wyborach prezydenckich. newsweek.pl, 6 stycznia 2010. [dostęp 2015-10-10].
  18. Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2015-10-10].
  19. Morawiecki: bliżej mi do Kaczyńskiego. polskieradio.pl, 13 czerwca 2010. [dostęp 2015-10-10].
  20. Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2015-10-10].
  21. Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2015-10-10].
  22. Kto przeciw komu do Senatu: Platforma kontra Obywatele. wyborcza.pl, 22 sierpnia 2011. [dostęp 2015-10-10].
  23. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2016-12-06].
  24. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-10].
  25. Oto nazwiska posłów z Wrocławia i Dolnego Śląska. Wygrywa PiS. gazetawroclawska.pl, 26 października 2015. [dostęp 2015-10-26].
  26. Pierwsze posiedzenia Sejmu i Senatu 12 listopada. prezydent.pl, 5 listopada 2015. [dostęp 2015-11-05].
  27. Głosowanie nr 61 na 16. posiedzeniu Sejmu. Pkt 26. porz. dzien. Wybór sędziego Trybunału Konstytucyjnego. sejm.gov.pl, 14 kwietnia 2016. [dostęp 2016-04-14].
  28. Ewa Siedlecka, Renata Grochal. Rozłam u Kukiza, idą do PiS?. „Gazeta Wyborcza”, s. 4, 15 kwietnia 2016. 
  29. Andrzej Stankiewicz. Awantura o sędziego TK. „Rzeczpospolita”, s. A3, 15 kwietnia 2016. 
  30. Przed południem prosił, wieczorem już nie. tvn24.pl, 14 kwietnia 2016. [dostęp 2016-04-18].
  31. Komisja Etyki Poselskiej (EPS). Skład Komisji. sejm.gov.pl. [dostęp 2016-04-27].
  32. Powstało koło poselskie „Wolni i Solidarni”. onet.pl, 18 maja 2016. [dostęp 2016-05-19].
  33. Wolni i Solidarni. imsig.pl. [dostęp 2017-08-21].
  34. Kornel Morawiecki Przewodniczącym Rady do Spraw Działaczy Opozycji Antykomunistycznej oraz Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych. kombatanci.gov.pl, 24 maja 2018. [dostęp 2019-08-29].
  35. Kornel Morawiecki wystartuje do Senatu z list PiS. onet.pl, 16 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-17].
  36. Wiadomo, kto zastąpi Kornela Morawieckiego w wyborach do Senatu. dorzeczy.pl, 30 września 2019. [dostęp 2019-10-09].
  37. Kornel Morawiecki nie żyje. fakt.pl, 30 września 2019. [dostęp 2019-09-30].
  38. Karolina Kowalska, Wojciech Tumidalski: Dyrektor szpitala MSWiA – dr Marcin Maruszewski – stracił stanowisko. rp.pl, 2 października 2019. [dostęp 2019-10-15].
  39. Kornel Morawiecki spoczął na Powązkach. Pożegnał go syn. „Był wielkim wojownikiem wolności”. gazeta.pl, 5 października 2019. [dostęp 2019-10-06].
  40. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2020-01-20].
  41. a b Morawiecki: Ma żonę, żyje z partnerką. interia.pl, 15 grudnia 2015. [dostęp 2016-03-23].
  42. Mateusz Morawiecki nowym ministrem rozwoju i wicepremierem w rządzie Beaty Szydło. Polska Newsweek. [dostęp 2016-03-23].
  43. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 30, 27 czerwca 1988. [dostęp 2017-06-25]. 
  44. Norbert Wójtowicz. Kornel Morawiecki. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. Nr 5–6, s. 136, 2009. 
  45. Kornel Morawiecki: Regulamin „Krzyża Solidarności Walczącej”. sw.org.pl, 15 kwietnia 2010. [dostęp 2016-07-23].
  46. Trwa święto regionu. Mamy nowych honorowych obywateli. radiowroclaw.pl, 18 października 2014. [dostęp 2020-12-21].
  47. Święto Wrocławia 2016. Honorowi Obywatele odebrali tytuły. gazetawroclawska.pl, 24 czerwca 2016. [dostęp 2019-11-19].
  48. Historia nagrody 2015. kisiel.wprost.pl. [dostęp 2019-10-06].
  49. Nagrody Kisiela dla Kornela Morawieckiego i Mariusza Maxa Kolonko. rp.pl, 23 marca 2016. [dostęp 2016-03-23].
  50. Odznaczenie marszałka seniora Sejmu Kornela Morawieckiego Krzyżem Średnim Orderu Zasługi Węgier (komunikat). pap.pl, 10 marca 2019. [dostęp 2019-03-10].
  51. Orbán Viktor kitüntette a szejm korelnökét. magyarhirlap.hu, 10 marca 2019. [dostęp 2019-03-10]. (węg.).
  52. M.P. z 2019 r. poz. 1102
  53. Kornel Morawiecki uhonorowany Orderem Orła Białego. prezydent.pl, 29 września 2019. [dostęp 2019-09-27].
  54. M.P. z 2020 r. poz. 145.
  55. Ś.p. Kornel Morawiecki odznaczony Nagrodą Grzegorza I Wielkiego. „Ojciec miał bardzo głęboko w sercu Polskę”. telewizjarepublika.pl, 16 lutego 2020. [dostęp 2021-03-10].
  56. Kinga Czernichowska: Uroczyste odsłonięcie tablicy Kornela Morawieckiego. gazetawroclawska.pl, 11 grudnia 2019. [dostęp 2020-10-22].
  57. „Mój ojciec był szalony w pragnieniu wolności”. Wrocławski skwer otrzymał imię Kornela Morawieckiego. tvn24.pl, 28 sierpnia 2020. [dostęp 2020-08-28].

Bibliografia

  • Pączkowanie Fraktala. Z Kornelem Morawieckim rozmawia Łukasz Medeksza. „Pamięć i Przyszłość”. Nr 2, s. 21–37, 2008. 
  • Norbert Wójtowicz. Kornel Morawiecki. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. Nr 5–6, s. 126–136, 2009. [dostęp 2019-10-01]. 
  • Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2015-10-04].
  • Kornel Morawiecki. sw.org.pl. [dostęp 2015-10-04].
  • Artur Adamski: Kornel – Rozmowa z przewodniczącym Solidarności Walczącej Kornelem Morawieckim. Wysoka: Kontra, 2007. ISBN 978-83-925099-2-9.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

POL Krzyż Wolności i Solidarności BAR.svg
Baretka Krzyża Wolności i Solidarności.
POL Krzyż Solidarności Walczącej BAR.png
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
Baretka Krzyża Solidarności Walczącej
HUN Order of Merit of the Hungarian Rep (civil) 3class BAR.svg
Baretka: Krzyż Komandorski Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (Orderu Zasługi Węgier) – odmiana cywilna.
Exposé premiera Mateusza Morawieckiego w Sejmie 02 (cropped).jpg
Autor: Kancelaria Sejmu / Rafał Zambrzycki, Licencja: CC BY 2.0
Exposé premiera Mateusza Morawieckiego w Sejmie 02 (cropped). Kornel Morawiecki w czasie expose premiera Mateusza Morawieckiego. 12 grudnia 2017 roku.
Ireneusz Zyska Małgorzata Zwiercan Kornel Morawiecki.jpg
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Ireneusz Zyska, Małgorzata Zwiercan i Kornel Morawiecki w Sejmie
Kornel Morawiecki i Marek Kuchciński (22558344813).jpg
Autor: Piotr Drabik from Poland, Licencja: CC BY 2.0
Zdjęcie zrobione podczas pierwszego posiedzenia Sejmu RP VIII kadencji
Kornel Morawiecki portrait 2010 (cropped).jpg
(c) Komitet Wyborczy Kornela Morawieckiego, CC BY-SA 3.0
Kornel Morawiecki - zdjęcie portretowe
Odznaczenie marszałka seniora Sejmu Kornela Morawieckiego Krzyżem Średnim Orderu Zasługi Węgier politycznych.jpg
Autor: Kancelaria Sejmu / Łukasz Błasikiewicz, Licencja: CC BY 2.0
Odznaczenie marszałka seniora Sejmu Kornela Morawieckiego Krzyżem Średnim Orderu Zasługi Węgier politycznych.
Pożegnanie Kornela Morawieckiego (1).JPG
Autor: Sejm RP fot. Kancelaria Sejmu/Rafał Zambrzycki, Licencja: CC BY 2.0
Pożegnanie Kornela Morawieckiego, uroczystości pogrzebowe.
Kornel Morawiecki's signature 2019.jpg
Podpis Kornela Morawieckiego (2019).
Kornel Morawiecki (grób) 01.jpg
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób opozycjonisty i polityka Kornela Morawieckiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie