Korneliusz Komelski

Święty
Korneliusz Komelski

święty mnich (prepodobnyj)
Data i miejsce urodzenia	1455 Rostów
Data i miejsce śmierci	19 maja 1537 okolice Jeziora Białego
Czczony przez	Rosyjski Kościół Prawosławny
Kanonizacja	25 stycznia 1600 Moskwa przez Rosyjski Kościół Prawosławny
Wspomnienie	19 maja

Monaster założony przez św. Korneliusza Komelskiego. Widok z początku XX wieku

Korneliusz Komelski, nazwisko świeckie: Kriukow (ur. 1455, zm. 19 maja 1537 nad Jeziorem Białym) – święty mnich prawosławny.

Urodził się w rodzinie bojarskiej. Jego brat Łukian, w młodości dworzanin, postanowił zostać mnichem i dołączył do uczniów Cyryla Biełozierskiego, a następnie wstąpił do powołanego przez niego monasteru. Późniejszy mnich Korneliusz, od wczesnych lat pragnący wstąpić do stanu duchownego, podążył za nim. W klasztorze zajmował się przepisywaniem ksiąg. Dodatkowo umartwiał się, nosząc kajdany. Postanowił jednak porzucić monaster przy Jeziorze Białym i udać się do Rostowa. Następnie znalazł się w okolicach Nowogrodu, gdzie zaczął prowadzić życie pustelnicze. Wiadomość o nim rozeszła się jednak i zaczęli odwiedzać go ludzie pragnący uzyskać od niego pomoc duchową. Mnich Korneliusz pragnął jednak całkowitej samotności, więc przeniósł się najpierw do Pustelni św. Sawwacjusza w Twerze, a następnie w lasy komelskie, gdzie wzniósł nowy erem. Nastąpiło to w 1497.

Po czterech latach ponownie zaczęli gromadzić się wokół niego naśladowcy. Mnich zgodził się zatem przyjąć święcenia kapłańskie i wznieść cerkiew Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w miejscu, gdzie powstała kierowana przez niego wspólnota monastyczna. W 1512, widząc wzrost liczby mnichów, opracował dla klasztoru regułę opartą na podobnych tekstach Niła Sorskiego i Józefa Wołockiego. Szczególną wagę przywiązywał do pomocy mnichów dla najbiedniejszych – przy monasterze założył przytułek dla dzieci. Ostatecznie jednak surowość życia propagowana przez hieromnicha Korneliusza sprawiła, że mnisi monasteru zaczęli podawać w wątpliwość sens tak wymagającej ascezy. W związku z tym zakonnik opuścił klasztor i ponownie zamieszkał w samotności nad Jeziorem Surskim, ok. 70 wiorst od dawnego miejsca przebywania. Przez pewien czas mieszkał również w Ławrze Troicko-Siergijewskiej.

Na prośbę mnichów z założonego przez siebie klasztoru zgodził się wrócić do niego, jednak nie został jego przełożonym. Funkcję tę przekazał swojemu uczniowi Ławrientijowi, sam zaś został zatwornikiem, zamykając się w swojej celi i ucinając wszelki kontakt ze światem zewnętrznym. Opuścił monaster dopiero w momencie najazdu Tatarów na ziemię wołogodzką, kiedy wszyscy zakonnicy udali się nad Jezioro Białe. Tam zmarł 19 maja 1537.

Wśród jego uczniów było wielu innych późniejszych świętych mnichów: Genadiusz Lubimogradzki, Cyryl Nowojezierski, Irodion Iłojezierski, Adrian Poszechoński, Ławrientij Komelski oraz Kasjan Komelski. Inny spośród jego kontynuatorów, mnich Nataniel, spisał w 1589 żywot hieromnicha Korneliusza. 11 lat później, 25 stycznia, sobór biskupów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na czele z patriarchą Jowem ogłosił go świętym. Należy do Soboru Świętych Wołogodzkich.

Bibliografia

• Преподобный Корнилий Комельский