Korwety typu Flower

Korwety typu Flower

USS Intensity
Kraj budowy	Wielka Brytania  Kanada
Użytkownicy	Royal Navy (118), Royal Canadian Navy (111),  US Navy (25),  Wolna Francja (10),  Norweska KMW (6),  Kriegsmarine (3-4),  Polemiko Naftiko (4), Royal Indian Navy (3),  Royal New Zealand Navy (2),  Koninklijke Marine (1),  Irlandia (3),  Izraelski Korpus Morski (2),  South African Navy (1),  Armada de la República Argentina,  Armada de Chile i inne
Wejście do służby	1939
Zbudowane okręty	267
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	925-1015 t
Długość	63 m
Szerokość	10 m
Zanurzenie	3,5 m
Napęd	silnik parowy o mocy 2700 KM, 1 śruba okrętowa
Prędkość	16 węzłów
Zasięg	3500 mil morskich przy prędkości 12 węzłów
Załoga	85
Uzbrojenie	1 działo 102 mm 4 automatyczne działka plot 40 mm Vickers Mk VIII ("pom-pom") 2 automatyczne działka plot 20 mm Oerlikon zrzutnia i 2 miotacze bomb głębinowych (do 70 bomb głębinowych)

Korwety typu Flower – brytyjskie małe okręty eskortowe klasy korweta z okresu II wojny światowej, przeznaczone do zwalczania okrętów podwodnych. W dwóch podstawowych wersjach zbudowano 267 jednostek, które trafiły do Royal Navy, a także innych sojuszniczych marynarek wojennych. Cztery jednostki budowane we Francji zostały przejęte przez Niemców, ukończone i wcielone do służby w Kriegsmarine. Po wojnie użytkowane przez marynarki wojenne i użytkowników cywilnych w wielu krajach. Do dziś zachowała się tylko jedna korweta tego typu, HMCS "Sackville" – okręt muzeum w Halifax (Nowa Szkocja, Kanada).

Historia

Korwety typu Flower były odpowiedzią na gwałtowne zapotrzebowanie na okręty eskortowe do osłony konwojów alianckich na początku wojny. Wraz z jej wybuchem okazało się, że Wielka Brytania nie posiada dostatecznej liczby niszczycieli, aby zapewnić ochronę transportu morskiego przed atakami niemieckich U-Bootów. Sięgnięto więc do doświadczeń z I wojny światowej, gdzie z powodzeniem używano małych okrętów eskortowych do obrony przed okrętami podwodnymi.

Zaprojektowano okręt o jak najprostszej konstrukcji, który można było budować masowo w wielu małych stoczniach, często niedysponujących odpowiednią technologią do budowy skomplikowanych okrętów wojennych. Ewidentnym przykładem skrajnych uproszczeń była siłownia korwety zaopatrzona w tłokową maszynę parową, praktycznie niestosowaną już w tym czasie na okrętach wojennych, ale o wiele prostszą w wykonaniu niż turbina parowa, która była zazwyczaj stosowana do napędzania okrętów. Okręt musiał być jak najmniejszy, ale o dostatecznie dużej dzielności morskiej, aby towarzyszyć konwojom atlantyckim w trudnych warunkach pogodowych. Wzorowano się na konstrukcji statku wielorybniczego. Korwety typu Flower miały 940-980 ton wyporności, długość ok. 68 m, szerokość ok. 11 m i zanurzenie ok. 3,8 m. Osiągały prędkość maksymalną 16 węzłów i miały zasięg 3500 Mm przy 12 węzłach. Załoga początkowo liczyła 85 osób, potem zwiększono ją do 109.

Okręt zaprojektowano głównie do działań ZOP (zwalczania okrętów podwodnych); podstawowym uzbrojeniem były bomby głębinowe. Artylerię główną stanowiło jedno działo kalibru 102 mm oraz stosunkowo słabe uzbrojenie przeciwlotnicze, które na początku składało się z karabinów maszynowych, w późniejszym okresie wojny montowano zamiast nich armaty przeciwlotnicze kalibru 40 mm i 20 mm.

W trakcie wojny korwety wyposażano w miotacz bomb głębinowych Hedgehog. Do poszukiwania okrętów podwodnych okręty wyposażano w hydrolokatory (szumonamiernik, sonar, ASDIC). W późniejszym okresie na korwetach instalowano również radary.

W czasie wojny utracono kilkadziesiąt korwet typu Flower, z czego 22 zostały zatopione przez okręty podwodne.

W literaturze

Fikcyjna korweta typu Flower o nazwie HMS "Compass Rose" występuje w pierwszej części powieści "Okrutne morze" Nicholasa Monsarrata

Linki zewnętrzne

• www.fcca.demon.co.uk. fcca.demon.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-10)]. (ang.)