Korzec (miasto)

Korzec
Корець
Ilustracja
Ruiny zamku
HerbFlaga
HerbFlaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 rówieński

Powierzchnia

6 km²

Populacja (2018)
• liczba ludności


7158[1]

Nr kierunkowy

+380-3651

Kod pocztowy

34700—34704

Położenie na mapie obwodu rówieńskiego
Mapa konturowa obwodu rówieńskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Korzec”
Położenie na mapie Ukrainy
Ziemia50°37′02″N 27°09′39″E/50,617222 27,160833
Strona internetowa
Portal Ukraina

Korzec[2] (ukr. Корець, Koreć) – miasto na Ukrainie, centrum rejonu koreckiego w obwodzie rówieńskim. Miejscowość położona jest na Wołyniu, 65 km od Równego.

Miasto było dawniej rezydencją magnaterii polskiej.

Główne zakłady to cukrownia i zakład produkujący wyroby z tworzyw sztucznych.

Historia

W średniowieczu wchodziło w skład ziem Drewlan. Pierwsza wzmianka z 1150 r. Po podziale Wołynia dostało się w ręce książąt Koreckich. Po śmierci ostatniego Koreckiego miasto przeszło do Leszczyńskich, a po nich do Czartoryskich. Prywatne miasto szlacheckie położone było w XVI wieku w województwie wołyńskim[3].

Ruiny zamku na początku XX w.

Książę Józef Klemens Czartoryski założył tu w 1783 fabrykę porcelany, której pierwszym dyrektorem został Franciszek Mezer. Fabryka spłonęła na jesieni 1796, jednak już pod koniec 1797 wznowiła działalność i funkcjonowała do 1832 r. Porcelana korecka zyskała sobie sławę w całej Polsce, wysoko oceniano ją praktycznie od początku istnienia fabryki[4]. Prócz manufaktury porcelany Józef Czartoryski zlokalizował również w Korcu produkcję pasów kontuszowych („pasy koreckie”) oraz mebli[5].

W II RP siedziba gminy w powiecie rówieńskim województwa wołyńskiego. Miasto było w 3/4 zamieszkiwane przez ludność żydowską (prawie 5 tys. w 1937 roku[6]) a także przez Polaków i Ukraińców[7].

Podczas II wojny światowej Żydów w Korcu spotkała zagłada. Wkrótce po wkroczeniu Wehrmachtu do miasta (lipiec 1941) ukraińscy nacjonaliści dokonali pogromu, podczas którego zabito kilku Żydów, rabowano żydowskie mienie i spustoszono synagogi. W nieustalonym czasie podczas okupacji niemieckiej doszło także do akcji niemieckich żołnierzy i policjantów, którzy zmuszali rabinów do wyniesienia Tory na ulicę i spalenia jej. Ci, którzy odmówili wykonania rozkazu, byli rozstrzeliwani. Żydów w Korcu eksterminowano w czterech "akcjach": w lipcu 1941 (120 zabitych przedstawicieli inteligencji), 20 sierpnia 1941[8] (350 zabitych mężczyzn), 21 maja 1942 (2,5 tys. ofiar) oraz 25 września 1942 (2 tys. ofiar). Tym samym zlikwidowano tutejsze getto. Dwie największe egzekucje zostały dokonane przez SD z Równego przy pomocy niemieckiej żandarmerii i ukraińskiej policji[6].

Latem 1943 r. w wyniku niemieckich aresztowań została rozbita siatka konspiracyjna AK w Korcu (w sile 2 plutonów). 6 października 1943 Ukraińska Powstańcza Armia spaliła w znacznym stopniu miasto; liczby ofiar ataku nie ustalono[7].

W 1989 liczyło 9437 mieszkańców[9].

W 2013 liczyło 7388 mieszkańców[10].

Religia

Zabytki

Kościół św. Antoniego
  • rzymskokatolicki kościół parafialny pw. św. Antoniego z 1706 (pierwotnie Wniebowzięcia NMP); od 1962 budynek wykorzystywano jako magazyn środków chemicznych, przez co uległ dewastacji; zwrócono go wiernym w 1990 i konsekrowano po generalnym remoncie w 1994[11]
  • prawosławny żeński monaster Trójcy Świętej[12].
  • zamek[13]

Ludzie

Przypisy

  1. ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.61
  2. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 lutego 1937 r. o ustaleniu urzędowych nazw miast (M.P. z 1937 r. nr 69, poz. 104).
  3. ↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 162.
  4. ↑ Anna Szkurłat. Manufaktura porcelany w Korcu – stan badań oraz jej związki z porcelaną europejską. „Kronika Zamkowa”. 1-2/2006. s. 131-147. ISSN 0239-4898. 
  5. ↑ Marek Nalepa. Listy Hugona Kołłątaja do księgarza i wydawcy krakowskiego Jana Maja ze stycznia i lutego 1807 roku. „Tematy i Konteksty”. 2/2012. s. 43. ISSN 2299-8365. 
  6. ↑ a b Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.463
  7. ↑ a b Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 693-694, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885.
  8. ↑ Gmina żydowska w Korcu (pol.). ŻIH. [dostęp 2012-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-05)].
  9. ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу
  10. ↑ Чисельність наявного населёння України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України. Київ, 2013. стор.91
  11. ↑ Historia Parafii. Kościół p.w. Św. Antoniego w Korcu. [dostęp 2014-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-23)].
  12. ↑ J. Tokarski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Ukrainie, t.2, Burchard Edition 2001, ISBN 83-87654-11-6, ss.108–110
  13. ↑ Korzec. [dostęp 2013-08-21].

Linki zewnętrzne

Powiat rówieński (1921–1939)
Przynależność wojewódzka
Miasta
Gminy wiejskie
Miasta obwodu rówieńskiego

Flag of Rivne Oblast.png

Media użyte na tej stronie

Rivne Oblast location map.svg
Autor: RosssW, Licencja: CC BY-SA 4.0
Районы Ровненской области с 17 июля 2020 года
Flag of Rivne Oblast.png
Flag of Rivne Oblast, Ukraine
COA Kopets.png
Coat of arms of Kopets Rivne Oblast Ukraine approved by Kopets city counsel September 18 1995
Korets city fl.png
Flag of Kopets Rivne Oblast Ukraine approved by Kopets city counsel September 18 1995
Flag of Rivne Oblast.svg
Flag of Rivne Oblast, Ukraine