Koszty pośrednie (kosztorysowanie)
Koszty pośrednie – składnik ceny kosztorysowej, obejmujący koszty ogólne budowy[a] i koszty zarządu. Składniki te nie są bezpośrednio kalkulowane w kosztorysie, lecz uwzględniane w wyliczeniu ceny kosztorysowanej, jako jeden z narzutów kosztorysu. Koszty pośrednie i inne narzuty kosztorysu[b], stanowią komplementarne dopełnienie dla kosztów bezpośrednich kalkulowanych bezpośrednio w kosztorysie na podstawie nakładów i cen jednostkowych.
Koszty pośrednie w cenie kosztorysowej
W metodzie kalkulacji szczegółowej, cena kosztorysowa wyliczana jest z zależności[c]:
gdzie:
- Wk – wartość kosztorysowa,
- n – jednostkowe nakłady rzeczowe,
- c – cena jednostkowa,
- n x c – koszty bezpośrednie,
- Kpj – koszty pośrednie,
- Zj – zysk,
- L – liczba jednostek przedziałowych.
Najczęściej dla powyższej metody kalkulacji stosuje się wyznaczenie wartości kosztów pośrednich za pomocą wskaźnika kosztów pośrednich:
gdzie:
- Kpj – koszty pośrednie,
- Wkp – wskaźnik kosztów pośrednich,
- Rj – koszt robocizny,
- Sj – koszt pracy sprzętu.
Struktura kosztów pośrednich
Jak wyżej zaznaczono, koszty pośrednie obejmują:
- koszty ogólne budowy,
- koszty zarządu.
Koszty ogólne budowy, to koszty ponoszone w odniesieniu do danej, konkretnej budowy, a nie objęte kosztami bezpośrednimi w jakiejkolwiek pozycji kosztorysowej. Koszty te obejmują takie wydatki jak, np.:
- płace personelu stałego budowy, np. kierownika budowy, kierowników robót, majstrów itp.,
- koszty zaplecza budowy, np. wynajmu lub amortyzacji baraków i innych elementów zaplecza budowy, wody, energii elektrycznej i innych mediów, itd.,
- narzędzia,
- ewentualne koszty zatrudnienia pracowników zamiejscowych (np. diety),
- inne (np. ubezpieczenie, ochrona itd.).
Koszty zarządu obejmują koszty utrzymania całego przedsiębiorstwa, jego kierownictwa, siedziby, koszty biurowe, itd.
Metody kalkulacji kosztów pośrednich
Koszty pośrednie mogą być kalkulowane:
- metodą wskaźnikową (patrz także wyżej)
- metodą preliminarzową.
Metoda wskaźnikowa
Metoda wskaźnikowa polega na uwzględnieniu w kosztorysie narzutu kosztorysu – kosztów pośrednich – określonego procentowo w odniesieniu do robocizny i sprzętu:
gdzie:
- Kpj – koszty pośrednie,
- Wkp – wskaźnik kosztów pośrednich,
- Rj – koszt robocizny,
- Sj – koszt pracy sprzętu.
Z powyższego, wskaźnik kosztów pośrednich można określić ze wzoru:
gdzie:
- Wkp – wskaźnik kosztów pośrednich,
- Kb – koszty ogóle budowy[d],
- Kz – koszty zarządu,
- R – koszty robocizny,
- S – koszty pracy sprzętu.
W praktyce często wskaźniki kosztów pośrednich przyjmuje się na podstawie różnych opracowań branżowych. Określone są również w rozporządzeniu MSWiA w sprawie metod i podstaw sporządzenia kosztorysu inwestorskiego z 26.02.1999 r., załącznik nr 1, Dz. U. nr 26, poz. 239.
Metoda preliminarzowa
Jest to dokładna, ale i bardzo pracochłonna metoda określania kosztów pośrednich. Wymaga przeprowadzenia dokładnej kalkulacji wszystkich kosztów stanowiących składnik kosztów pośrednich w całym przedsiębiorstwie.
Zobacz też
Uwagi
- ↑ lub przedsięwzięcia z innej dziedziny, dla którego sporządzany jest dany kosztorys
- ↑ tj. m.in. zysk, ewentualnie koszty zakupu, jeżeli nie są uwzględniane w cenach jednostkowych materiałów i ewentualnie inne narzuty
- ↑ jest to podstawowy wzór, który może jednak w pewnych przypadkach ulegać modyfikacji, np. może wymagać dodana kosztów zakupu, jeżeli ceny jednostkowe materiałów nie będą uwzględniały kosztów ich zakupu i ewentualnie uwzględnienia także innych narzutów kosztorysu
- ↑ wszystkich budów danego przedsiębiorstwa
Bibliografia
- Olgierd Sielewicz, Kosztorysowanie robót budowlanych ..., WACETOB, Warszawa, 2000, ISBN 83-7165-083-3
- Andrzej Wrejacha, Janusz Gurarzowski, Kosztorysowanie robót budowlanych. PORADNIK, Wydawnictwo Norm i Poradników "NORMEX", Gdańsk, 2000, wyd. III
- Krzysztof Nowicki, Organizacja i ekonomika budowy, Wydawnictwo Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 1992, wydanie II zmienione i poprawione, ISBN 83-7085-013-8