Kotwica Pińsk

Kotwica Pińsk

Pełna nazwa	Wojskowy Klub Sportowy Kotwica Pińsk
Barwy	granatowo-białe
Data rozwiązania	1939
Państwo	Polska
Stroje domowe Stroje wyjazdowe

Kotwica Pińsk – nieistniejący już obecnie polski klub piłkarski z siedzibą w Pińsku.

Historia

Chronologia nazw:

• 192?—1939: WKS Kotwica Pińsk

Klub założony przez marynarzy Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej, do 1931 roku zwanej Flotyllą Pińską. Niejasna jest data powstania klubu. Komandor Józefa Wiesław Dyskant podaje, że jako klub wielosekcyjny z sekcjami: piłki nożnej, pięściarstwa, szermierki i hokeja na lodzie – Kotwica powstała 5 listopada 1934 roku^[1]. Wątpliwości jednak budzą inne źródła, jak choćby wzmianka w Przeglądzie Sportowym, informująca o meczu między WKS Kotwica Pińsk a przybyłą do Pińska drugą drużyną Legii Warszawa (wynik: 2:2)^[2]. Prawdopodobnie informacja komandora Dyskanta odnosi się do oficjalnego powstania klubu wielosekcyjnego lub momentu ustanowienia jego statutu. Być może wcześniej pod nazwą Kotwica grała grupa entuzjastów rekrutujących się z Flotylli, tak jak grało wiele innych zespołów przy garnizonach, przeważnie występujących pod wojskową nazwą swojej jednostki (np. WKS 22 pułk piechoty Siedlce, drużyna 82 pułku piechoty Brześć czy 9 Pułk Artylerii Ciężkiej). Bo że pińscy marynarze grali w piłkę wcześniej, to nie ulega wątpliwości. Gazeta „Sport” z 1923 roku w artykule pod tytułem „Z życia towarzystw” autorstwa R.W. Horoszkiewicza donosiła:

"W Pińsku znajdują się dwa porty, handlowy i wojenny. Ten drugi to zasługa i chluba już polska. Właśnie w czasie mojego tu pobytu odbyło się 22 bm. uroczyste otwarcie kampanji letniej flotylli pińskiej: „Marynarski klub sportowy”, którego prezesem jest botsmen Jan Sobieski. Uprawia on głównie piłkę nożną i zamierza w najbliższej przyszłości rozegrać match’e z miejscowemi drużynami: żydowską i rosyjską (Lepszą jest rosyjska)."

Jest to dowód na to, że już w 1923 roku pińscy marynarze zapragnęli kopać piłkę, aczkolwiek trudno uznać jednoznacznie tę datę za początki klubu.

Herb i barwy

Herb Kotwicy to niebieska tarcza z ukośnie biegnącym przez środek tarczy białym pasem, na której znajdowała się kotwica z oplotem z liny – emblemat Marynarki Wojennej.

Rozgrywki

• mistrz Poleskiego OZPN w 1935, 1936

Do połowy lat 30. mistrzostwa okręgu wygrywały kluby z Brześcia a ich hegemonia zakończyła się w roku 1935. Wtedy to właśnie Kotwica wygrywa rozgrywki ligi okręgowej Poleskiego OZPN, pokonując w rywalizacji Pogoń Brześć – w Pińsku 3-1, gdzie bramki dla Kotwicy zdobyli: Drabik (samobójcza), Nowotny i Jurgielewicz a na wyjeździe aż 3-6 (bramki: ppor. obs. Tymosławski (4), Jozefow i Bator (po 1 golu). W dalszych eliminacjach mistrzów okręgówek o awans do I ligi krajowej, Kotwica przegrywa w swej grupie ze Śmigłym Wilno 28 lipca 1935 roku na wyjeździe 5-2 (bramki dla wilniuków: Naczulski (2), por. Browko (2), por. Drąg, dla Kotwicy: Wolanis i Nowotny z karnego). W rewanżu 4 sierpnia w Pińsku, znów triumfuje Śmigły wygrywając 1-2 (bramka dla Kotwicy ppor. obs. Tymosławski, dla gości: Pawłowski i Hajdul). Na tym meczu w Pińsku obecnych było 2 tysiące widzów. Z nieznanych bliżej powodów pińska drużyna nie przystąpiła do kolejnych pojedynków z Warmią Grajewo i oba te spotkania zweryfikowano jako walkowery dla Warmii, czyli dwa zwycięstwa 3-0. Kotwica zakończyła więc batalię na kolejnym szczeblu rozgrywek z dorobkiem: 0 pkt i 3-13 w bramkach. Drużyna Kotwicy w 1935 roku grała w składzie: Pawłowski (bramkarz), Jurgielewicz, Nowotny (najlepszy obrońca), Michałowski, Sudał, Tymosławski (czołowy napastnik, który występował także w Warszawiance, AKS Chorzów i Union Touring Łódź), Krakus, Bator (wcześniej grał w Garbarni Kraków), Jozefow, Wolanis, Mazur.

1936 rok to znowu rok triumfu pińskich marynarzy w poleskiej lidze okręgowej ale i tym razem na kolejnym szczeblu, Kotwica w zmienionym pucharowym systemie rozgrywek doznaje porażek w dwumeczu z Hallerczykiem Równe, przegrywając 12 lipca na wyjeździe 5-0 oraz 19 lipca u siebie 0-1 i tym samym odpadając z rozgrywek. Co prawda kierownictwo pińskiej drużyny złożyło protest jakoby w drużynie z Wołynia grał nieuprawniony gracz ale zarzut ten został przez piłkarskie władze oddalony.

W latach 1937-38 pińskie zespoły musiały znów uznać wyższość rywali z Brześcia i mistrzostwo w poleskim okręgu wywalczyły brzeskie: Pogoń i Ruch, a najlepszym zespołem z miasta flotylli był wówczas Klub Przysposobienia Wojskowego Ognisko Pińsk. W 1937 roku Kotwica wywalczyła Puchar Prezydenta Miasta Pińska, przy czym nie bardzo wiadomo kto jeszcze uczestniczył w tych rozgrywkach (najsilniejszym lokalnym rywalem był Klub Przysposobienia Wojskowego Ognisko a z innych – żydowskie Hakoah i Makabi). W tym samym roku piłkarze WKS zostali też mistrzami Marynarki Wojennej, które to zawody dotyczyły praktycznie marynarzy z Pińska i Gdyni. W 1939 roku, kiedy w powietrzu wisiała już wojna, marynarze z Kotwicy nie przystąpili do oficjalnych rozgrywek a powodem były wzmożone już ćwiczenia i przygotowania do nadchodzącej światowej zawieruchy. Okręg poleski w oficjalnych rozgrywkach reprezentował tego roku KPW Ognisko, walcząc bez powodzenia w grupie kwalifikacyjnej z WKS Grodno i Śmigłym Wilno. Znamienne jednak, że kiedy marynarze z Kotwicy mieli chwilę oddechu od wojskowych zajęć, w towarzyskim meczu rozgromili oni tego lokalnego rywala w stosunku 9-2.

Władze klubu

Pod koniec 1934 roku prezesem WKS Kotwica został kpt. mar. Marian Foltyn, zaś kierownikiem najbardziej popularnej sekcji piłkarskiej, świetny napastnik – ppor. obs. Michał Tymosławski (po wojnie mieszkał w Świdniku i przez pewien czas trenował właśnie powstałą, tamtejszą Avię). Kolejnymi włodarzami klubu od połowy 1936, po służbowym przeniesieniu kpt. mar. Foltyna byli: kpt. mar. Roman Kanafoyski – prezes i dwaj wiceprezesi – kpt. mar. Edward Jodkowski i kpt. art. Jerzy Wojciechowski^[1].

Ciekawostki

Niektóre współczesne źródła podają^[3], że wiele ponoć zawdzięczała Kotwica osobie Karola Kossoka, piłkarza i trenera który grywał w takich I ligowych klubach jak FC Katowice, Pogoń Lwów czy Cracovia a nawet reprezentacji kraju. Padają stwierdzenia, że to dzięki niemu Kotwica wywalczyła mistrzostwo poleskiego okręgu, choć ta informacja nie znajduje potwierdzenia w znanej karierze tego piłkarza i trenera. Z jej przebiegu nie wynika aby miał on jakiekolwiek związki z Pińskiem a będąc piłkarzem dużego formatu trudno przypuszczać aby nagle przeniósł się z bardzo mocnej Cracovii do klubu grającego w poleskiej okręgówce. Jako trener trenował od 1936 roku kolejno Cracovię i Polonię Warszawa. Teoretycznie nie jest wykluczone że pomiędzy zakończeniem kariery piłkarskiej w Cracovii i objęciem posady selekcjonera tego klubu, zaistniała „dziura” w okolicach 1936 roku, tyle że w źródłach nie ma żadnego śladu po choćby krótkich przenosinach Kossoka na Polesie.

W zbiorach Centralnego Archiwum Wojskowego są też liczne dokumenty dotyczące sukcesów pływaków, bokserów i szermierzy reprezentujących barwy Kotwicy.

Klub przestał istnieć z dniem wkroczenia wojsk sowieckich i zagarnięcia polskich ziem na wschodzie.

Znani piłkarze

• Michał Tymosławski – zawodnik także: KS Warszawianka, AKS Chorzów, Union Touring Łódź, a po wojnie trener Avii Świdnik.

Inne

• Ognisko Pińsk
• Orzeł Pińsk
• Pogoń Brześć
• Ruch Brześć
• WKS Brześć
• WKS 82 pp Brześć
• WKS 4 dsp Brześć

Przypisy

Bibliografia

• Encyklopedia piłkarska FUJI, Kolekcja klubów, tom 4: "Lwów i Wilno", Andrzej Gowarzewski