Królestwo Norwegii (1814)

Królestwo Norwegii

Kongeriget Norge

1814
Flaga Norwegii Herb Norwegii
Konstytucja	Konstytucja Norwegii z 17 maja 1814
Język urzędowy	norweski, duński,
Stolica	Christiania
Ustrój polityczny	królestwo
Głowa państwa	król Chrystian Fryderyk[1]
Powierzchnia  • całkowita	324,220 km²
Liczba ludności (1814)  • całkowita   • gęstość zaludnienia	902 100 3 osób/km²
Data powstania	17 maja 1814
Zawarcie unii ze Szwecją i wybór Krola XIII na króla	4 listopada 1814

Królestwo Norwegii – niepodległe państwo, powstałe po zerwaniu unii duńsko-norweskiej. Istniało pomiędzy majem a listopadem 1814 roku.

Historia

Po wojnach napoleońskich oraz niszczącej wojnie z Wielką Brytanią toczonej w latach 1807–1814 pokonane Dania i Norwegia musiały na podstawie traktatu kilońskiego przekazać Szwecji całość obszarów Norwegii. Zamorskie posiadłości Norwegii zostały zatrzymane przez Danię. Norwegowie nie pogodzili się z warunkami pokoju i 17 maja 1814 ogłosili pełną niezależność, kończąc swój związek z Danią i nie dopuszczając do unii ze Szwecją. Królem Norwegii wybrano księcia Chrystiana Fryderyka. Niezależność Norwegii skończyła się już w sierpniu, gdyż w wyniku szwedzkiej inwazji Norwegia zmuszona została do unii personalnej ze Szwecją, pozostając przy swojej liberalnej konstytucji i oddzielnych urzędach z wyjątkiem służby zagranicznej. Unia norwesko-szwedzka przetrwała do 1905 roku.

Przypisy

Bibliografia

• Tadeusz Cieślak, Zarys historii najnowszej krajów skandynawskich, PWN, Warszawa 1978
• Andrzej Bereza-Jarociński, Zarys dziejów Norwegii, PWN, Warszawa 1991