Królestwo Sikongu

Królestwo Sikongu
စစ်ကိုင်းခေတ်
Stolica

Sikong

Ustrój polityczny

monarchia

Pierwszy król

Sawyun

Ostatni król

Minbyauk Thihapate

Utworzenie królestwa

16 maja 1315

Upadek królestwa

kwiecień 1364

Religia dominująca

Buddyzm Therawada, Buddyzm Mahajana, animizm

Królestwo Sikongu (birm. စစ်ကိုင်းခေတ် /zəɡáɪɴ kʰɪʔ/) – państwo władające częścią środkowej Birmy (Mjanmy) w latach 1315–1364.

Królestwo Sikongu obejmowało północno-zachodnią połowę dawnego królestwa Myinsaing, które z kolei było jednym z wielu miniaturowych państewek, jakie powstały po upadku Imperium Paganu w 1287 r. Rządzone przez zbirmanizowanych szańskich królów, co jakiś czas popadało w zbrojne konflikty ze znajdującym się po drugiej stronie rzeki Irawadi królestwem Pinya, z którym rywalizowało o władzę nad środkową Birmą. Zwykle jednak Sikong pozostawał w defensywie z powodu powtarzających się najazdów Szanów z północy. Królestwo Sikongu upadło w roku 1364, po splądrowaniu miasta Sikong przez szańskich najeźdźców z Mogaung.

W roku 1364 założone przez Thadominbyę królestwo Ava zajęło miejsce królestw Sikongu i Pinya zostając największym królestwem środkowej Birmy na następnych ponad 150 lat.

Początki

Thihathu, współregent Myinsaing, skonsolidował swoją władzę nad środkową Birmą w kwietniu 1300 r. i przeniósł swą stolicę do Pinya w lutym 1313. Trzy lata później, 16 maja 1315 r. (12. dnia Przybywania Księżyca miesiąca Nayon 677 ME)[1] jego najstarszy syn Sawyun przeniósł się do Sikongu i przejął władzę nad zachodnią częścią królestwa ojca. Sawyuna oburzyła decyzja króla o ustanowieniu adoptowanego syna, Uzany, księciem koronnym z pominięciem naturalnego potomka[2][3]. Chociaż Sawyun nominalnie pozostawał lojalny wobec ojca, po śmierci Thihathu w 1325 r. obydwa królestwa formalnie rozdzieliły się, przy czym Pinya sprawowała władzę nad środkową Birmą na wschód od rzeki Irawadi, a Sikong na zachód od niej[3].

Rywalizacja z królestwem Pinya i najazdy Szanów

Sawyun umarł w 1327 r., a jego następcą został Tarabya I, wódz Szanów[4]. W następnych latach obydwa rywalizujące królestwa podejmowały od czasu do czasu działania wojenne przeciwko sobie, jednak żadna ze stron nie mogła uzyskać przewagi, gdyż bardziej angażowały je najazdy Szanów z północy. Najazdy te, zwłaszcza te wychodzące z księstwa Mogaung, nasiliły się pod koniec lat 50. XIV w.[3][5] Aby poradzić sobie z problemem tych najazdów, na początku lat 60. król Minbyauk Thihapate, sam będący wodzem Szanów, ustanowił swojego pasierba Thadominbyę gubernatorem Tagaung, na granicy z państwami Szanów na północy.

Upadek królestwa Sikongu

W 1364 r. siły Mogaung w sojuszu z rywalizującym z Sikongiem królestwem Pinya zaatakowały jego terytorium. (W rzeczywistości, prawie cały ciężar walk spadł na barki wojsk Mogaung). Szańscy najeźdźcy zajęli Tagaung i Thadominbya z dużym trudem ratował się ucieczką. Za utratę Tagaung Minbyauk ukarał Thadominbyę więzieniem. Wkrótce jednak sam Minbyauk zbiegł z Sikongu, gdy w kwietniu tego samego roku (miesiąc Kason 726 ME) miasto zostało zdobyte przez siły Mogaung. Gdy żołnierze Mogaung opuścili Sikong, jego mieszkańcy skupili się wokół Thadominbyi, który kazał zabić Minbyauka[2].

Przypisy

  1. ↑ Hmannan t. 1 2003: 375.
  2. ↑ a b Phayre 1883: 58–59.
  3. ↑ a b c Htin Aung 1967: 71–79.
  4. ↑ Than Tun 1959: 126.
  5. ↑ Lieberman 2003: 119–121.

Bibliografia

  • Maung Htin Aung: A History of Burma. Nowy Jork i Londyn: Cambridge University Press, 1967. (ang.).
  • Victor B. Lieberman: Strange Parallels: Southeast Asia in Global Context, c. 800–1830, volume 1, Integration on the Mainland. Cambridge University Press, 2003. ISBN 978-0-521-80496-7. (ang.).
  • Lt. Gen. Sir Arthur P. Phayre: History of Burma. Wyd. 1967. Londyn: Susil Gupta, 1883. (ang.).
  • Królewska Komisja Historyczna Birmy: Hmannan Yazawin. Wyd. 2003. T. 1–3. Rangun: Ministry of Information, Myanmar, 1832. (birm.).
  • Than Tun, History of Burma: A.D. 1300–1400, t. XLII, grudzień 1959 (ang.).
Historia Birmy
  • Prehistoria (11 000–200 p.n.e.)
  • Miasta-państwa Pyu (200 p.n.e.–1050)
  • Królestwo Thatôn (825?–1057)
  • Królestwa Arakańskie (788?–1406)
Brytyjski okres kolonialny (1824–1948)
Okres współczesny (od 1948)
  • Związek Birmy (1948–1962)
  • Republika socjalistyczna (1962–1988)
  • Związek Mjanmy (1988–2010)
  • Reformy polityczne (2011–2012)

Media użyte na tej stronie

WikiProject Myanmar peacock.svg
(c) Stepshep z angielskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
The Burmese green peacock is a royal symbol of Burma and has been used in its flags.