Królestwo Walencji

Królestwo Walencji

Regne de València

1238–1707
Flaga Godło
Stolica	Walencja
Pierwszy król	Jakub I Zdobywca
Ostatni król	Filip V Hiszpański
Zależne od	Królestwo Aragonii
Wcielenie do	Hiszpanii 1707
Religia dominująca	Katolicyzm

Królestwo Walencji (wal. Regne de València, katal. Regne València, hiszp. Reino de Valencia, łac. Regnum Valentiae) – położone we wschodniej części Półwyspu Pirenejskiego, było jedną z części Królestwa Aragonii. Kiedy Królestwo Aragonii połączyło się przez unię dynastyczną z Królestwem Kastylii w 1479 r., by stworzyć Królestwo Hiszpanii, Królestwo Walencji stało się częścią monarchii hiszpańskiej.

Historia

Hiszpania w latach 1212-1492

Kolonia rzymska Valentia Edetanorum, której nazwa pochodzi od łac. valens "silny", na znak zwycięstwa nad Luzytanami; została założona w 138 roku p. n. e. i zamieszkana przez rzymskich żołnierzy. Od 712 do 1238 roku Walencja znajdowała się pod panowaniem arabskim. W 1238 roku, w trakcie rekonkwisty, po pięciu miesiącach oblężenia i pokonania mauretańskiego taifa miasto zdobył król Aragonii Jakub I Zdobywca. Wtedy to powstało Królestwo Walencji, które zostało rozwiązane przez Filipa V z Hiszpanii w 1707 r., w następstwie hiszpańskiej wojny sukcesyjnej. Podczas swojego istnienia, Królestwo Walencji, funkcjonowało na podstawie prawa i zasad określonych w zbiorze przepisów (wal.) Furs de València, który przyznawał szeroką autonomię w Królestwie Aragonii i Królestwie Hiszpanii. Granice i tożsamość obecnej hiszpańskiej Walencji pochodzą z dawnego Królestwa Walencji.

Bibliografia

• Robert Ignatius Burns, The Crusader Kingdom of Valencia: Reconstruction on a Thirteenth-Century Frontier, Harvard University Press, 1967 r.[1]