Królowie Arnoru

Królowie Arnoru – władcy ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Informacje na ich temat znajdują się zarówno w tekście Władcy Pierścieni, jak i w Dodatkach do powieści oraz Silmarillionie i Niedokończonych opowieściach.

Historia

Królowie Arnoru wywodzili się od Elendila[1], który za życia był Najwyższym Królem i sprawował bezpośrednie rządy nad Arnorem. Po jego śmierci Isildur objął godność Najwyższego Króla, choć nigdy nie objął bezpośredniej władzy w Północnym Królestwie, zginął bowiem w czasie podróży. Tron przypadł jego najmłodszemu synowi Valandilowi, minęło jednak 7 lat, nim dorósł i mógł objąć władzę w państwie. On też i wszyscy jego następcy (Linia Północna) nadal uważali się za Najwyższych Królów, choć ich zwierzchnictwo nad Gondorem było raczej iluzoryczne, tam bowiem władali potomkowie Meneldila (Linia Południowa).

W 861 roku po śmierci Eärendura, Arnor uległ podziałowi na trzy królestwa: Arthedain, Cardolan i Rhudaur. Ród potomków Isildura przetrwał tylko w Arthedainie. Monarchowie ci rościli też sobie (od czasów Argeleba I) prawa do władzy nad całym Arnorem, nigdy jednak w pełni nie zrealizowali swoich pretensji. Kontynuatorami ich linii byli Wodzowie Dúnedainów. Ostatni z nich Aragorn II, po pokonaniu Saurona, zjednoczył na nowo Arnor i Gondor.

Królowie Arnoru posiadali pełną władzę. Ograniczały ich jedynie ustanowione wcześniej prawa[2]. Podejmowali wszystkie najważniejsze decyzje w państwie i mianowali najważniejszych dostojników. Każdy monarcha panował od chwili wstąpienia na tron do swej śmierci, nie zdarzało się by wcześniej abdykował na rzecz następcy (tak jak królowie Númenoru). Ciałem doradczym królów była Rada Północnego Królestwa.

Królowie Arnoru jako potomkowie Elendila mieli niezbywalne prawa do używania i dysponowania palantírami. Tylko oni mogli upoważniać inne osoby do korzystania z Kryształów Jasnowidzenia. Posiadali też moc uzdrawiania ludzi, podobnie jak królowie Gondoru czy Wodzowie Dúnedainów[3]. Monarsza nekropolia znajdowała się zapewne w Annúminas. Insygniami królów był Elendilmir i berło Annúminas. W ich posiadaniu był również pierścień Barahira i resztki Narsila. Na królewskim sztandarze widniało godło Elendila – Siedem Gwiazd.

Imiona wszystkich królów Arnoru pochodzą z quenyi.

Lista królów Arnoru

W Drugiej Erze

Elendil

Panował w latach 3320 – 3441 DE jako Najwyższy Król Arnoru i Gondoru.

Isildur

Panował w latach 3441 DE – 2 TE. Kontynuował tytulaturę Najwyższego Króla. Nigdy nie objął bezpośredniej władzy w Arnorze.

Linia Północna

Valandil

Urodził się w 3430 roku DE[4], zmarł w 249 roku TE. Był trzecim królem Arnoru, a czwartym synem Isildura. Miał trzech braci: Elendura, Aratana i Ciryona. Urodził się w Rivendell podczas wojny Ostatniego Sojuszu z Sauronem. W 3 roku TE dotarł tam Ohtar ze szczątkami Narsila, przekazując wieści o klęsce na Polach Gladden. Siedem lat później Valandil, będąc już dorosłym, wstąpił na tron Arnoru i rządził przez 239 lat. Ze wszystkich władców Północnego Królestwa panował najdłużej.

Jego imię znaczy Miłujący Valarów (ewentualnie Oddany Valarom, Kochający Valarów).

Eldacar

Był czwartym królem Arnoru, na tron wstąpił w 249 roku TE i panował do końca swojego życia, przez 90 lat. Zmarł w 339 roku.

Jego imię znaczy Możny elf.

Arantar

Był piątym królem Arnoru, na tron wstąpił w 339 roku TE i panował do końca swojego życia, przez 96 lat. Zmarł w 435 roku.

Tarcil

Był szóstym królem Arnoru, na tron wstąpił w 435 roku TE i panował do końca swojego życia, przez 80 lat. Zmarł w 515 roku.

Jego imię[5] znaczy Wysoki człowiek.

Tarondor

Był siódmym królem Arnoru, na tron wstąpił w 515 roku TE i panował do końca swojego życia, przez 87 lat. Zmarł w 602 roku.

Jego imię znaczy Królewska skała.

Valandur

Był ósmym królem Arnoru, na tron wstąpił w 602 roku TE i panował do końca swojego życia, przez 50 lat. Zmarł śmiercią gwałtowną w 652 roku. Zarówno przyczyny, jak i okoliczności zgonu nie są bliżej znane.

Jego imię znaczy Miłujący Valarów (ewentualnie Oddany Valarom).

Elendur

Był dziewiątym królem Arnoru, na tron wstąpił w 652 roku TE i panował do końca swojego życia, przez 125 lat. Zmarł w 777 roku.

Jego imię znaczy Przyjaciel elfów lub Miłujący gwiazdy (ewentualnie Oddany gwiazdom).

Eärendur

Był dziesiątym królem Arnoru i ostatnim przed podziałem państwa, na tron wstąpił w 777 roku TE i panował do końca swojego życia, przez 84 lata. Zmarł w 861 roku. Po jego śmierci nastąpił podział Arnoru na Arthedain, Cardolan i Rhudaur.

Jego imię znaczy Miłujący morze (ewentualnie Oddany morzu, Żeglarz).

Ród Telcontaron

Elessar

Panował w latach 3019 TE – 120 CE jako król Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru

Eldarion

Panował od roku 120 CE, kontynuował tytulaturę króla Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru

Przypisy

  1. ↑ Elendil wywodził się z rodu książąt Andúnië. Ród ten był boczną linią dynastii królów Númenoru, którzy byli potomkami Eärendila.
  2. ↑ Jak pisał w jednym z listów do czytelników sam Tolkien: Númenorejski król był monarchą, mającym w kwestiach spornych władzę podejmowania niepodważalnych decyzji; rządził jednak państwem w ramach dawnego prawa, które chronił (a także interpretował), lecz którego nie stanowił. (cytat z listu 244 w: Listy, wybrane i opracowane przez H. Carpentera przy współpracy Ch. Tolkiena, przełożyła Agnieszka Sylwanowicz, Poznań 2000)
  3. ↑ (...) ręce króla mają moc uzdrawiania. Po tym właśnie rozpoznawano zawsze prawowitych królów. (Cytat z Powrotu króla w przekładzie Marii Skibniewskiej, księga 5, rozdział 8 Domy Uzdrowień)
  4. ↑ J.R.R. Tolkien, red. Ch. Tolkien, The Peoples of Middle-earth, HarperCollinsPublishers, Londyn 2002, s. 192.
  5. ↑ Słowo to było również synonimem słowa Dúnadan. Orkowie w swoim żargonie przetworzyli to miano na tarkil – termin którym określali ludzi z Gondoru.