Królowie Plemienia Durina

Godło królów Plemienia Durina: Kowadło i Młot zwieńczone Srebrną Koroną, otoczone Siedmioma Ośmiopromiennymi Gwiazdami[1]

Królowie Plemienia Durina – władcy ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Byli to przywódcy najważniejszego spośród plemion krasnoludzkich, plemienia Durina, którego dzieje Tolkien przedstawił stosunkowo najpełniej. Spośród nich kilku odgrywa ważną rolę w Hobbicie i Władcy Pierścieni. Pozostali opisani są, krócej lub dłużej, w części trzeciej Dodatku A (Plemię Durina), dołączonego do Powrotu króla lub też w innych tekstach Tolkiena, zawartych w Niedokończonych opowieściach i Historii Śródziemia.

Imiona wszystkich królów Plemienia Durina pochodzą z języka staronordyckiego. Tolkien świadomie zaczerpnął je z listy karłów, fragmentu Völuspy, pieśni zawartej w Eddzie poetyckiej[2]. Pisarz przyjął konwencję, wedle której Władca Pierścieni ma być przekładem fikcyjnego źródła, Czerwonej Księgi. Zatem miana staronordyckie użyte zostały jako tłumaczenia imion z języka ludzi z Dale, którego krasnoludowie używali na co dzień (imiona w ich własnej mowie są nieznane)[3].

  • W angielskim oryginale – Kings of Durin’s Folk
  • Przekład Marii SkibniewskiejKrólowie Plemienia Durina
  • Przekład Jerzego ŁozińskiegoKrólowie Plemienia Durina
  • Przekład Marii i Cezarego FrącówKrólowie Plemienia Durina

Historia

Królowie Plemienia Durina pochodzili z rodu założonego przez Durina Nieśmiertelnego. Korona dziedziczona była w linii męskiej, z ojca na syna, ewentualnie na najbliższego męskiego potomka. Monarchowie ci byli zarazem władcami kolejnych siedzib plemienia: Khazad-dûm, gór Ered Mithrin i Ereboru. Pośród innych plemion krasnoludzkich cieszyli się sporym szacunkiem, jako że byli przywódcami najstarszego plemienia.

Nie ma pewnych informacji o zakresie ich władzy. Prawdopodobnie w czasach, kiedy Plemię Durina nie miało stałej siedziby (np. gdy zostali wypędzeni z Ereboru przez Smauga) władza królewska słabła. Od połowy Drugiej Ery do 2845 roku Trzeciej Ery w posiadaniu królów Plemienia Durina był najpotężniejszy z Siedmiu Pierścieni Władzy.

W okresie, gdy siedzibą Plemienia Durina był Erebor, królowie Plemienia Durina nosili tytuł Króla pod Górą. Został on utworzony dla Thráina I. Wyjątkowo tytuł był użyty w innych okolicznościach: nosił go Thorin I wraz z czterema pokoleniami potomków, którzy rządzili ze zboczy Ered Mithrin, obwołał się nim również Smaug, który zawłaszczył sobie ten tytuł.

Lista znanych królów

Durin Nieśmiertelny

Najstarszy z Siedmiu Ojców krasnoludów, założyciel i pierwszy władca Khazad-dûm.

Durin III

Postać wzmiankowana w Dodatku A (Kronikach królów i władców) do Władcy Pierścieni oraz w tekście Historii Galadrieli i Celeborna.

Rządy sprawował w połowie Drugiej Ery. Wówczas to mieszkańcy Khazad-dûm utrzymywali bardzo przyjazne kontakty z elfami z Eregionu. Wedle tradycji krasnoludów to właśnie Durin III otrzymał od złotników z Gwaith-i-Mírdain jeden z Siedmiu Pierścieni Władzy.

W czasie wojny elfów z Sauronem (lata 1695–1701) Durin udzielił wsparcia sąsiadom. Jego poddani, wraz z grupą elfów z Lothlórien, zaatakowali wojska Władcy Ciemności od tyłu, dzięki czemu Elrond zdołał schronić się w Imladris (1697 rok). Krasnoludowie zaś obronili się przed odwetem Saurona, wycofując się w porę i zamykając za sobą bramy swej podziemnej siedziby.

Imię Durin (durinn) znaczy po staronordycku śpiący[4].

Durin VI

Postać z Dodatku A.

Urodzony w 1731 roku Trzeciej Ery, władał Khazad-dûm w dwudziestym stuleciu tej ery. Jego panowanie zakończyło się tragicznie. W 1980 roku krasnoludowie, eksplorując złoża mithrilu pod Caradhrasem, przypadkowo uwolnili z podziemnej kryjówki Balroga, dawnego sługę Morgotha, który zaatakował mieszkańców Khazad-dûm i zabił ich władcę, zyskując miano Zguba Durina.

Następcą Durina VI był jego syn Náin I.

Náin I

Postać z Dodatku A[5].

Urodzony w 1832 roku Trzeciej Ery, tron objął po śmierci swego ojca, Durina VI. Jego rządy trwały bardzo krótko, bowiem już w 1981 roku został zabity przez Balroga, który wypędził wszystkich krasnoludów z Khazad-dûm. Syn Náina Thráin I, wraz ze swymi poddanymi, musiał szukać nowej siedziby.

Thráin I Stary

Postać wspomniana przez bohaterów Hobbita, więcej informacji na jego temat zawarto w Dodatku A.

Urodził się w 1934 roku Trzeciej Ery. Po śmierci ojca, gdy krasnoludowie uciekli z Khazad-dûm, stanął na czele największej z grup poddanych i poprowadził ich na północ, na ziemie Rhovanionu. W 1999 roku dotarł do Ereboru i założył tam nowe królestwo. Jako pierwszy spośród władców plemienia Durina nosił tytuł Króla pod Górą. Podczas prac kopalnianych we wnętrzu góry odkrył słynny Arcyklejnot. Zmarł w 2190 roku. W późniejszych czasach zwano go też Thráinem Starym.

Jego synem i następcą był Thorin I.

Imię Thráin[6] (þrainn) po staronordycku znaczy nieustępliwy[7].

Thorin I

Postać z Dodatku A.

Urodził się w 2035 roku, w Ereborze. Po objęciu korony jeszcze przez pewien czas zamieszkiwał tam, lecz w 2210 roku opuścił dotychczasową siedzibę. Wraz z poddanymi osiedlił się w nowym miejscu, położonych bardziej na północ, w górach Ered Mithrin. Wkrótce skupiła się tam największa liczba krasnoludów z plemienia Durina, dołączali bowiem do Thorina współplemieńcy mieszkający gdzie indziej czy też tułający się po Śródziemiu. Monarcha zmarł w 2289 roku.

Jego synem i następcą był Glóin.

Imię Thorin (þórinn) po staronordycku znaczy odważny[7].

Glóin

Postać z Dodatku A.

Urodził się w 2136 roku Trzeciej Ery, w Ereborze. Wraz z ojcem przeniósł się do Ered Mitrin, gdzie spędził resztę swego życia. Jego panowanie, trwające od 2289 roku, upłynęło w spokoju. Glóin zmarł w 2385 roku.

Jego synem i następcą był Óin.

Imię Glóin[8] (gloinn) znaczy po staronordycku rozpalony[9].

Óin

Postać z Dodatku A.

Urodził się w 2238 roku Trzeciej Ery, w Ered Mithrin, gdzie spędził całe życie. Jego rządy, trwające od 2385 roku, upłynęły w spokoju. Zmarł w 2488 roku.

Jego synem i następca był Náin II.

Imię Óin[10] (óinn) znaczy po staronordycku straszliwy[11].

Náin II

Postać z Dodatku A.

Urodził się w 2338 roku w Ered Mithrin, gdzie spędził całe życie. Panował do 2585 roku, kiedy zmarł. Właśnie za jego rządów, od 2570 roku, smoki zaczęły napadać na krasnoludów, zamieszkujących Góry Szare.

Jego następcą był Dáin I. Monarcha miał jeszcze jednego syna, Borina.

Dáin I

Postać z Dodatku A.

Urodził się w 2440 roku Trzeciej Ery, w Ered Mithrin, gdzie spędził całe życie. Nie panował długo po zgonie swego ojca. W 2589 roku, już po czterech latach, zginął. Śmierć dosięgła go na progu jego własnej komnaty, tam bowiem wdarł się smok zimny i zabił monarchę.

Dáin miał trzech synów: Thróra (dziedzica korony), Fróra i Gróra.

Imię Dáin[12] (dainn) znaczy po staronordycku jak śmierć[4].

Thrór

Za jego rządów Erebor przeżył czasy wielkiego rozkwitu, aż do momentu zdobycie góry przez smoka Smauga. Wypędzony z królestwa Thrór tułał się po Śródziemiu. Zginął w Morii, gdy próbował wrócić do siedziby przodków.

Thráin II

Całe życie spędził na wygnaniu. Był ostatnim spośród królów Plemienia Durina, który posiadał Pierścień Władzy. W trakcie wyprawy do Ereboru, został pojmany przez sługi Czarnoksiężnika i uwięziony w Dol Guldur, gdzie zmarł.

Thorin II Dębowa Tarcza

Organizator i przywódca wyprawy do Ereboru, w której uczestniczył Bilbo Baggins. Thorinowi udało się odnowić krasnoludzkie królestwo, lecz zginął w Bitwie Pięciu Armii.

Dáin II Żelazna Stopa

Krewny Thorina, który objął po jego śmierci koronę. Za jego rządów Erebor ponownie rozkwitł. Podczas Wojny o Pierścień Dáin stawił opór siłom Saurona i zginął w bitwie o Dale.

Thorin III Kamienny Hełm

Postać z Dodatku A.

Urodził się w 2866 roku Trzeciej Ery, w Żelaznych Wzgórzach. Żył tam do 2941 roku, kiedy to przeniósł się do odnowionego królestwa krasnoludów w Ereborze.

Podczas Wojny o Pierścień walczył w bitwie o Dale. Po śmierci ojca został nowym królem i przewodził krasnoludom w trakcie oblężenia Ereboru przez Easterlingów, sojuszników Saurona. Wraz z Bardem II w końcu pokonał i przepędził przeciwników. Następnie wysłał swoich posłów na koronację króla Elessara. Przez resztę panowania, w Czwartej Erze, zachowywał przyjaźń ze Zjednoczonym Królestwem Arnoru i Gondoru i znajdował się pod jego opieką, pozostając niezależnym władcą.

Trudno powiedzieć skąd wziął się jego przydomek Kamienny Hełm[13].

Durin VII

Żył w Czwartej Erze. Był ostatnim znanym królem Plemienia Durina. Za jego czasów krasnoludowie opuścili Erebor i powrócili do Khazad-dûm. Informacje na jego temat można znaleźć w The Peoples of Middle-earth, XII tomie Historii Śródziemia.

Przypisy

  1. R. Foster: Encyklopedia Śródziemia, s. 124.
  2. Patrz: Edda poetycka. przeł. i opr. A. Załuska-Strömberg. Ossolineum, 1986, s. 5-7.
  3. Dodatek F (część druga Zasady przekładu). W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 550.
  4. a b R. Derdziński: Indeks. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. i C. Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 386.
  5. W wydaniach Władcy Pierścieni tłumaczenia M. Skibniewskiej, które ukazały się przed 1996 rokiem, imię tej postaci pisane jest bez litery diakrytyzowanej jako Nain.
  6. W Hobbicie Tolkien używał formy Thrain, bez litery diakrytyzowanej.
  7. a b R. Derdziński: Indeks. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria i Cezary Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 390.
  8. W wydaniach Władcy Pierścieni tłumaczenia M. Skibniewskiej, które ukazały się przed 1996 rokiem, imię tej postaci pisane jest bez litery diakrytyzowanej jako Gloin.
  9. R. Derdziński: Indeks. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. i C. Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 387.
  10. W wydaniach Władcy Pierścieni w przekładzie M. Skibniewskiej sprzed 1996 roku, imię tej postaci pisane jest litery diakrytyzowanej jako Oin.
  11. R. Derdziński: Indeks. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. M. i C. Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 389.
  12. W wydaniach Władcy Pierścieni tłumaczenia M. Skibniewskiej, które ukazały się przed 1996 rokiem, imię tej postaci pisane jest bez litery diakrytyzowanej jako Dain.
  13. W angielskim oryginale Stonehelm.

Bibliografia

  • John Ronald Reuel Tolkien: Hobbit, czyli tam i z powrotem. przeł. Maria Skibniewska. Warszawa: Wydawnictwo ISKRY, 1997. ISBN 83-207-1681-0.
  • Dodatek A Kroniki królów i władców. W: John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, 2002, s. 391-465. ISBN 83-7319-172-0.
  • Dodatek B Kronika Lat (Kronika Królestw Zachodnich). W: John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, 2002, s. 466-495. ISBN 83-7319-172-0.
  • Dodatek C Rodowody. W: John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, 2002, s. 496-501. ISBN 83-7319-172-0.

---

  • Ryszard Derdziński: Indeks. W: John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria i Cezary Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2002, s. 383-397. ISBN 83-7245-884-7.
  • Robert Foster: Encyklopedia Śródziemia. Warszawa: Amber, 2002. ISBN 83-241-0200-0.
  • Edda poetycka. przeł. i opr. Apolonia Załuska-Strömberg. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź: Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, 1986, seria: Biblioteka Narodowa, seria II, nr 214. ISBN 83-04-01852-7.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Emblema Durin.svg
Autor: Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape., Licencja: CC BY-SA 3.0
Emblema personal de Durin el Inmortal, según la descripción del grabado en piedra de las puertas de las Minas de Moria que J. R. R. Tolkien da en El Señor de los Anillos.