Krążowniki rakietowe typu Ticonderoga

Krążowniki typu Ticonderoga
Ilustracja
Kraj budowy

 Stany Zjednoczone

Użytkownicy

 US Navy

Stocznia

Ingalls Shipbuilding
Bath Iron Works

Wejście do służby

20 września 1986

Zbudowane okręty

27

Okręty w służbie

22

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 8910 długich ton
pełna: 9466 długich ton

Długość

162,4 metra w linii wodnej
całkowita: 172,9 metra

Szerokość

16,75 metra

Zanurzenie

9,6 metra

Napęd

4 turbiny gazowe (80000 KM)
2 wały napędowe

Prędkość

30+ węzłów

Zasięg

6000 Mm @ 20 węzłów

Załoga

387 (28 oficerów + 359 marynarzy)

Uzbrojenie

2 x 61 cel wyrzutni Mk 41 VLS dla pocisków Standard Missile, Tomahawk, rakietotorped VL-ASROC
8 wyrzutni pocisków przeciwokrętowych Harpoon
2 x armata 127 mm
2 x zestaw przeciwrakietowy Phalanx CIWS 20 mm
2 x potrójne wyrzutnie torped
324 mm Mk 46

Wyposażenie lotnicze

2 helikoptery SH-60 LAMPS III

Krążowniki typu Ticonderogaamerykański typ krążowników rakietowych, które w myśl początkowych planów marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych miały być uzupełnieniem uderzeniowych krążowników z napędem nuklearnym (CSGN). Okręty te były początkowo klasyfikowane jako niszczyciele rakietowe (DDG), jednak w celu lepszego odzwierciedlenia ich możliwości bojowych oraz kosztów budowy, zostały przeklasyfikowane na krążowniki rakietowe. 27 wybudowanych jednostek typu Ticonderoga stanowiły jedne z największych wówczas wybudowanych po drugiej wojnie światowej jednostek tej klasy. Wyposażone w zintegrowany (sieciowy) system wykrywania, naprowadzania i kierowania ogniem Aegis okręty, zapewniają współcześnie ochronę przeciwlotniczą, przeciwrakietową oraz przeciwpodwodną lotniskowcowych grup uderzeniowych (LGU) marynarki amerykańskiej, wykonują także zadania samodzielne, w tym uczestnicząc w operacjach reagowania kryzysowego.

Historia

Zamówienie na pierwsze jednostki typu zostało autoryzowane w budżecie obronnym na rok 1978. Okręty te budowane były modułowo, co ułatwiało późniejszą modernizację, spełniając w ten sposób jedną z naczelnych zasad polityki zakupów uzbrojenia Stanów Zjednoczonych. Okręty wyposażone w nowy system kierowania ogniem Aegis zaprojektowano z użyciem kadłuba i systemu napędowego niszczycieli typu Spruance. Pierwsze okręty tego typu były klasyfikowane jako niszczyciele rakietowe, jednak wraz z rozpoczęciem budowy klasyfikację zmieniono na krążowniki rakietowe. Stępkę pod pierwszy okręt typu USS "Ticonderoga" położono 21 stycznia 1980 w stoczni Ingalls Shipbuilding. Wodowanie nastąpiło 25 kwietnia 1981, wejście do służby 22 stycznia 1983.

Linie rozwojowe typu Ticonderoga

Baseline 0

Okręty CG-47 oraz CG-48 posiadały podstawowy system Aegis Mk 7 z radarem SPY-1A, system kontroli uzbrojenia Mk 1, pociski Standard Missile 2MR Block I oraz Mk 116 Mod 4 UBFCS. Pierwsze dwa okręty tego typu początkowo operowały jedynie z jednym helikopterem SH-2F LAMPS-I. W rzeczywistości obydwa okręty zostały później zmodyfikowane także dla celów operacji ze śmigłowcem SH-60B. Obydwa okręty używały komputerów UYK-7, obydwa też zostało zmodyfikowane do standardu Baseline 1, nie używały jednak holowanych sonarów. Ich systemy elektroniczne zostały zmodyfikowane w celu zmniejszenia kosztów obsługi. Zainstalowano także na nich nowe wyrzutnie Mk 41 w miejsce wcześniejszych Mk 26. Ponadto, otrzymały nowe działa o przedłużonym zasięgu w miejsce działek Mk 45, a komputery UYK-43 zastąpiły UYK-7 i UYK-20.

Okręty Baseline 0: USS Ticonderoga (CG-47)USS Yorktown (CG-48)

Baseline 1

Pierwszych 5 okrętów typu Ticonderoga, od CG-47 do CG-51 posiadały wczesne wersje Aegis Combat System – o mniejszych możliwościach, nie posiadały także systemu wyrzutni pionowych VLS oraz możliwości wystrzeliwania pocisków Tomahawk. W dwóch pierwszych liniach rozwojowych, każda wyrzutnia Mk 26 Mod 1 magazynowała 44 pociski. Z przedniej części okrętu magazynowane były także 20 pociski ASROC. W Baseline 1 systemy okrętu dostosowano jednak do helikopterów SH-60B LAMPS-III, okręty wyposażono w pociski SM-2 MR Block II, the Aegis Combat System w wizualne systemy ekspozycji danych. Zastąpiono także maszty na czterech podstawach, masztami na trójnogu. Modernizacji pod kątem sprawności i łatwości obsługi uległy także ich systemy elektroniczne, zaś podwójne wyrzutnie Mk 26 zastąpione zostały pionowymi grupami wyrzutni Mk41.

Okręty Baseline 1: USS Vincennes (CG-49)USS Valley Forge (CG-50)USS Thomas S. Gates (CG-51)

Baseline 2

Wyrzutnia Mk-41 VLS okrętu USS San Jacinto (CG-56)
Okręt Baseline 2 USS "Bunker Hill" (CG-52) w trakcie operacji Desert Shield

Baseline 2 wprowadziła dwie pionowe wyrzutnie typu Vertical Launching System, możliwość odpalania pocisków BGM-109 Tomahawk TLAM (Tomahawk Land Attack Missile) oraz Tomahawk TASM (Tomahawk Anti-Ship Missile), a także modernizację broni przeciwpodwodnej. Dwie wyrzutnie Mk 41 Mod 0 VLS zastąpiły podwójne wyrzutnie Mk 26, została również dodana pionowa wyrzutnia pocisków Tomahawk z systemem kontroli ognia SWG-3 oraz system transmisji danych Link 11 i monitory UYQ-21. Pierwsza jednostką wyposażoną w rewolucyjny wówczas system VLS był USS "Bunker Hill" (CG-52). "Bunker Hill" zaczął dzięki temu oferować znacznie zwiększone możliwości bojowe, większą powierzchnię magazynów broni, większą silę ognia, szybki wybór broni, możliwość pokrycia ogniem 360° przestrzeni wokół siebie, mniejsze zużycie energii i większą zdolność przetrwania w warunkach bojowych. VLS mieści większą ilość uzbrojenia większej ilości typów. Wszystkie pociski przechowywane są pionowo w kanistrach z pofałdowanej stali i wystrzeliwanie pionowo w górę, w celu szybszego przystąpienia do wykonania zadania, niezależnie od kierunku celu. USS "Bunker Hill" posiada w sumie 122 pociski rakietowe, po 61 w każdej wyrzutni. Okręt może w ten sposób jednocześnie wystrzelić różnorodne pociski klasy woda-powietrze, woda-woda, czy też zaatakować cele na lądzie. Kongres Stanów Zjednoczonych nie zezwolił początkowo na instalację radarów SPS-49 i systemu transmisji danych SQQ-28 LAMPS-III w okrętach CG 54-56, jednakże udzielił zgody na to wyposażenie w roku 1984. Jednostki CG 54 i 55 posiadały niezależne holowane sonary SQR-19 oraz SQR-53A. W jednostce CG-53 zastąpiono później nadmuchiwana łódź o długości 7,31 metra Rigid Inflatable Boat (RIB) welbotem o długości 7,92 m. W jednostce CG-56 po raz pierwszy zaprezentowano średniej i wysokiej częstotliwości wmontowany w kadłub sonar SQQ-89(V)3 (ASW suite) zintegrowany z sonarami SQS-53B oraz holowanym SQR-19 i wyrzutnią torped Mk 116 Mod 6 UBFCS.

Okręty Baseline 2: USS Bunker Hill (CG-52)USS Mobile Bay (CG-53)USS Antietam (CG-54)USS Leyte Gulf (CG-55)USS San Jacinto (CG-56)USS Lake Champlain (CG-57)USS Philippine Sea (CG-58)

Baseline 3

Baseline 3 wprowadziła radar AN/SPY-1B i konsole AN/UYQ-21. Ten jaśniejszy radar SPY-1B ze wzmocnioną charakterystyką radiacyjną zastąpił radar SPY-1A, w miejsce UYK-7 wprowadzone też zostały nowe komputery UYK-43 i UYK-44. Pierwszym krążownikiem Marynarki wyposażonym w radar AN/SPY-1B został USS "Priceton" (CG-59). System ten znacząco wzmacniał zdolności wykrywania oferowane przez Aegis Combat System. Radar ten, jest znacznie bardziej zaawansowany od wcześniejszej wersji, szczególnie zaś w zakresie odporności na stosowane przez przeciwnika zakłócanie elektroniczne. W połączeniu z systemem kontroli ognia Mk 99, radar ten umożliwia naprowadzanie pocisków serii Standard na znacznie przedłużonym zasięgu. W 1996 roku, krążownik USS "Monterey" (CG-61) stał się pierwszym okrętem tej grupy wyposażonym w najnowszy radar SPY-1D(V), otrzymał on także uaktualnienie systemu bojowego w postaci nowych komputerów bojowych, konsoli oraz monitorów. Ta modyfikacja zwiększyła także możliwości przyszłych modernizacji, w szczególności zaś w zakresie walki zespołowej (Cooperative Engagement Capability), obrony antybalistycznej teatru działań oraz nowszych wersji pocisków Standard.

Okręty Baseline 3: USS Princeton (CG-59)USS Normandy (CG-60)USS Monterey (CG-61)USS Chancellorsville (CG-62)USS Cowpens (CG-63)USS Gettysburg (CG-64)

Baseline 4

Baseline 4 zintegrowała komputery AN/UYK-43/44 (w miejsce UYK-7 i UYK-20) z zespołem superkomputerów opracowanych dla okrętów typu DDG-51. CG 65-73 uzyskały system wizualizacji danych UYS-20 oraz różnorakie systemy wspomagania decyzji. Wszystkie okręty tej linii uzyskały sonar SQS-53C oraz procesor dźwięku (danych sonarowych) SQR-17. Ostatni okręt tej linii, USS "Port Royal" (CG-73) przyjęty do służby w sobotę, 9 lipca 1994 r., był jednocześnie ostatnim – dwudziestym siódmym – zaplanowanym okrętem typu Ticonderoga.

Okręty Baseline 4: USS Chosin (CG-65)USS Hue City (CG-66)USS Shiloh (CG-67)USS Anzio (CG-68)USS Vicksburg (CG-69)USS Lake Erie (CG-70)USS Cape St. George (CG-71)USS Vella Gulf (CG-72)USS Port Royal (CG-73)

Modernizacje

W związku z zamiarem pozostawienia okrętów tego typu w służbie na kolejne dwie dekady, krążowniki typu Ticonderoga podlegają ciągłym modernizacjom. Ostatni z programów modernizacyjnych Cruiser Modernization Program (CMP), rozpoczął się w roku 2006, modernizacją USS "Cape St. George" (CG 71). Pakiet modernizacyjny w ramach tego programu obejmuje podniesienie standardu życia załóg na okrętach, ulepszenie systemów obronnych, modernizacje technologiczne w ramach podpakietu SmartShip upgrades, zmiany w celu ułatwienia obsługi technicznej okrętów, podpakiet Aegis Open Architecture oraz wiele innych ulepszeń, w tym przystosowanie jednostek tego typu do przyjęcia na pokłady najnowszych pocisków SM-6 ERAM mających zastąpić pociski RIM-66/RIM-67 SM-2.

SmartShip upgrades. Pakiet ten ma unowocześnić okręt poprzez automatyzacje wiele systemów jednostki, począwszy od systemów bojowych, na systemach okrętowych kończąc, na przykład poprzez wprowadzenie układów automatycznej diagnostyki i oceny uszkodzeń okrętu. Ma to w założeniu doprowadzić m.in. do zmniejszenia liczebności załogi o 50 osób.

Aegis Open Architecture. Wiele przedsiębiorstw amerykańskiej gospodarki podnosiło, iż dotychczasowy sposób budowy okrętów i kolejne modernizacje zacieśniają jedynie krąg podmiotów uczestniczących w rozwoju poszczególnych typów jednostek. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom gospodarki, Marynarka ogłosiła program Aegis Open Architecture mający dostosować okręty do możliwości uczestnictwa w przyszłych modernizacjach przedsiębiorstw spoza kilku największych światowych koncernów zbrojeniowych. Pierwszy tego typu pakiet zmian wprowadzono już w 1998 roku, rozszerzając go w ramach programu CMP. Otwarta architektura Aegis ma umożliwić udział w przyszłych modernizacjach mniejszych, komercyjnych przedsiębiorstw z branży informatycznej: przede wszystkim programistycznych, ale i sprzętowych.

Rozpoczęty w 2006 roku Cruiser Modernization Program, miał się zakończyć w roku 2008 zmodernizowaniem wszystkich 22 pozostałych w linii okrętów tego typu. Cały program modernizacji krążowników, ma przedłużyć okres zdatności jednostek do służby do czterdziestu lat, bez stopniowej utraty ich wartości bojowej, zapewniając w założeniu żywotność okrętów do czasu wprowadzenia do służby jednostek przyszłego typu CG(X).

W styczniu 2008 roku, firmy BAE Systems i Lockheed Martin otrzymały kontrakty na kolejna modernizację typu CG-47. W jej zakres wchodzą modyfikacje o charakterze technicznym, typu modernizacja układów elektrycznych, zastąpienie układami elektrycznym urządzeń zasilanych parą, wprowadzenie stali nierdzewnej do urządzeń sanitarnych, nowych systemów kontroli korozji, konserwacje pokładów oraz podwodnej części kadłuba, a także zmiany w zakresie systemów uzbrojenia, sensorów i komunikacji. Szczegóły modernizacji nie są jeszcze bliżej znane. Pierwszą jednostką która otrzymała pakiet modernizacyjny jest "Bunker Hill". Okręt otrzymał nowy Aegis Weapons System oraz Cooperative Engagement Capability[1] W całej jednak historii typu, najdalej idącą modyfikacją jest modyfikacja Linebacker dostosowująca okręty Aegis, do wymagań Aegis BMD.

Typ Ticonderoga w obronie antybalistycznej

Aegis BMD USS Lake Erie (CG-70) w Pearl Harbor.

Wszystkie okręty typu Ticonderoga powstawały jako okręty zwalczania celów powietrznych, ze zintegrowanym systemem bojowym Aegis Combat System, stając się najnowocześniejszymi na świecie okrętami obrony powietrznej teatru działań floty. W związku jednak z postępująca proliferacja broni balistycznej krótkiego (SRBM) i średniego (MRBM) zasięgu oraz decyzją Stanów Zjednoczonych o włączeniu floty do ogólnego systemu zwalczania broni balistycznej (Ballistic Missile Defense), krążowniki typu Ticonderoga – obok niszczycieli typu Arleigh Burke – stały się podstawą początkowego rozwoju okrętów systemu Aegis BMD. Przez dokonywane zmiany w systemie uzbrojenia i kierowania ogniem (Linebacker), począwszy od USS "Lake Erie" (CG-70), kolejne okręty tego typu zostały wyłączane z systemu Aegis, stając się częścią antybalistycznego systemu Aegis BMD.

Informacje dodatkowe

Stocznie okrętów typu CG-47

Okręty w budowie w stoczni Ingalls Shipbuilding. Na pierwszym planie USS "Port Royal" (CG-73) typu Ticonderoga

Wszystkie okręty typu Ticonderoga wybudowane zostały w stoczniach Ingalls Shipbuilding oraz Bath Iron Works. Miejsca budowy poszczególnych okrętów przedstawia tabela nr 1:

Tabela 1: Miejsca budowy okrętów typu Ticonderoga.
StoczniaOkręty
Ingalls ShipbuildingCG-47CG-48CG-49CG-50CG-52CG-53CG-54CG-55CG-56CG-57CG-59CG-62CG-65CG-66CG-68CG-69CG-71CG-72CG-73
Bath Iron WorksCG-51CG-58CG-60CG-61CG-63CG-64CG-67CG-70

Lata budowy i służby

Poniżej, w tabeli nr 2, przedstawiono daty wodowania, wejścia do służby i w przypadkach których to dotyczy, także daty wycofania ze służby[2].

Tabela 2: Lata budowy i służby okrętów typu Ticonderoga.
WodowaniePort macierzystyWejście do służbyWycofanie ze służby[3]
USS "Ticonderoga" (CG-47)25 kwietnia 1981Pascagoula22 stycznia 198330 września 2004 (2018)
USS "Yorktown" (CG-48)17 stycznia 1983Pascagoula4 lipca 19843 grudnia 2004 (2019)
USS "Vincennes" (CG-49)14 kwietnia 1984San Diego6 lipca 198529 czerwca 2005 (2020)
USS "Valley Forge" (CG-50)23 czerwca 1984San Diego18 stycznia 198630 sierpnia 2004 (2021)
USS "Thomas S. Gates" (CG-51)14 grudnia 1985Norfolk22 sierpnia 198715 grudnia 2005 (2022)
USS "Bunker Hill" (CG-52)11 marca 1985Yokosuka20 września 19862021
USS "Mobile Bay" (CG-53)22 sierpnia 1985Yokosuka21 lutego 19872022
USS "Antietam" (CG-54)14 lutego 1986San Diego6 czerwca 19872022
USS "Leyte Gulf" (CG-55)20 czerwca 1986Mayport26 września 19872022
USS "San Jacinto" (CG-56)14 listopada 1986Norfolk23 stycznia 19882023
USS "Lake Champlain" (CG-57)3 kwietnia 1987San Diego12 sierpnia 19882023
USS "Philippine Sea" (CG-58)12 lipca 1987Mayport18 marca 19892024
USS "Princeton" (CG-59)2 października 1987San Diego11 lutego 19892024
USS "Normandy" (CG-60)19 marca 1988Norfolk9 grudnia 19892024
USS "Monterey" (CG-61)23 października 1988Norfolk16 czerwca 19902025
USS "Chancellorsville" (CG-62)15 lipca 1988Yokosuka4 listopada 19892024
USS "Cowpens" (CG-63)11 marca 1989San Diego9 marca 19912026
USS "Gettysburg" (CG-64)2 lipca 1989Mayport2 czerwca 19912026
USS "Chosin" (CG-65)1 września 1989Pearl Harbor12 stycznia 19912026
USS "Hué City" (CG-66)1 czerwca 1990Mayport14 września 19912026
USS "Shiloh" (CG-67)8 września 1990San Diego18 lipca 19922027
USS "Anzio" (CG-68)2 listopada 1990Norfolk10 lutego 19922027
USS "Vicksburg" (CG-69)7 września 1991Mayport14 listopada 19922027
USS "Lake Erie" (CG-70)13 lipca 1991Pearl Harbor24 lipca 19932028
USS "Cape St. George" (CG-71)10 stycznia 1992Norfolk13 czerwca 19932028
USS "Vella Gulf" (CG-72)13 czerwca 1992Norfolk12 lipca 19932028
USS "Port Royal" (CG-73)20 listopada 1992Pearl Harbor9 lipca 19942029

Przypisy

  1. Upgraded Bunker Hill Completes Sea Trials under Cruiser Modernization Program (ang.)
  2. Stan na 26 stycznia 2008 r.
  3. W przypadku okrętów wycofanych już ze służby, w nawiasach podano także pierwotnie planowany rok wycofania

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
USS Bunker Hill (CG-52).jpg
A starboard quarter view of the guided missile cruiser USS BUNKER HILL (CG-52) during Operation Desert Shield.
US Navy DN-SC-94-00646 Port Royal (CG-73), Stout (DDG-55), and Mitscher (DDG-57) under construction at Ingalls Shipbuilding 1993.jpg
A view of various ships under construction at the Ingalls Shipbuilding shipyard, Pascagoula, Mississippi. Front to back are the guided missile cruiser Port Royal (CG-73), the guided missile destroyer Stout (DDG-55) and the guided missile destroyer Mitscher (DDG-57). Inboard of Stout is the guided missile destroyer Ramage (DDG-61) and inboard of Mitscher is the guided missile destroyer Russell (DDG-59).
US Navy 030303-N-3235P-503 A topside view of the forward MK-41 Vertical Launching System (VLS) aboard the guided missile cruiser USS San Jacinto (CG 56).jpg
At sea aboard USS San Jacinto (CG 56) Mar. 3, 2003 -- A topside view of the forward MK-41 Vertical Launching System (VLS) aboard the guided missile cruiser. The MK 41 is a fixed, vertical, multi-missile storage and firing system that allows Navy vessels significantly increased firepower. San Jacinto is on deployment in support of Operation Enduring Freedom. U.S. Navy photo by Photographer's Mate 1st Class Michael W. Pendergrass. (RELEASED)
USS Lake Erie (CG-70) Pearl Harbor.jpg
070904-N-4965F-002 PEARL HARBOR, Hawaii – The crew of guided-missile cruiser USS Lake Erie (CG 70) mans the rails as the ship returns home following a four-month deployment to the Western Pacific. While deployed, the ship took part in Exercise Talisman Saber and escorted aircraft carriers USS Kitty Hawk (CV 63), USS John C. Stennis (CVN 74) and USS Nimitz (CVN 68).
USS Port Royal CG-73.jpg
Official Navy photo of USS Port Royal (CG-73) in 1997, from [1], which says "DoD photo by Petty Officer 3rd Class Christopher Mobley, U.S. Navy", cropped to be a little less artistic :-) and more focused on the ship proper, plus shrunk to 800×533 (the original is gorgeous but a little large at 2100×1500 or so). Taken from enwiki.