Krištof Ravbar

Krištof Ravbar

biskup ordynariusz lublański
Data urodzenia	ok. 1466
Data i miejsce śmierci	26 października 1536 Wiedeń
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	1494
Sakra biskupia	brak danych

Krištof Ravbar, łac.: Christophorus Rauber (ur. ok. 1466 r., zm. 26 października 1536 r. w Wiedniu) – duchowny katolicki, drugi biskup ordynariusz katolickiej diecezji lublańskiej, sprawujący pontyfikat od 1494 roku; dyplomata cesarski.

W latach 1509-1512 pełnił funkcję koadiutora w Seckau, a następnie do 1536 roku był administratorem apostolskim tego biskupstwa. Ponadto od 25 lutego 1508 roku aż do swojej śmierci sprawował urząd komtura klasztora benedyktynów w Admont^[1].

Jako wysoki rangą przedstawiciel Kościoła katolickiego oraz dyplomata odegrał ważną rolę w habsburskiej polityce XVI wieku oraz w rodzinnej Krainie.

Życiorys

Pochodzenie

Rodzina Ravabarów (Rauber von Plankenstein) wywodzi się ze starej karynckiej szlachty, której korzenie sięgają końca XIV wieku, a jej założycielem był Matthäus. Krištof urodził się około 1466 roku na zamku Weineck (słow. Kravjek) jako syn Niklasa Raubera i Dorothey z domu burgrabiów von Luenz (Lienz) und zum Luegg^[2].

Działalność dyplomatyczna

Krištof Ravbar uchodził za osobę elokwentną przez co miał bardzo dobre kontakty na dworze cesarskim. Łatwo zjednywał sobie ludzi. W związku z tym król, a następnie późniejszy cesarz Niemiec Maksymilian I Habsburg powierzał mu prowadzenie wielu ważnych dla siebie misji dyplomatycznych. Między innymi brał on udział w zawarciu paktu dziedzicznego między Habsburgami a Jagiellonami w 1506 roku, którego efektem było późniejsze małżeństwo wnuka Maksymiliana I - Ferdynanda Habsburga z Anną Jagiellonką. Brał udział także w zjeździe wiedeńskim w 1515 roku, gdzie uzgodniono ślub króla Węgier i Czech Ludwika II Jagiellończyka z Anną Habsburżanką^[1].

Walki z Wenecją i Turkami

Krištof Ravbar bardziej niż sprawami duchownymi zajmował się polityką oraz brał udział osobiście w walkach z Turkami, podbijającymi w tym czasie Półwysep Bałkański oraz Wenecją. Wyróżniał się przy tym odwagą i wytrwałością. W 1511 roku osobiście stał wraz z Johannem von Auerspergiem na czele wojsk cesarskich w kampanii przeciwko Wenecji^[3].

W latach 1529-1530 był starostą krajowym Krainy. W tym czasie podjął odpowiednie działania, których celem była obrona tego regionu przed wojskami Imperium Osmańskiego. Zmarł w 1536 roku w Wiedniu. Został pochowany na zamku w Gornjim Gradzie^[4].

Przypisy

Bibliografia

• A. Dimitz, Geschichte Krains, t. 4, Laibach 1874.
• J. W. von Valvasor, Die Ehre dess Hertzogthums Crain: das ist, Wahre, gründliche, und recht eigendliche Belegen- und Beschaffenheit dieses Römisch-Keyserlichen herrlichen Erblandes, Laybach (Ljubljana) 1689.
• Genealogisches Handbuch des Adels - Adelslexikon, t. 11, Limburg/Lahn 2000.
• Slovensnki biografski leksikon, Liechtenstein 1976.