Krogulec mały

Krogulec mały
Accipiter badius[1]
(J. F. Gmelin, 1788)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

szponiaste

Rodzina

jastrzębiowate

Podrodzina

jastrzębie

Plemię

Accipitrini

Rodzaj

Accipiter

Gatunek

krogulec mały

Synonimy
  • Falco badius J. F. Gmelin, 1788[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
Status iucn3.1 LC pl.svg
Zasięg występowania
Mapa występowania

     obszary lęgowe

     występuje przez cały rok

     zimowiska

Krogulec mały[4] (Accipiter badius) – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Występuje w Afryce Subsaharyjskiej oraz środkowej i południowej części Azji (od Bliskiego Wschodu po Kazachstan, południowe Chiny i Indochiny). Nie jest zagrożony wyginięciem.

Systematyka, zasięg występowania

Krogulec mały bywał dawniej uznawany za jeden gatunek z krogulcem krótkonogim (A. brevipes). Niekiedy za jego podgatunek uznawano krogulca nikobarskiego (A. butleri)[2].

Wyróżnia się sześć podgatunków A. badius[5][2]:

Morfologia

Grzbiet ma barwę szarą, klatka piersiowa i brzuch – białą w rude pasy. Policzki są szare, oczy czerwonawe, wewnętrzna strona ogona biała z czterema ciemnymi pasami. Samice są nieco większe od samców i mają jaśniejsze oczy. Osobniki tego gatunku osiągają długość 25–35 cm, a rozpiętość ich skrzydeł wynosi 50–65 cm. Masa ciała waha się od 75 do 160 g.

Ekologia i zachowanie

Jaja

Krogulce małe żyją w lasach, na sawannach, plantacjach i miejskich parkach na wysokości do 1600 m n.p.m. Na większości zasięgu występowania to ptaki osiadłe, na pozostałej – migrujące lub koczownicze[6].

Żywią się jaszczurkami, mniejszymi ptakami, nietoperzami, gryzoniami, żabami i owadami, rzadziej padliną. Polują z ukrycia, po dostrzeżeniu ofiary nurkując w jej kierunku.

Samice składają 2–3 jaja. Inkubacja trwa około miesiąca.

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje krogulca małego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji, według szacunków, zawiera się w przedziale 500 000–999 999 dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za stabilny[3].

Przypisy

  1. Accipiter badius, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. a b c Shikra (Accipiter badius). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-19)]. (ang.).
  3. a b Accipiter badius, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  4. a b c d Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2019-03-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-10-25].
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-10-25]. (ang.).
  6. Species account: Shikra Accipiter badius. [w:] Global Raptor Information Network [on-line]. The Peregrine Fund. [dostęp 2020-10-25]. (ang.).

Bibliografia

  • Accipiter badius na stronie oiseaux-birds.com. [dostęp 2014-07-28]. (ang.).
  • Craig Robson, Richard Allen: New Holland Field Guide to the Birds of South-East Asia. New Holland Publishers, 2005. ISBN 978-1-84330-746-4.
  • Richard Porter, Simon Aspinall: Birds of the Middle East. A&C Black, 2010. ISBN 978-0-7136-7602-0.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Status iucn3.1 LC pl.svg
Autor: unknown, Licencja: CC BY 2.5
Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
AccipiterBadiusIUCNver2018 2.png
Autor: SanoAK: Alexander Kürthy, Licencja: CC BY-SA 4.0
map of shikra (Accipiter badius) according to IUCN version 2018.2 ,
Legend: Extant, breeding (#00FF00), Extant, resident (#008000), Extant, non-breeding (#007FFF)
Accipiter badius MHNT.ZOO.2010.11.94.1.jpg
Autor: , Licencja: CC BY-SA 4.0
Eggs of shikra Three specimens of the same spawn ; collection of Jacques Perrin de Brichambaut.