Kronika polsko-węgierska

Kronika polsko-węgierska – kronika zachowana w kilku łacińskich polskich rękopisach. Odkryta przez Joahima Lelewela w 1811 r. w rękopisie Sędziwoja z Czechła zachowanym w bibliotece poryckiej Tadeusza Czackiego [1]. Przyjmuje się, że została spisana po 1222 roku przez kogoś znajdującego się prawdopodobnie w kręgu węgierskiej kancelarii królewskiej. Dzieło opisuje historię Węgier od wyjścia z praojczyzny po panowanie króla Władysława I Świętego. Kronika przytaczana w Polsce ok. 1254 roku w okresie kanonizacji Świetęgo Stanisława ze Szczepanowa.

Przypisy

  1. ↑ Vita sancti Stephani, regis Ungariae, O kronice węgiersko-polskiej: (Vita sancti Stephani, regis Ungariae, ungarico-polona), Nakl. Akademii Umiejętności, 1897 [dostęp 2017-04-03] (pol.).1 stycznia

Bibliografia

  • Stanisław A. Sroka, Wokół kontaktów dawnych ziem węgierskich z Polską w średniowieczu, Bydgoszcz 2002, s. 29.
  • Żywot św. Stefana króla Węgier czyli Kronika Węgiersko-polska, przeł., wstępem i komentarzami opatrzył Ryszard Grzesik, Wydawnictwo „DiG”, Warszawa 2003., ​ISBN 83-7181-276-0​
  • Legenda Maior Sancti Regis Stephani, www.thelatinlibrary.com [dostęp 2017-04-03].

Linki zewnętrzne