Krucjata połabska

Obraz Wojciecha Gersona „Opłakane apostolstwo”

Krucjata połabska (niem. Wendenkreuzzug) – zbrojne wyprawy wojenne zorganizowane w XII wieku z upoważnienia papieża Eugeniusza III (bulla Divina dispensatione), przez feudałów niemieckich, skierowane oficjalnie przeciwko plemionom Słowian połabskich wyznającym religie niechrześcijańskie^[1]. Do krucjaty tej przyłączyli się także niektórzy polscy książęta, ale ich udział i motywy nie zostały do końca wyjaśnione. Wyprawy te dawały rycerstwu niemieckiemu możliwość uniknięcia uczestnictwa w zorganizowanej w 1147 roku II wyprawie krzyżowej przy jednoczesnym zachowaniu ideałów rycerskich.

Krucjata połabska z roku 1147 była bezpośrednią reakcją na nawoływania do uczestnictwa w II wyprawie krzyżowej, a jej inicjatorem był Bernard z Clairvaux^[2]. Była ona prowadzona przez księcia Saksonii Henryka Lwa oraz margrabiego Marchii Północnej Albrechta Niedźwiedzia. Szczególne zasługi w obronie swoich włości przed atakami krzyżowców miał obodrzycki książę Niklot, dzięki któremu pierwotne zamiary przejęcia kontroli nad słowiańskimi ziemiami w 1147 roku zakończyły się fiaskiem. Szczególnym niepowodzeniem zakończyła się próba zdobycia, chrześcijańskiego skądinąd, Szczecina obleganego przez wojska krzyżowców.

Zobacz też

• Bitwa morska u ujścia Warnawy
• Połabie
• Bitwa na Śmiłowym Polu
• Bitwa pod Przecławą

Przypisy

Bibliografia

• Erik Christiansen: Krucjaty północne, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2009
• Adam Turasiewicz: Dzieje polityczne Obodrzyców. Od IX wieku do utraty niepodległości w latach 1160-1164, Nomos, 2004.
• JerzyJ. Strzelczyk JerzyJ., Słowianie Połabscy, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2002, ISBN 83-7177-087-1, OCLC 830378923 .